- 17 Ocak 2015
- 72
- 36
- 38
- 26
Merhabalar. O kadar üzgünüm ki şuan nasıl anlatayım bilmiyorum, ağlamak bile hafifletmiyor. Bu yıl üniversite sınavına hazırlanıyorum, lise son sınıftayım. Okul, ygs, lys derken zaten büyük bir stres içerisindeyim. Sürekli yapamayacağım korkusuyla yine de elimden geleni yapmaya çalışıyorum. Bu akşam canım çok sıkkındı yine. Yapamayacağımı falan düşünüyorum diye ablama bahsettim. Evet belki de bahsetmemeliydim, onun bu kadar anlayışsız bir insan olduğunu unutuverdim, ya da iyi bir şeyler söyler sandım her neyse. Bana söylediği söz: '' Aman sen zaten ailemize bir katkıda bulunamazsın, senin bir işe yarayacağın yok, bir şey olmaz senden böyle dediğine göre, başaracak insan başarır ve böyle konuşmaz, iyi bir yere gelemezsin sen zaten'' oldu. Belki buraya yazınca farklı oluyor ama bana bunları söylediği an içim öyle acıdı ki. Sanırım kendi konumuna güvenerek böyle konuşuyor. Kendisi öğretmen, iyi bir üniversite kazanmıştı sevinmiştik, başarılı sayılır yani. Ama tüm bunların bir işe yaradığını düşünemiyorum şu an, beni o kadar üzdü ki. Bir de ygs ye hazırladığı benim gibi öğrencileri var bir sürü. Eminim onlara da ümitli konuşmalar sergiliyordur. Aslında beni en çok yaralayan da ''ailemize katkıda bulunamazsın zaten!!'' lafı oldu. Çünkü gerçekten şu an maddi sıkıntılar da var. Çok fazla bir sıkıntımız yok çok şükür ama ayağımızı yorgana göre uzatıyoruz, idare etmeye çalışıyoruz. Ve benim de içten içe en çok istediğim şey iyi bir meslek sahibi olup ailemi rahatlatmak, beni okuttukları günlerin hakkını biraz olsun ödemek...Belki de haklıydı söylediklerinde, işi var, eve katkısı oluyor, bense öyle değilim. Zayıf noktamdan vurdu, durup durup ağlayasım geliyor. Okuduğunuz için teşekkürler, içimi dökmek istedim. Ne ailemden beni anlayan biri var ne de arkadaşlarımdan. İnsanlar en zor zamanlarında yakınlarından güç almaz mı?