- 29 Ağustos 2012
- 1.552
- 473
- 173
- Konu Sahibi EU2
-
- #941
kazanmak için mücadele edersen, inanırsan başarabilirsin
kazanmak için mücadele edersen, inanırsan başarabilirsinzaten hastayım da üzerine buda geldi çekilmez bir dönem yaşıyorum ama pes ettim sanırım kaybedeceğim herşeyi...
kazanmak için mücadele edersen, inanırsan başarabilirsinKendini salmak yok!
Öncelikle geçmiş olsun...mücadele etmem için unutmam için ne yapmam lazım bütün gün evde dört duvar arasındayım şimdi çıkın gezin diyeceksiniz oksijen tüpüne bağlıyım 3 adım atamıyorum lavaboya bile zor gidiyorum akciğerimde sorun var hastalığım yüzünden terkedildim zaten,ve ben bu kişiye çıkmaya başlamadan önce hastalığımı söyledim bana ne sözler verdi ne umutlar verdi ama hiç ummadığım anda en kötü anımda beni bırakıp gitti hastalığım yüzünden ben bu yükü kaldıramıyorum sanki her geçen gün daha çok yük biniyor omuzlarıma birgün yıkılacağım ve hiç kalkamayacağım...umudum yok ...
Öncelikle geçmiş olsun...
Allah tez zamanda şifa versin...Ama düşmez kalkmaz bir Allah'tır..Yerinde olsam yaşama sıkı sıkı bağlanır , ayağa kalkarım ve seni böyle bi zamanda bırakan o haysiyetsizin mahvoluşunu seyrederim...İsyanı bırakıp duaya sarılmalısın
Bir psikologla görüştün mü hiç? Geçmişe takılıp kalma çok fazla.. Ben de çok acı şeyler yaşadım.. Aileme anlatmayı bırak kendime bile anlatamıyordum.. Son çare olarak bir arkadaşımın tavsiyesiyle psikoloğa gittim ve çok faydasını gördüm. Resmen kendimi keşfettim yeniden ki hala terapilerimiz devam ediyor.. Tabi bol bol da Rabb'ime dua ettim sen de öyle yap.
ben kafayı yiyeceğim kızlar psikiyatriye gittim hap verdi kullandım daha da kötü oldum bıraktım herşeyden nefret ediyorum resmen hayatta hiç birşey bana zevk vermiyor herşey bitsin hayatım sonlansın istiyorum artık ...
antidepresanlar öyle yapıyor ilk başlarda. vücudun alışma süresi. iki haftaya düzene girer. hayat herşeye rağmen yaşanmaya değer, biz farkında değiliz..
ben artık yaşamak istemiyorum zaten hastalığın 4. evresindeyim taş çatlasa 2.5 yıl en fazla yaşarım ...yaşamakta istemiyorum zaten bu kadar kısacık hayatta ne sığdıracağım ki 2.5 yılda bana yapılanları zor unuturum zaten acı çekmekten nefret ediyorum ...
