elbette oldu...
canımın canı teyzemle... yedi sene küs durduk biz... sevinçlerimizi, üzüntülerimizi paylaşamadık... ben onun en üzgün zamanlarında yoktum... o benim en mutlu olduğum zamanlarımda yoktu... aramızda yaş farkı az... kardeş gibi büyüdük onunla... ama bir şekilde yollar ayrıldı, bir gün yeniden kesişene kadar... ilki şiddetliydi, ikincisi affedici.. sonra hiç sorgulamadık geçmişi... elimden tuttu... kayıp zamanımız çok be elif dedi...değil derdim büyüdük, olgunlaştık, ne güzel kadınlar olduk... olana kadar birbirimizden ayrıydık... öfkeyi kazırsanız altından mutlaka sevgi çıkarmış...anladık...ki hep derim beni ilk annem doğurdu... ikinci olarak ise teyzem.... can dostum, bana ben kadar yakındır...
çok çok kızgın olduğum arkadaşlarım da var... yediğimiz - içtiğimiz ayrı gitmezken bir şekilde dağıldık... yeniden bir araya gelirmiyiz bilmiyorum... gelemeyiz diyemiyorum... çünkü benim kızgınlığımın sebebi sevgimin büyüklüğü...
birileri giderken birileri gelmek zorunda... ya da birileri gelirken birileri gitmek zorunda... bu böyle... gerçekten bağışlayabiliyorsam yaptığını neden olmasın... insan değerli... en azından benim hayatımdaki insanların hepsi ayrı ayrı çok kaliteli insanlardı... çok şey kazandırdılar bana... en değerli zamanlarımızı paylaştık...
silmem gereken gerçekten kalitesiz insanlarla sadece karşılaştık... Allah hayatımda tutunmalarına izin vermedi... Bir şekilde bir şeyler engelledi beni... Geldikleri gibi gittiler...