- 14 Ağustos 2015
- 1.319
- 1.020
- 133
Merhaba kızlar,
Ben hak ettim mi böyle olmasını bilmiyorum. Buraya açtığım konularıma erkek arkadaşımdan hayır geleceğini söyleyen tek kişi olmadı sanırım. Yine de çok sevmişim, çok bağlanmışım. Kopamadım işte. Gerçeklere kapattım gözlerimi belki. Sorunları görmezden geldim. Sonunda olan yine bana oldu.
En son ayrıldıktan sonra bana mesaj atmıştı "Sen de benim gibi misin? Ben çok özlüyorum" diye. Gitmemem gerekirdi onu unutmaya başlamıştım, dayanamadım yine gittim. Barışmak istediğini, bensiz yapamadığını söyledi. Ağırdan aldım ama görüşmeye yine devam ettim. Lakin bu sefer de söylediği şu oldu: "Ben buradaki iş koşullarından çok mutsuzum. Arkadaşlarımın mezun olup büro açtığını görmek beni çok üzüyor. Ben içimde mutsuz olduğumda seninle de mutlu olamıyoruz, seni mutlu edemiyorum. Kasıma kadar kira kontratım bitene kadar çabalayacağım yine, burada büro açamayacak gibiysem memlekete dönüp büro açacağım." Biz ne olacağız dediğimde "Bir yol bulunur." şeklinde ucu belirsiz laflardı cevapları, gittiğinde geri gelemeyeceğini söyledi ve benim onun memleketinde işimi yapabileceğim tek yer olmadığını biliyor. Yani görünürde ortak bir geleceğimiz yoktu gittiğinde. Benden böyle kolay vazgeçebildi bir anda.
Aylar önce bana "Gitmeyeceğim, ne olur güven bana, ben hayatımı burada seninle kuracağım." diye yalvardı da ben öyle güvendim ona. Öyle kendimi bu kadar açtım, bu kadar bağlandım. Burada güzel bir iş de bulmuştu, avukatlığını da yapabilecekti ileride büro da açabilecekti. Ancak burada büro açması ihtimalde kalıyormuş kesin değilmiş, kesin olmayışı onu çok mutsuz ediyormuş. Burada geleceğimiz olabilecekken, yollar varken o bizi bitirmeyi seçti... Ve daha stajı biteli 1.5 ay oldu iş buldu, daha her şeyin başındaydık, olmayacağına bu kadar erken karar vermemeliydi.
Dün akşam tamamen bitirdik, ağlaya ağlaya. Ben ona içimdekileri döktüm, harcadın bizi dedim ağladım. Yeterince sevseydin böyle olmazdı dedim ağladım. O da çok sevdim, ben elimden gelen her şeyi yaptım dedi ağladı (1.5 ay çabalamış...). Yaşadığımız her şey mükemmeldi hep çok güzel hatırlayacağım seni dedi, bittik böyle. Seven böyle vazgeçer miydi?
İkimiz de seviyorken onun korkaklığı yüzünden ayrıldık, o benimle olmayı değil beni güzel hatırlamayı seçti. Bu acı geçer mi, nasıl geçer, nasıl toplarım ben kendimi?
Ben hak ettim mi böyle olmasını bilmiyorum. Buraya açtığım konularıma erkek arkadaşımdan hayır geleceğini söyleyen tek kişi olmadı sanırım. Yine de çok sevmişim, çok bağlanmışım. Kopamadım işte. Gerçeklere kapattım gözlerimi belki. Sorunları görmezden geldim. Sonunda olan yine bana oldu.
En son ayrıldıktan sonra bana mesaj atmıştı "Sen de benim gibi misin? Ben çok özlüyorum" diye. Gitmemem gerekirdi onu unutmaya başlamıştım, dayanamadım yine gittim. Barışmak istediğini, bensiz yapamadığını söyledi. Ağırdan aldım ama görüşmeye yine devam ettim. Lakin bu sefer de söylediği şu oldu: "Ben buradaki iş koşullarından çok mutsuzum. Arkadaşlarımın mezun olup büro açtığını görmek beni çok üzüyor. Ben içimde mutsuz olduğumda seninle de mutlu olamıyoruz, seni mutlu edemiyorum. Kasıma kadar kira kontratım bitene kadar çabalayacağım yine, burada büro açamayacak gibiysem memlekete dönüp büro açacağım." Biz ne olacağız dediğimde "Bir yol bulunur." şeklinde ucu belirsiz laflardı cevapları, gittiğinde geri gelemeyeceğini söyledi ve benim onun memleketinde işimi yapabileceğim tek yer olmadığını biliyor. Yani görünürde ortak bir geleceğimiz yoktu gittiğinde. Benden böyle kolay vazgeçebildi bir anda.
Aylar önce bana "Gitmeyeceğim, ne olur güven bana, ben hayatımı burada seninle kuracağım." diye yalvardı da ben öyle güvendim ona. Öyle kendimi bu kadar açtım, bu kadar bağlandım. Burada güzel bir iş de bulmuştu, avukatlığını da yapabilecekti ileride büro da açabilecekti. Ancak burada büro açması ihtimalde kalıyormuş kesin değilmiş, kesin olmayışı onu çok mutsuz ediyormuş. Burada geleceğimiz olabilecekken, yollar varken o bizi bitirmeyi seçti... Ve daha stajı biteli 1.5 ay oldu iş buldu, daha her şeyin başındaydık, olmayacağına bu kadar erken karar vermemeliydi.
Dün akşam tamamen bitirdik, ağlaya ağlaya. Ben ona içimdekileri döktüm, harcadın bizi dedim ağladım. Yeterince sevseydin böyle olmazdı dedim ağladım. O da çok sevdim, ben elimden gelen her şeyi yaptım dedi ağladı (1.5 ay çabalamış...). Yaşadığımız her şey mükemmeldi hep çok güzel hatırlayacağım seni dedi, bittik böyle. Seven böyle vazgeçer miydi?
İkimiz de seviyorken onun korkaklığı yüzünden ayrıldık, o benimle olmayı değil beni güzel hatırlamayı seçti. Bu acı geçer mi, nasıl geçer, nasıl toplarım ben kendimi?