psikolog bir arabam var, yakın akrabam.ona hep içimi döktüm ama danışan doktor ilişkisinde olmadı hiç. sadece anlattım rahatladım. o bişeyler söyledi teselli buldum. bir hafta sonra yine aynı mutsuzluğa düştüm. artık ona da söyleyemez oldum çünkü o kadar zaman geçti ki hala aynı şeylere acı çekmem patolojik bir durum. biliyorum psikiyatr bir arkadaşına yönlendirir ve antidepresana başlatır. istemiyorum hiç. ayrıldıktan sonra kullanmamışım 2 yıl sonra kullanmak düşüncesi bana çok dokunuyor.. bilmiyorum sizde süreç nasıl işliyordu ama benim şöyle, sabah uyanıyorum aklımda o. istemsiz şekilde eski anılar geliyor. mutlu mutsuz anlarımız farketmiyor, sürekli onunla ilgili durumlar cümleleri görüntüler paylaştıklarımız, gün boyu bunlar zihnimin içinde gözümün önünde..bir de yakıcı bir özlem... neden niçin hep bunlar kafamın içinde..nasıl unutabildi ne zaman beni sevmekten vazgeçti hiçbir zaman sevmedi o zaman neden dünyama girdi neden hayallerime ortak oldu.. o aile kuracağım insandı, sevdiğim kokusunu duyduğum canı yansa canımın yandığı ilk erkekti. aileme tanıştırdığım herkesin evleneceğiz diye baktığı ilk erkekti. yarabbim bak yazdıkça ağlayasım geliyor.bir iyiyim beş kötüyüm. bak bir de neden.ayrıldık. karakter sahibi bir insan bir daha dönüp arkasına bakmazdı değil mi?(karakterin k si onda yok!) deliler gibi sevdiğimi biliyordu. ama aradı. alt tarafı uyduruk üç beş arama ama ben umutlandım her defasında. her defasında acaba dedim? o da unutamıyor biz ayrı yapamayız dedim. dönecek dedim. o benim kaderim dedim. böyle 2 sene sürdü bu şekilde. ve en son 2 ay önce bana beni sevmediğini söyledi. ilk defa. hayatına biri girmiş, mutluymuş onunla, birlikte iyi zaman geçiriyorlarmış, herşey yolunda giderse yakında evlilik dedi. binlerce parçaya ayrıldım tarifi yok..devamını anlatmak bile istemiyorum. önce hayalet gibi gezdim.günlerce ağladım. sonra dedim ki artık umut bitti. artık beklenti bitti. sevmediğini söyledi ilk defa artık yoluma bakabilirim. yolumu açtı artık önümü görebilirim. gitti hayatımdan sonsuza dek artık.. bu düşüncelerle güçlenir gibi oldum, iyi hissettim. ama ne olduysa son haftalarda yine kötüleştim. yine neden neden neden? kafamın içinde hep sorular..2 sene arayıp sonra bir gecede beni çöp gibi kenara atması..birbaşkasını hayatına alabilmiş olması.. ne kabullenebiliyorum ne de bunca yaralamasına rağmen kalbimden söküp atabiliyorum..
böyle işte..başını şişirdiysem affet, sürekli bir içimi dökme isteği var şu günlerde
Estağfurullah baş şişirmek ne demek olur mu öyle şey:) Yazdıklarında inanki kendimi gördüm. Insan böyle oluyor bir başkasının hikayesini dinleyince kendi hikayesi geliyor aklına hemen. Psikoloğunun akraba olması iyi değil aslında çünkü az çok seni tanıyan biri sonuçta. Yabancı birisine anlatmak zor geldi bana ilk başlarda ama seanslar ilerledikçe o yabancılık kalkıyor ortadan. Başka bir artısı da paikoloğum beni hiç yargılamadı. Zamanla ben kendimi ve erkek arkadaşımı yargılamaya başladım. Depresyon ve kaygı bozukluğu tanısı konuldu bana yapılan bir kaç psikolojik testten sonra. Senin söylediğin gibi aynı klinikte bir psikiyatriste şevketi ama biz de seanslarımıza devam ettik. Psikiyatrist ilk seansta ilaç yazdı iki tane. Inanır mısın hiç kullanmadım ama kullanmadığımı da söylemedimPsikoloğum bana kendi hayatımda nelerin olduğunu, ailem ve çevremde ilişkilerimi herşeyi net bir şekilde gösterdi. Meğerse aşka tutulup neleri ihmal etmişim nelerden vazgeçmişim tek tek görmemi sağladı. Şuan hala devam ediyoruz içim soğudu mu tamamen değil ama onsuz bir hayatım olduğunu da kabullendim. Artık çevredeki insanlarla da mutlu olabiliyorum ve yaralarımın iyileştiğini hissediyorum yavaş yavaş.. Psikolog öncesi sürecimse seninle birebir aynı.. Kendimi suçladım, hayattan soyutladım kendimi, ne aileme ne arkadaşlarımla doğru düzgün iletişim kurmadım, hep sorguladım neden nasıl biter acaba oda benim gibi mi unuttu mu unutmadı mı hayatına devam ediyor mu bi başkası var mı... Bu ve bunun gibi binlerce soru,sorun hepsiyle kendi başıma uğraştım.. Dört buçuk senelik bir ilişkiyi bizimkide. Yaşanılanlar, yaşanamayanlar.. Şimdi bile düşününce içim sızlıyor ama inanıyorum iyileşeceğim ve çok güzel bir hayatım olacak. Olmalı da zaten. Sendeki o içini dökme isteği, iç sıkıntıların hepsini öyle iyi anlıyorum ki. Ne zaman konuşmak istersen paylaşmak istersen konuşabiliriz içine atınca daha da kötü oluyor insan.. Bu arada Allah a sığınıp dua etmeyi de hiç ihmal etme. Unutma kalpte kalemde O'nun..
