Anonim olmak çok güzelmiş. Korkunç bir şey yaşadım bu hafta. Aşırı aşırı sevdiğim, canım bildiğim dedemin... bir kadınla görüştüğünü öğrendim. Tamamen tesadüf eseri hem de, aradığımda yanlışlıkla açmasıyla konuşmalarını duydum. Kulağı ağır işitir, alo diye bağırdım defalarca duymadı. Sonra baktım bir şeyler diyor,şuh bir kadın kahkahası falan.. Tekrar aradım sonra, bi bahaneyle kısa süre yanına gittim. Sıkıştırdım. Nerdeydin napıypdun telefonu yanlışlıkla açtın dinledim falan dedim. Anlamazdan geldi önce. Yüzüne bakmadım. Sevmeye çalıştı beni, elimi çektim. Şurdaydım burdaydım dediği yerlere sordum, uğramamış bile. Mesaj attım, hiç uğramamışsın arabanı da çarşıda görmüşler diye. Aradı açmadım. Mesaj attı kurban olurum kimseye deme çok üzülüyorum bilemezsin, anlatıcam düşündüğün gibi değil bana İnan falan. Resmî yazdım, konuşmayalım dedim. Sevgimde azalma yok ama hayal kırıklığına uğradım dedim. Bi süre görmek görüşmek konuşmak vs istemiyorum. Ama zor çünkü aynı apartmandayız. Nenem anlattı hiç bir şey yemiyormuş, morali çok bozukmış falan.. sebebini sadece ben biliyorum ve kimseye söyleyemiyorum. Ve bu adam toplumda saygın bir yeri olan, eli kolu uzun kelli felli bir insan. Bizi/beni de çok sever. Ben de onu çok seviyorum, hala seviyorum. Başkası dese burun kıvırırdım hala nasıl sevilir diye. Sevgi öyle kolay kolay bitmiyormuş. Ne yapacağım bilmiyorum. Kendisinin cinsel bi yaşamı yok, biliyorum, yaşlı ve hasta. Torunu evlenecek ve şu yaptığına bak. Kim bilir daha önce neler oldu ne kadar oldu da ben yeni öğrendim. Ne yapacağımı bilmiyorum. Sırdaşım bildiğim bacıma bile diyemedim. Nasıl diyeyim? Bu yüke başkasını nasıl ortak edeyim? Ben ne yapacağım?