bir hafta daha başladı işte.. sabah kapandım odama, o vakitten beri de çıkmadım..
evden çıkmak istemezken işe gelmek de ayrı işkence.. sonrasında da okul.. çıktım mı eve girmek istemiyorum, girdim mi de çıkmak..
evde rol yapmak çok zor.. oysa gözlerim dolu dolu geziyorum.. sanki o eşyalar evde durunca herşey geri gelirmiş gibi.. sanki durunca herşey benim elimde gibi hissediyormuşum..
o eşyaların anıların hepsi şimdi başka evlerde, beni nasıl mutlu etti ise başkalarını edecek..
gerçekten bittik biz.. inanması güç ama gerçekten bittik.. o eşyalar evden gidince anladım..
herşey düzelicek.. inanıyorum.. hayatım bu kadar darma duman olduktan sonra düzelicek..
Bir gün beni nasıl paslı bir makasla
Nasıl derinden
Budayıp gittiğini fark ettim
Yeni bir filiz veremeyecek kadar derindi
Kesip attıkların
Sensizlikle oluşmuş hastalığıma
Senin bile çare olamayacağını
Benim için
Artık çok gecikildiğini anladım...
Allahım başka dert vermesin.. ama yüreğimi yaktı bu son yaşadıklarım..