sakın böyle söyleyip de baştan pes etme. ne imkansız hastalıklar bile şifa buluyor, şu kadar ömrü var denen insanlar 80 yaşına kadar yaşıyor. ama hepsi yaşama dört elle sarılıyor asla herşey bitti demiyorlar. sen kendini hemen bırakmışsın. kıçı kırık bir oğlan yüzünden yaşam sevincin soluyor.şimdi diceksin sen farklı durumda mısın? ben de geçmişi silip atamıyorum hala ama burda aslolan şey yaşam sevincini korumak, herşeye rağmen devam edebilmek.. ailenden yakın bir insan yok mu dertleşeceğin? sen yalnızlıktan da böyle karamsar düşüncelere kapılmışsın. sürekli konuşacağın birileri olsa kafan dağılır. ya da seni mutlu edecek kitaplar oku. ben şu sıralar öyle yapmaya çalışıyorum biraz olsun teselli buluyorum.
ailemden annem babam yanımda onlar da işe gidiyorlar ben bütün gün evdeyim dört duvar arasında ablamda abimde başka şehirlerde yaşıyorlar ayda yılda ya ararlar ya aramazlar düşenin dostu yok kimse yok yanımda yapayanlız ben ve bilgisayarım dışarı çıkabilsem kitapta alabileceğim köy gibi bir yerdeyiz yazları...
çok tatlısın şu cümlen beni çok güldürdü "Psikiyatrist ilk seansta ilaç yazdı iki tane. Inanır mısın hiç kullanmadım ama kullanmadığımı da söylemedim "
demek ki kullanmadan da gelişme göstermişsin, bazı gerçeklerle yüzleşebilmişsin, kabul edebilmişsin. ilerlemene yol katedebilmene çok sevindim çünkü bu öyle yıpratıcı bir süreç ki herkes bu kadar çabuk yol alamıyor. senin avantajın hem profesyonel destek almak hem de iyileşmeyi istemek olmuş..bir de seanslar ilerledikçe hayatına dışarıdan bakabilmişsin, o zaman zaten farkına varıyor insan değil mii hayatımızı nasıl da sabote ettiğimizi.. tabii hemen kolay söküp atılamıyor, bu uzun bir süreç. ama kademe kademe daha iyiye gidecek.. bilmiyorum siz ayrılalı ne kadar oldu?
Tabiki ilaçsız da katedilebiliyor bu yol. İnşallah sen de en kısa zamanda bütün bunlardan kurtulacaksın ben inanıyorum. Bir de en önemli şey gerçekten insanın kendi kendini motive etmesi. Dediğin gibi bu süreç çok yıpratıcı, çok acı veriyor insana ama önemli olan moralini yüksek tutman. Tabi aldığım profesyonel yardımın katkısını inkar edemem. Bu arada biz ayrılalı 3,5 ay oldu henüz.
daha çok yeni sayılır.. ne güzel bu kadar kısa zamanda baya yol almışsın. darısı başıma inşallah diyorumduyarlılığın ve derdime ortak olduğun için sana teşekkür ederim..biraz olsun teselli oldum
zaten en gerçek dost anne baba..ben de evdeyim. benim de dışarı çıkabileceğim tek arkadaşım yok. ya şehir dışına gitti kimi, kimisi de evli kendi telaşında. aslında hepimiz kendi başınalığımızla birlikteyiz. dışarı çıkma imkanın yoksa internetten kitap siparişi verebilirsin..
kredi kartı kullanmıyorum öğrenci burs kartım var onla da gelir mi kitaplar bilmiyorum ki? bu senede okul bitti iyice eve hapsolduk ...
ben hiç internetten almadım o yüzden bilemiyorum ama kapıda ödemeli siteler de var, biraz araştır istersen..
araştırırım tabi önerebileceğin kitaplar var mı?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?