26 yaşımdayım.
Vakti zamanında sınava hazırlanacak imkan ve fırsatlarım olmaması nedeniyle sınavı kazanamadım.
İsteyen başarır diyenleri duyar gibiyim ama herkesin hayatı bambaşka.
Herkesin ailesi, annesi, babası, maddiyatı, herşeyi bambaşka.
Bilmeden ahkam kesmemeli değil mi?!
Her neyse, vakti zamanında eğer kazanabilseydim kaçar giderdim.
Ailemden uzak olmak bana bir nimet olurdu.
Özellikle uzak bir yere giderdim.
Mümkünse tatillerde de gelmezdim.
Amaaaaaa....
Eğer çocuklarım başka bir şehirde üniversite kazanırsa
Asla asla gitmesini istemem..
Ama göndermem, demiyorum...
Geleceğini de riske atmasam da göndermek, onlardan ayrı kalmak istemem.
ayrı bir şehirde okudum zaten şimdiki aklım olsa kesinlikle okumazdım...
Ben ayrı bir şehirde okuyorum ve kesinlikle ayrı şehirde olmak gibisi yok. Lafım yanlış anlaşılmasın ben özgürlük bakımından demiyorum aileme çok düşkünümdür onlardan ayrılmakta hoşuma gitmiyor fakat ilk çocuk olduğumdan dolayı ailem üzerime hep çok düştü ve ben bu yüzden bir alışveriş olsun hastaneye gitmek olsun vs tek başıma yapabilen bir insan değildim. ÇOk içime kapanık ve çekingendim tek başıma hiç bir şey halledemezdim hep ailemle hallederdim. Şehir dışında okumak bana kendime olan güvenimi getirdi kendimle ilgili her işimi görür hale geldim. Her ortamı gördüm her tür insanı tanıdım evimi çekip çevirmeyi tasarufu öğrendim. Bence bunlar çok önemli hususlar.
hepınız cok haklısınız, kı bende sureklı kendıme aynı seylerı söyleyıp duruyorum,ama kalbım sızlıyor resmen dusundukce bır turlu basa cıkamıyorum bununla, kardesım buyuyecek onun buyudugunu göremeyecegım dıyorum kendı kendıme, cunku öyle bır durumdayız kı ben kendı odama gırıp kapıyı kapattıgım an aglamaya baslar o kadar baglı o da bana..ask gıbı bırsey resmen hanı asıkken mantıgımızı kullanmamız gereken zamanlar olur ama kalbımıZE söz gecıremeyız ya, benımkı de öyle oldu resmen,buyudukce buyuyor hemde zaman gectıkce,beynım tum söylenenlerın sonuna kadar dogru oldugunu kabul edıyor evet,mantıklı oldugunu da.. ama ıcım cok acıyorben neden böyleyım anlamıyorum kı..keske rahat,sızler gıbı bır ınsan olabılsem
orası kesın canım, ınsana kattıgı artılar mutlaka cok fazladır, ama özellıkle de tek cocuk oldugundan dolayı soruyorum, ayrılınca ne hıssettın pekı, bana öyle gelıyor kı sankı ayrıldıktan sonra bır daha hıc göremeyecegım gelemeyecegım veya gelsem de 1 2 gun surecek özlem gıderemeyecegım, o tur seyler gelıyor aklıma, bu yuzden halıyle cok uzuluyorum..
üniversiteyi kazandığımda üninin kesinlikle uzakta okunması gereken bir şey olduğunu düşünüyordum ki zaten uzakta okudum. ama bunun avantajı da var dezavantajı da. avantajı başka bir çevren oluyor, paranı idare etmeyi öğreniyorsun, kendi kendine yetmeyi falan vs. ama şimdi görüyorum ki ailenin yanında okumanın avantajları bunları solda sıfır bırakır. ekonomik olur, tek derdin okul dersleri olur. uzaktan gelen arkadaşların gibi özgür olmazsın ama yurt veya ev arkadaşlarınla sorun yaşamak gibi bir derdin olmaz. bir sorunun olduğunda sana destek olacak ailen hep yanında olur ki bu üniversite bittikten sonra görüşmeme ihtimalin olan insanlara ihtiyaç duymazsın. (araya zaman ve mesafe girince -çok yakınları dışında-arkadaşlar maalesef telefonda bile görüşmüyorlar.) ama sen şimdi kazanmışsın ve kaydını dondurmuşsun. tekrar girdiğinde bu bölümü ya da daha iyisini tutturup tutturamama ihtimalini iyi hesapla. sonra kazanamazsan çok üzülürsün. bir arkadaşım gittiği şehirdeki ortamı beğenmediği için bölümünü bırakmıştı ve sonra bir kaç kez daha girmesine rağmen bir daha kazanamadı. hiç istemediği iyi olmayan bir bölüme gitti. ben ailemin yanında okusaydım keşke diyenlerdenim ama belki de senin üni yaşamın çok güzel geçer ve iyi ki de gitmişim dersin. bu biraz da senin elinde.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?