- 29 Temmuz 2008
- 1.250
- 14
- 683
ilk defa yazıyorum buraya çünkü bi yere yazmazsam birileri ile konuşmazsam nefes alamaycağımı düşünüyorum artık..iki gün önce iğne olmak için hastaneye gittim sıramı beklerken başka bir hastanın parfüm kokusu beni 3 yıl öncesine götürdü..çocuklarıma doğum yaptığım o ilk saatlere,oda da ki heşirenin parfüm kokusuna..yaşadıklarım bir anda geçti aklımdan sanki aynısını yaşıyormuşum gibi..doktorların konuşmaları,bebeğimin birinin nefes alamayışı,bekleyeceğiz demeleri benim çaresizliğim..küvöz günleri..acılar,kederler..attım kendimi dışarıya..koşmak sonsuza kadar koşmak istedim..bu dünyadan bile kaçmak istedim..
ve şimdi ki hamileliğim,kimsenin anlayamadığı korkularım,endişelerim,nefes almaktan bile korkmalarım..her doktor kontrolünde kötü birşey duyacakmışım her tsetimin sonucu kötü çıkacakmış hislerim..anlatamıyorum kimseye,dünyada ki en büyük korkumun içinde yaşıyorum şu anda günlük...ama anlayan kimse yok...o kadar kalabalık içinde yalnız olmak ne demekmiş şimdi anlıyorum..
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?