Pembişim,
Çok kötü günler geçiriyorum. Ruh halim o kadar kötü ki...
Daha da kötüye gitmekten korkuyorum.
Saplantılı gibi sürekli aynı olayı defalarca düşünüp üzülüp duruyorum.
Yapma diyorum kendi kendime. Neden bu kötülüğü yapıyorsun kendine diyorum.
Ama bir türlü laf anlatamıyorum kalbime.
Nasıl yaptı bunu bana, nasıl böyle kolayca arkasını döndü, aslında beni sevmiyor muydu...
Soruların ardı arkası kesilmiyor.
Düşündükçe üzülüyor, üzüldükçe düşünüyorum.
Geçecek bu günler biliyor olsam da, bir türlü ikna edemiyorum kendimi.
Değmeyecek bir insana mı verdim bunca değeri?
Yoksa değecek bir insandı da bilmediğim şeyler mi var?
Artık en ufak ümit bile besleme içinde diyor arkadaşlarım.
Neden bilmem hala bir ümit saklıyorum içimde.
Ne olursa olsun, aradan ne kadar zaman geçerse geçsin bir yerlerde ümidim var hala.
Belki bu ümit canımı acıtıyor.
Ümitlerimin boşa çıkması beni ağlatıyor.
Her an, her ayrıntıda onu hatırlamak, hayallerimizin artık boş olduğunu görmek beni kahrediyor.
Şükrediyorum sağlığım yerimde, ailem yanımda, arkadaşlarım yanımda, çoğu kişinin almak için uğraştığı bir işim, birbirinden harika 21 çocuğum var.
Ama onun eksikliğini o kadar çok hissediyorum ki...
Ne olacak Allah bilir sadece...
Sessiz kalışı düşündürüyor beni.
Olan bitenlere kızışı, beni yalnız bırakışı...
Kızım diyorum kendi kendime, sevmemiş seni gör işte.
Böyle bir olayda çekmiş gitmiş, değer vermemiş sana.
Açıklama yapmamış, mantıklı düşünmek zorundayım demiş ve gitmiş.
Ne haldesin umrunda bile olmamış.
Kırmış, kırılmış, mahvetmiş seni, paramparça yapmış kalbini.
Neden hala onun sana vermediği değeri ona veriyorsun ki diye kızıyorum kendime.
Gerçekleri görmeme rağmen hala seviyor, hala istiyorum onu.
Kendimle çelişmeme rağmen hala seviyorum onu.
Sevgi ve gerçek aşk böyle bir şeymiş sanırım.
Sana ne yaparsa yapsın, ne olursa olsun sevgisinin arkasında durmasıymış insanın.
Ben ona gerçekten bu kadar aşıkken, onun bana karşı hislerinden emin olamamak ne kötü...
Ayrıldığımız için çocuklar gibi benimle göz yaşı döken kişinin bu denli sessiz kalışı, sevgisinin arkasında benim kadar durmayışı ne acı anlatamam sana pembişim.
Tek ümidim, biraz daha sevsin beni.
Ne olursa olsun elimden tutacak kadar, benim kadar sevecek kadar...
Ya da Allah'ım söksün atsın onu kalbimden, aklımdan, hayatımdan.
Onsuz daha fazla dayanamıyorum çünkü mafoldumben