- 5 Mayıs 2013
- 252
- 351
- 123
Merhaba hanımlar.. belki biraz uzun olacak şimdiden kusura bakmayın. Size 18 yaşındayken yaşadığım bir şeyden bahsetmek istiyorum.
O zamanlar birine aşık olmuştum 1 sene çıktıktan sonra salak gibi nişanlandık. Bir süre sonra kavgalarda bana vurmaya başladı. Ve bu arttıkça arttı. Artık hep eftenpüften olaylarda bana vuruyordu en basiti arabadayken ben bir şarkı dinlemek istiyordum o an çalan şarkıyı değiştiğmde araba kullanırken öyle sert vuruyordu ki beynim zonkluyordu resmen. Bir keresinde otobanda dinlenme yerlerinde durdu. Bağırsam kimse duymaz. Koluma, yüzüme bacağıma yumruklar atıyordu. Bir seferindede sigara söndürmüştü üzerimde. Şu an bile yazarken gözlerim doluyor. Daha neler neler oldu da yazsam roman olur.
Annesi evlendikten sonra birlikte yaşayacağız 1-2 sene demişti. Her şeyi kabul etmiştim. Aileme şiddet olayını söyleyemiyordum kızacaklar, başkalarına rezil olacağım nişan attı diyecekler düşüncesinden. Nikaha 1 ay falan kalmıştı. Her şey hazırdı gelinlik, salon, davetiye kısacası her şey işte. Haftasonu buluştuk yine dayak yine yumruk derken eve geldim bir cesaret her şeyi anlattım aileme. Annem şüpheleniyormuş zaten fakat belli etmemiş kanıt olmadığından. Ayrıldıktan sonra aradı dedi ki ailemi ikna ettim ayrı eve çıkacağız hadi lütfen tekrar birlikte olalım:))) Sanki ben o yüzden ayrılmışım gibi. Ondan sonra allaha şükür kurtuldum.
Burada okuyoruz işte hep şiddet olaylarını Hem birilerine cesaret olur ayrılır belki, hem de içimi dökmek için yazmak istedim. Şuan 28 yaşındayım evleneceğim yakında inşallah, çok mutluyum.
Lütfen sevgilinizin ailesiyle birlikte yaşamayı kabul etmeyin, kaçıncı yüzyılda yaşıyoruz Allah aşkına. Aile içinde aile olmaz. 1 kere geliyoruz dünyaya, 1 kez şans tanınmış en güzel şekilde değerlendirmemiz gerekiyor. Kimse sizden, kendinizden değerli değil. Yaşadıklarımdan bunu çıkardım. Umarım birilerine cesaret verebilmişimdir. Son olarakta başkaları ne söyler, başkaları ne düşünür diye gereksiz yere takıntı yapmayın. Başkaları önce kendine baksın. Uzun oldu yeter bu kadar :)
O zamanlar birine aşık olmuştum 1 sene çıktıktan sonra salak gibi nişanlandık. Bir süre sonra kavgalarda bana vurmaya başladı. Ve bu arttıkça arttı. Artık hep eftenpüften olaylarda bana vuruyordu en basiti arabadayken ben bir şarkı dinlemek istiyordum o an çalan şarkıyı değiştiğmde araba kullanırken öyle sert vuruyordu ki beynim zonkluyordu resmen. Bir keresinde otobanda dinlenme yerlerinde durdu. Bağırsam kimse duymaz. Koluma, yüzüme bacağıma yumruklar atıyordu. Bir seferindede sigara söndürmüştü üzerimde. Şu an bile yazarken gözlerim doluyor. Daha neler neler oldu da yazsam roman olur.
Annesi evlendikten sonra birlikte yaşayacağız 1-2 sene demişti. Her şeyi kabul etmiştim. Aileme şiddet olayını söyleyemiyordum kızacaklar, başkalarına rezil olacağım nişan attı diyecekler düşüncesinden. Nikaha 1 ay falan kalmıştı. Her şey hazırdı gelinlik, salon, davetiye kısacası her şey işte. Haftasonu buluştuk yine dayak yine yumruk derken eve geldim bir cesaret her şeyi anlattım aileme. Annem şüpheleniyormuş zaten fakat belli etmemiş kanıt olmadığından. Ayrıldıktan sonra aradı dedi ki ailemi ikna ettim ayrı eve çıkacağız hadi lütfen tekrar birlikte olalım:))) Sanki ben o yüzden ayrılmışım gibi. Ondan sonra allaha şükür kurtuldum.
Burada okuyoruz işte hep şiddet olaylarını Hem birilerine cesaret olur ayrılır belki, hem de içimi dökmek için yazmak istedim. Şuan 28 yaşındayım evleneceğim yakında inşallah, çok mutluyum.
Lütfen sevgilinizin ailesiyle birlikte yaşamayı kabul etmeyin, kaçıncı yüzyılda yaşıyoruz Allah aşkına. Aile içinde aile olmaz. 1 kere geliyoruz dünyaya, 1 kez şans tanınmış en güzel şekilde değerlendirmemiz gerekiyor. Kimse sizden, kendinizden değerli değil. Yaşadıklarımdan bunu çıkardım. Umarım birilerine cesaret verebilmişimdir. Son olarakta başkaları ne söyler, başkaları ne düşünür diye gereksiz yere takıntı yapmayın. Başkaları önce kendine baksın. Uzun oldu yeter bu kadar :)
