Merhaba arkadaşlar....
bende de sebepsiz infertilite ile mücadele ediyorum... Benim maceram 2006'da başladı.. Hayatım boyunca başıma böyle birşeyin geleceğini hiç düşünmemiştim...12 yıllık evliyim.. Önce rahim filmi çektirdim 2006 da, hayatımda böyle bir acı , böyle bir sancı hissetmemiştim.. Çok zordu.. Sonra üç aşılama üç
tüp bebek derken ümitlerim her defasında yıkıldı..sol yanımın bu kadar acıdığını daha önceleri hiçç hissetmemiştim.. Insanın kalbi acıdan ağrırmış ben bunu öğrendim.. Bebeği olanlara, çocuğunu Park'ta çarşıda gezdiren annelere baktıkça içim buruldu ağladım ağladım...memlekete bayramlarda gitmek istemedim.. Benden sonra evlenen herkesin bebeği oldu benim hep kucağım boş kaldı...hamile olduğunu duyduğum tüm arkadaşlarımı akrabalarımı tebrik ederken içim kan ağladı .. Insan hergün ağlar mı ? Ağlarmış.. Şimdi bile bunları yazarken ağlıyorum ... Niye ben diyemiyorum Rabb'ime karşı gelmiş olurum haşaaa...ne sormuş yarabbimmm ne acıymışş... Dinmek bilmiyor da... Bazen diyorum bana dr'lar " hayır uğraşma sen kısırsın senin asla çocuğun olmaz " deseler de ağlarım ağlarım bari kabullenirim diye düşünüyorum.. Yada pko var , rahmin şöyle , yumurtlamam yok deseler bari tedavi ona göre yapılır ... Sebepsiz işte bazen bilemiyoruz diyorlar... Ve ben bu umutla sebepsiz yaa sorun yok yaa acaba hamilemiyim diye her ay adet olacağım diye çok korkuyorum.. Olunca her ay ağlıyorum..ağlamaktan yoruldum ağlamayacağım diyorum engel olamıyorum.. 4. Tüp bebek. İçin cesaretim kalmadı .. Sonuç negatif olunca aylarca kendime gelemiyorum...keşke ölsem dediğim zamanlar çok oluyor..eşim yazık ben üzüleceğim diye o daha çok üzülüyor... Dualar ettim adaklar aradım , sabırla bekliyorum.. Neyi duysam yapasım geliyor soğan kürü incir kürü tarzın marçın vs vs ... Doğurup sokağa atanları boğazım geliyor, aaa kazara hamile kaldım kürtaj olacam diyenlere çok kızıyorum...ben ve benim gibiler tüyüne muhtaçken insanların böyle düşünmeleri beni çıldırtıyor.. Kendimi mutlu etmek için herşeyi yapıyorum ... Olmuyor olmuyor , sol yanım hep acıyor ve ben buna engel olamıyorum.. İşte bir anneler günü daha geldi .. Ve ben bu senede anne olamadım...olabilecek miyim onu da bilmiyorum...
kusura bakmayın içimi dökmek istedim çünkü ancak aynı derdi paylaşanlar birbirini anlar.. Ve ben hepinizi çok iyi anlıyorum.. İnşallah Rabbim kucaklarımızı boş bırakmaz , sesimizi duyar.. Allah hepimizin yardımcısı olsun..