- 6 Ekim 2016
- 1.132
- 563
- 123
- Konu Sahibi Yenibirhayataaa
- #1
Evet sebzelikten selamlar, zira kalan hayatıma bir sebze olarak devam edeceğim anlaşılan. Hatta hayatımı devam ettirebilmek için fotosentez yapacağım yakında.
Hayat benim tahayyulumden bile muazzammış, düşmez kalkmaz bir Allahmis. Insan düşermiş de nasıl kalkarmis. Düştüm kalkamiyorum.
4 aydır bunalimdayim. Gün geçtikçe daha iyi olacağıma dibi görüyorum her geçen gün. En erken 2 de uyanıyorum. Perdeyi açmamla kapamam arasında max 1 saat geçiyor hava kararıyor hoop yakiyorum ışıkları. Yalnız yaşıyorum ses seda yok kendi sesimi unutacagim yakında. Final haftasindayiz ben hariç tüm arkadaşlarım ders çalışmakla meşgul kimseyle görüşüp buluşamam hoş zaten görüşmek istemiyorum da kimseyle. 4 ayda 8 kilo aldım kendimi tanıyamıyorum. Bütün gün telefon elimde bu döngü her gün böyle sürüp gidiyor. Ama artık kafayı yediğimi hissetmeye başladım.
Insan bir aşk (ya da adı her ne haltsa) uğruna bu hale düşmemeli. Kendimi tanıyamıyorum. Dünyada ilk terkedilen de ben değilim ilk ask acısı çeken de. En çok kendime kizginim. Keşke nişanlanmasaydim keşke nişandan önce bitseydi diye. Keşkeler keşkeler
Ama geçmiyor. Bu berbat hal geçmiyor. Sanki hayatım bambaşka bir boyuta taşındı. Sanki bir rüya uyanacagim bitecek bu kabus.
Günde en az 2 kere mesaj kutusunu açıyorum ona mesaj yazıp siliyorum. Sanki yazsam kollarima koşacak herşey hallolacak! Yok böyle bir dünya. Yapmayacağım ama bu istek de bitsin istiyorum artık. Acı çekiyorum her geçen gün artan bir ivmeyle.
Buraya da teselli bulmak için yazıyorum galiba. Ya da öyle bişey.
Hayat benim tahayyulumden bile muazzammış, düşmez kalkmaz bir Allahmis. Insan düşermiş de nasıl kalkarmis. Düştüm kalkamiyorum.
4 aydır bunalimdayim. Gün geçtikçe daha iyi olacağıma dibi görüyorum her geçen gün. En erken 2 de uyanıyorum. Perdeyi açmamla kapamam arasında max 1 saat geçiyor hava kararıyor hoop yakiyorum ışıkları. Yalnız yaşıyorum ses seda yok kendi sesimi unutacagim yakında. Final haftasindayiz ben hariç tüm arkadaşlarım ders çalışmakla meşgul kimseyle görüşüp buluşamam hoş zaten görüşmek istemiyorum da kimseyle. 4 ayda 8 kilo aldım kendimi tanıyamıyorum. Bütün gün telefon elimde bu döngü her gün böyle sürüp gidiyor. Ama artık kafayı yediğimi hissetmeye başladım.
Insan bir aşk (ya da adı her ne haltsa) uğruna bu hale düşmemeli. Kendimi tanıyamıyorum. Dünyada ilk terkedilen de ben değilim ilk ask acısı çeken de. En çok kendime kizginim. Keşke nişanlanmasaydim keşke nişandan önce bitseydi diye. Keşkeler keşkeler
Ama geçmiyor. Bu berbat hal geçmiyor. Sanki hayatım bambaşka bir boyuta taşındı. Sanki bir rüya uyanacagim bitecek bu kabus.
Günde en az 2 kere mesaj kutusunu açıyorum ona mesaj yazıp siliyorum. Sanki yazsam kollarima koşacak herşey hallolacak! Yok böyle bir dünya. Yapmayacağım ama bu istek de bitsin istiyorum artık. Acı çekiyorum her geçen gün artan bir ivmeyle.
Buraya da teselli bulmak için yazıyorum galiba. Ya da öyle bişey.
