Yapma be! Ben ettim sen etme:)... 1 yıllık evliyim, 1 Aylık bebeğim var. Mutsuzmuyum? Hayır. Eşimi seviyorum hele oğlumu dünyalara değişmem. Ama bir ukte kaldı içimde... Dünyayı dolaşmak isterdim ben çocukluğumdan beri. Birazda gezgin büyüdüğümden tek bir yere bağlı kalmadım hiç. Ama minik bir bebeğin ve beni seven, dahası bana muhtaç olduğunu bildiğim bir adamın sorumluluğunun üzerimde olduğunu idrak ettiğim gün takdir edersiniz ki dünyayı dolaşma hayallerimde suya düştü
Biliyormusun ne olduğunu anlamadım ben. İlk görüşte aşık oldum, bir çırpıda evlendim, bir avazda doğurdum. Kısacası büyümeye zorlandım. En mutlu olduğum anda yolların toprak kokusunu özlerim. Tam gülerken yüzüme çarpan rüzgarı hatırlarım. Boğazıma duruverir mutluluğum. Mutluyum ama istediğim hayatı yaşamıyorum. Sana benden abla tavsiyesi sakın hayallerini erteleme. Mutluluk sandığın gibi zor bulunan birşey değil herkesle, heryerde yakalanabilir. Ama elinden uçup giden ideallerini, umutlarını bir daha bulamassın. Gerçi belki sen benim gibi deli ruhlu değilsindir herhalde
Sadece sevdiğin adam mutluluğun için yeterli olur belki. Ama illaki idaellerin vardır seninde.
Sevdiğin adamda olsa bir başkası için hayallerinden vazgeçmek kendinden vazgeçmek değilmi? Bunu yaptığın takdirde bir nevi kendini bırakıp baskası için yaşamış olmuyormusun? Evlilik çocuk işi değil. Gerçekten kendininkiyle birlikte bir başkasının sorumluluğunuda taşıyacak büyüdünmü? En önemlisi hazırmısın? Ben bunları kendime sormadım ve pişmanım sen olma.