sevgili günlük;
sanırım depresyona giriyorum.ya da adet dönemim yaklaştığı için yine böyleyim bilmiyorum.her şeyden etkileniyorum gene, her şeye ağlamak geliyo içimden.her şey ters gidiyo çünkü.düzelen hiçbir şey olmadığı gibi durmadan ters giden yeni şeyler çıkıyo.anlayanlar olsun istiyorum etrafımda beni.bir sorunumu da anlatabileceğim,gerçekten samimi olan insanlar olsun istiyorum ama olmuyo.bugüne kadar kardeşim,canım,dostum dediğim tüm insanlar sonradan nasıl bu kadar farklı çıktı anlamıyorum.sorunu kendimde arıyorum artık.ama çözümünü bilmiyorum.insanların arkasından konuşmak,maddi-manevi her şekilde onu tüketip sonra da ona hiç yardım etmemek ne demek.ondan sonra hayatından çıkartınca da o kişileri yalnız kalıyosun işte böyle.
gerçekten çok mutsuzum şu sıralar.okul biteli 4 ay olmak üzere.ama mesleğimle alakalı bir iş yok,herhangi bir talep yok.dershanecilik yapmak istemiyorum.öte yandan maddi açıdan sıkıntıda olmaktan bıktım.mecburen herhangi bir işe girip çalışmak durumunda kalıcam belli ki.kpss ye hazırlanmaya gerek bile duymuyorum.en az 85 almam lazım.o bile riskli benim atamam için.son kpss den çalışmadan 60 küsur almışım.çalışınca da o kadar yükseleceğini sanmıyorum.günlerce evden dışarı çıkmıyorum.birlikte vakit geçirebileceğim hiç kimsem kalmadı.
erkek arkadaşım askerde zaten.o aradığında ancak biriyle konuşuyorum.o da her gün arayamıyo tabi.bitsin diye gözünün içine bakıyorum.çok özledim artık ama bitince de değişen bir şey olmayacak aslında çünkü ayrı şehirlerdeyiz ve oldukça uzağız.evlenmek istiyoruz tabi ama ben işsiz o işsiz nasıl olur belli değil.onun da benim de işe girip para biriktirmemiz lazım.bir yatak odası takımı 5 milyarken nasıl başarıcaz bilmiyorum.onunla olmak için her şeyden fedakarlık yapabilirim ama ilerde pişman olmaktan korkuyorum.keşke her şeyim tam olmadan evlenmeseydim demek istemiyorum.ama bunları beklemenin de senelerimize malolacağını biliyorum.çok uzun yıllardır tanıyorum onu ve çok uzun yıllardır aşığım hala.her şey yoluna girsin,bir an önce kavuşalım istiyorum.ama ben bir işe girip başlarsam ve evlenip başka şehre taşınırsam gene her şey baştan başlar diye korkuyorum.bana evlenirken destek çıkabilecek kimse yok.tek bir akrabam bile.annemin de durumu belli.ne yapacağım artık hiç bilmiyorum.
param olmadığı için evden çıkamamaktan,vitrinleri görmemek için kafamı eğerek dolaşmaktan bıktım.sevgilim askerden döndüğünde onun karşısına çıkacak güzel bir kıyafetim bile kalmadı.saçlarımı bile kestiremiyorum aylardır.bu koşullarda beni böyle gördükçe uzaklaşacak diye de çekiniyorum.olmaz ama ya olursa diye düşünmeden edemiyorum.aslında evlenmekten de çok korkuyorum.rüya gibi olan şey kabus olursa diye.bunu onunla da paylaşamıyorum.şu ramazan gününde hep dua ediyorum..inşallah her şeyin hayırlısı olur.bu karanlıktan çıkmak istiyorum.