selam günlükcüm
yine sıkıntı, yine dertler. hayatım neden bu kadar berbat ve boş?? Dışardan belki bazı kişiler imreniyorlardır ne dertsiz tasasız bi hayatım var die. Okulum bitmis, iyi bir işim var . En iyi üniversitelerden birinde master yapıyorum. Büyük bir şehirde yaşıyorum. Ama ben mutsuzum. Hayatım o kadar sıkıcı ki. Gerçekten arkadasım dedigim insan yok. Zaten normal arkadaslarımı da kendimden uzaklastırıyorum. Kendimi eve kapatıyorum. Bi tane arkadasım vardı, onu da kaybettim sanrım. Sadece okul zamanı haftada 1 görüşüryoruz. Bazen o bile olmuyor. En kötü hissettiğim dönemde ya bi sinemaya mı gitsek ne zamandır dogru duzgun gorusemiyoruz diyorum. Aaa super olur bi gun belirleyelim gideriz diyor. 2-3 gun sonra arıyorum. Yogunum, mesailer filan var yaa bu hafta yapmasak önümüzdeki hafta yapsak diyor. Ertesi hafta dogum gunu supriz yapıyorum. Erkek arkadasıyla iş çıkışı buluşacaklar, benim evin önünden geçicekler. Aaa beni de bıraksanıza hem tanısmıs oluruz diyorum. Yok daha neler diyor. Sonra sinema olayını unutup gidiyor. Sonradan ogreniyorum o hafta erkek arkadasıyla rahatca bulusmus yogun olan, evden kolay kolay izin alamayan arkadasım..
Sonra baska bi arkadasının dogum gunu için arıyor, sen de geliyorsun dimi die. Sesim soguk cıkıyor, yok gelmicem, canım istemiyor diyorum. Noldu bisey mi var diyor? her şey normalmiş gibi davranıyor. Hiç kendine darılmıs olabilecegimi dusunmuyor.
Keske gercek dostların oldugu küçük bir şehirde çalışsam diyorum, face te kasabaya atanmıs olan arkadasların mutlu fotograflarını gorunce kıskanıyorum. Allah tan hayırlısını dilemek lazımmıs.
Durum boyle gunluk, ben hiç mutlu olamayacak mıyım. Hapishane hayatından çıkmak istiyorum artık!!!!