E tabii ki bencil olucam. Sevgili denen şey yaşamsal bir ihtiyaç değil. Sevgili olmadan da yaşanır ki şu an benim yok mesela ve uzun bir süre hayatımda istemiyorum. Çünkü sevgili denen şey bana iyi gelmeli, beni yormamalı, hayatıma katkı sağlamalı. Benden götürmemeli. Enerjimi çekmemeli, emmemeli. Kendine bakmayan, saçını yıkamayan, dişini fırçalamayan adamı napayım? Bu tip şeyleri çok daha küçük yaşlarda öğrenmesi lazım insanın. Benim karşıma pis gelen adamın önce kendine sonra da bana saygısı yoktur. Tırnak, diş, kıyafet, saç baş, ağız bakım hijyeni hoşuma gitmeyen adamın üzerini çizerim ben ve çizdim de zamanında. Bir iki kere denk geldi, internetten tanışmıştık. Buluştuk adamın tırnakları pis. Yok yani hayal edemem o ellerle bana dokunduğunu. Görüşmedim bi daha. Yine böyle bir iki bişeyini beğenmediğim insanla bi daha görüşmediğim çok olmuştur. Bunun karşımdakinin insanlığı ile alakası yok, kendime duyduğum saygı ile alakası var. Ben bakımlı, temiz, eli yüzü düzgün, gözüme hoş gelen birilerine layığım fiziksel olarak. Ve iyi karakteristik özellikleri olan birine layığım bunların yanında. Karşıma bu özelliklerde biri çıkmadığı sürece de yalnız, sevgilisiz biçimde hayatıma devam ederim ve ediyorum da. Bunun adına ne dersen de, evet kendime göre en güzeli, en iyisi benim peşimde olsun. Benim bir tane hayatım var, neden kötüsüne razı olayım?