Merhaba arkadaslar,
son konuma bakarsaniz kizima kvdemin ismini ikinci isim olarak koymustuk ve kvdemler sadece kendi koydugum isimle degilde iki isimle seslenmedigm icin bana tavir aldiklarini felan anlatmistim. Bu durmunda esimle aramda cok huzursuzluk yasamama sebep oldu. Hatta evlilik terapistine basladik bu hafta.
Bu yasadiklarim, daha once gorumcemle olan sorunlar, yani esimle aramdaki uc senelik ailesi "yuzunden" huzursuzluk, ailemden uzak olup onlara bisey anlatamadigm icin destek alamamam felan sanirim beni dogumdan sonra lohusa depresyonunun dibine yitti ...
Cok utanarak yaziyorum ama hamileyken bebegimi cok seven ben sanki simdi onunla ilgilenmek istemiyorum. Onu seviyorum, opup kokluyorum ama agladiginda cok cabuk kizabiliyorum. Kizdiktan sonra kendimden nefret edip agliyorum cunki o daha bebek ve ben kendi psykolojik durumum yuzunden boyle sinirliyim.
Evlilik terapistine basladik dedimya, eger hala esim hatalarini anlamazsa ciddi ciddi bosanmayi dusunuyorum, ve tekrar utanarak yaziyorum ama bebegimi engel olarak dusunuyorum bazen ve tas kalpli gibi oluyorum bi an. Aslinda onun butun sorumlulugunu alabilirim, calisirim bakarim, yani guveniyorum kendime ama ara ara gelen sacma dusunceler beni korkutuyor.
Bu arada gecen hafta doktora gittim sakinlestirici verdi arada aliyorum kotu oldugmda.
Benim gibi olan varmi ? yani bebeginizi her an her dakkika sabirla seviyomusunuz ? Lutfen bana bunun lohusa oldugunu soyleyin ... yoksa gercekten anneligi yapamiyomuyum ben ?
Cvplayanlara tsk ederim, ek olarak birsey sormak istiyorum : aileme bahsetmelimiyim bu durumlardan ? bana destek cikicaklari kesin, ama simdi onlarida germek korkuyorum bosu bosuna duzelirse aramiz
son konuma bakarsaniz kizima kvdemin ismini ikinci isim olarak koymustuk ve kvdemler sadece kendi koydugum isimle degilde iki isimle seslenmedigm icin bana tavir aldiklarini felan anlatmistim. Bu durmunda esimle aramda cok huzursuzluk yasamama sebep oldu. Hatta evlilik terapistine basladik bu hafta.
Bu yasadiklarim, daha once gorumcemle olan sorunlar, yani esimle aramdaki uc senelik ailesi "yuzunden" huzursuzluk, ailemden uzak olup onlara bisey anlatamadigm icin destek alamamam felan sanirim beni dogumdan sonra lohusa depresyonunun dibine yitti ...
Cok utanarak yaziyorum ama hamileyken bebegimi cok seven ben sanki simdi onunla ilgilenmek istemiyorum. Onu seviyorum, opup kokluyorum ama agladiginda cok cabuk kizabiliyorum. Kizdiktan sonra kendimden nefret edip agliyorum cunki o daha bebek ve ben kendi psykolojik durumum yuzunden boyle sinirliyim.
Evlilik terapistine basladik dedimya, eger hala esim hatalarini anlamazsa ciddi ciddi bosanmayi dusunuyorum, ve tekrar utanarak yaziyorum ama bebegimi engel olarak dusunuyorum bazen ve tas kalpli gibi oluyorum bi an. Aslinda onun butun sorumlulugunu alabilirim, calisirim bakarim, yani guveniyorum kendime ama ara ara gelen sacma dusunceler beni korkutuyor.
Bu arada gecen hafta doktora gittim sakinlestirici verdi arada aliyorum kotu oldugmda.
Benim gibi olan varmi ? yani bebeginizi her an her dakkika sabirla seviyomusunuz ? Lutfen bana bunun lohusa oldugunu soyleyin ... yoksa gercekten anneligi yapamiyomuyum ben ?
Cvplayanlara tsk ederim, ek olarak birsey sormak istiyorum : aileme bahsetmelimiyim bu durumlardan ? bana destek cikicaklari kesin, ama simdi onlarida germek korkuyorum bosu bosuna duzelirse aramiz
Son düzenleme: