Ahhh canım kaderimiz aynı olduğu gibi memleketlerimiz de aynı, ben de İzmirliyim. Aynı şeyleri ben de düşünüyordum. Babasına "benim oğlum o" diyordum. Hatta bazen "Sana ihtiyacım kalmadı artık, oğlumla ben biz bize yeteriz" diye şaka yapıyordum. Ben babasına benzemesini çok istemiştim ama minik oğlum bana benzemiş :) Sadece gözleri dayılarına benzemiş, kocaman badem gözlüydü dayıları gibi beyaz kuzum. O soğuk bedenini morgda gördüm, öpüp kokladım. Bir annenin başına gelebilecek en acı durum sanıyorum bizim yaşadıklarımız... Rabbim hepimize dayanma gücü versin. Psikolojik destek aldım, hatta psikoloğum iyi olduğum için bitirdi terapiyi ama oğlum aklıma geldiğinde hala nefes alamıyorum. Eksiğiz çünkü ve onlarsız hep eksik kalacağız. Kardeşleri gelse de dolduramayacak meleklerimizin yerlerini. Biz ölene kadar devam edecek bu yangın, bu acı. Sadece her geçen gün alışacağız bu yürek sızısıyla yaşamaya o kadar...