Sizin yaşadığınızı aynı şekilde yaşamış biriyim ve sizi çok ama çok iyi anlıyorum. Benim yaşadığım/maruz kaldığım çocuk ilkokul çağındaydı. Aynı şekilde hep böyleymiş ve normalleştirilmiş. Gerçi emin olun sizin yanınızda "ne var çocuk" diyorlardır da 3-4 yıl sonra ilk onlar sabredemeyip şiddet uygulamaya başlayacaklar. Benim gördüğüm örneklerde böyle. Dışarıya "ne var yapsın" derler, siz maximum 3-4 saat maruz kalıp, sonra evinize gidersiniz; fakat onlar sürekli maruz kaldıklarından öfke kontrolü olmayan ve şiddet uygulayan ailelere dönüşüyorlar.
Ben sizin durumunuzu yaşadığımda, elinden eşyalarımı almış ve asla geri vermemiştim. Bilgisayarıma, cep telefonuma vuruyordu, hem de sadece oynadığı oyuna sinirlendi diye. En son ona 3. sayfa resmi yapmadım diye bana vurup, saçımı çekmeye kalktığında kendisini tutup ailesini çağırmıştım bana yaklaştırmayın diye. Asla ve asla kendinize fiziksel bir şey yaptırtmayın, anası babası öyle istiyorsa onlar kendilerini çizdirsinler. 3 gün sonra onlar şiddet uygulayıp, rahatlarlar, "anası babası sonuçta" olur, siz asla bir şey yapmayın.
Ben sizin yerinizde olsam asla evde ve uzun süreli görüşmem, bence dışarıda olan etkinliklerde görüşün. Dışarıda hem anne babalar "ayıp" diye daha kontrollü oluyor hem de çocuğun ilgisi sizde olmaz.
Gerçekten şimdiki aileler berbat. Geçen tek başıma yemek yediğim sakin bir yerde, 1 çocuklu bir aile geldi, çocuk Max 7 yaşındadır, oturacakları masadan ne yeneceğine dek bağıra çağıra kendi seçti. "Hadi çocuğum nereye oturalım söyle, tamam al telefon, tablet" gibi takıldılar. Ses açısından herkese eziyet oldukları yetmedikleri gibi; çocuk komutan kendileri köleydi.
Sizin abinizin çocuğu da okul çağına geldiğinde kendinden daha zorbalardan dayak yiyince, iş işten geçmiş olur. Dış dünyada "aman ne var teyzesi vursun sana" gibi tipler yok. Aileler bu durumu kendileri yaratıyor.
Olan da gerçekten iyi yetişmiş empati yeteneği yüksek çocuklara oluyor.