Herkezi kendim gibi sanmaktan kaybediyorum en cok ben su hayata. Önceden hayatin hicbir zaman adil olmadigini düsünürdüm lakin cok gec olsada anladimki asilinda adil ve dürüst olmayan insanlar ve iliskiler. Bencilce ve cikarlari icin yaklasiyor insanlar birbirlerine.
Niye benide bulmazki sadece yanimda olmak icin benimle olan insanlar. Sence oralarda biryerde dünya üzerinde uzak veya yakin benim icinde bir mutluluk gizliyormudur su yalan dünya? Bu berbat hayat ? Yapar mi banada bir kiyak bir iyilik? Sadece kendi halime aciyorum.
Icim tir tir titriyor sebebinin soguktan mi yoksa icimdeki hüzünden mi oldugunu pek cözemedim. Kendime olan inancimi yitiriyorum yavas yavas. Aynadaki yüz tanidik ama gözlerimdeki hüzün ve yas yüzümdeki buruk ifade cok yabanci bana, kendimi taniyamiyorum. Hersey zahte gözüküyor gözlerime insanler, kahkahalar, asklar, sevgililer, hatta dostluklar....
Tek siginagim rabbim, basimi yastiga koymadan etigim dualar insallah birgün kabul bulurlar. Yinede halime binlerce kez sükür ediyorum.
Mucizelere inanirim ama mucizelerin beni bulacagina asla inanmiyorum....