Herkesin olmaz bu iş dediği şey için ben neden bu kadar inat ediyorum acaba.. ?
Evet seviyorum ama neden emin olamıyorum sonumun mutluluk olacağından
Ne kadar kızarsam kızayım neden onun bi gülüşüne yenik düşüyorum
Ben neden bu kadar zayıf bi insanım, neden bi karar verip sonra da o kararın arkasında duramıyorum ???
Neden gücüm sadece ağlamaya yetiyo..
Artık etrafımdaki insanlara bu şekilde aciz görünmekten bıktım..
Hiç mi gücüm kalmadı güçlü olmaya.. Bu kadar mı yoruldum ben..
Gözümün içine bakıyo arkadaşlarım artık üzülmeyeyim, ağlamayayım diye..
Ve bu ilişkinin bi sonu olmadığından o kadar eminler..
Ben neden oldurmak için bu kadar uğraşıyorum..
Çok sevdiğimden mi ?
Ona çok alıştığımdan mı ?
Yok işte kopamıyorum ondan.. Beni üzmesine izin veriyorum bazen ama seviyorum işte..
Gözlerime bakınca her şeyi unutuveriyorum..
Nolacak sonu.. Güzel gidemez mi, güzel başlayan bir şey..
Ne gidebiliyorum, ne kalabiliyorum bu Aşkta..
esmer_sekerım yazdığın şeyler öyle etkiledi ki beni.. Aynı şeyleri yaşadım..
Okulun ilk günlerini hiç sevemedim sırf bu yüzden.. Bütün sınıf babasından annesinden bahsederken.. Kalkıp ta benim babam yok demek öyle acıtırdı ki içimi.. O an nedense utanırdım, herkesin bana acıdığını düşünürdüm, yüzüm kızarırdı.. O günler geçti ama içimdeki boşluk dolmadı.. O acı hiç geçmiyor, sadece insan alışıyo .. Allah kimseyi sınamasın sevdikleriyle...
Yanımda, yanımızda olsaydın keşke baba.. O zaman belki daha güçlü olurdum ben..