Günaydın herkese
Hayatım boyunca birilerinin benim hakkımda iyi yada kötü konuşmasından hep rahatsız oldum. Benle ilgiliyse kimse bilmesin hiç bir şeyimi kafasında bir insanım çünkü ne kadar çok insan bilirse o kadar kişiye laf anlatmak merakını gidermek zorunda kalıyorum.
Karakter olarak insanların kişisel hayatlarını merak eden sürekli sorgulayan insanlardan nefret ederim. Anlatmak istesem anlatırım zaten sonra hiçbirşey anlatmıyor diye ben suçlu oluyorum.
Ee bir bakın kendinize ben bilmeyi hakediyor muyum , çenemi tutabiliyor muyum diye bir düşünün ama yok.
Yani anlamıyorum insanları neden herkes sürekli birbirine diğerinin hayatını yetiştirir konuşacak kendinizle alakalı hiç mi birşey yok. Bu duruma sadece mahalle arasında yaşlı kadınlarda vs değil üniversitede de böyleydi.
Bu durum bir toplumsal gereklilik mi?
Biraz daha somut örnek vereyim sınava çalışıyorum sürekli memurluk sınavlarına giriyorum ailem herkese anlatıyor kazanmış gibi girecek gidecekte ya millet bunu bilse ne sadece bana baskı oluyor. Herkes ne zaman nerede çalıştın mı nasıl geçti ... Ya bi susun.
Hayatıma biri girer herkes birbirine söyler.
Bir yere gideyim o tüm sülalem öğrenir..
Erkek arkadaşım bile ona anlattığım herşeyi gider anasına anlatır. Önemsiz şeyler çoğu ama beni bu ufacık şeyleri bile anlatması düşündürüyor.
Ailemden gizli online bulunmaya çalışıyorum gidip ailesine tüm ayrıntıyı anlatıyor yarın evlencez ufacık bir şeyde bunları ortaya atacaklar beni zor durumda bırakacağını hiç düşünmüyor
Bir de kalmış bana sorarlarsa söylerim diyor öyle bi mantık mı olur ya ne yapmalıyım.
Zaten insanlardan yeterince bıkıyorum evleneceğim insan bile o kafada kime sığınağım ben.
Bunun yüzünden ayrılık düşünceli saçma basit geliyor ama illa zor duruma düşünce mi anlayacağım durumun önemini.
Uzattıysam kusura bakmayın. Genel olarak ben mi çok hassas davranıyorum sizce?
Hayatım boyunca birilerinin benim hakkımda iyi yada kötü konuşmasından hep rahatsız oldum. Benle ilgiliyse kimse bilmesin hiç bir şeyimi kafasında bir insanım çünkü ne kadar çok insan bilirse o kadar kişiye laf anlatmak merakını gidermek zorunda kalıyorum.
Karakter olarak insanların kişisel hayatlarını merak eden sürekli sorgulayan insanlardan nefret ederim. Anlatmak istesem anlatırım zaten sonra hiçbirşey anlatmıyor diye ben suçlu oluyorum.
Ee bir bakın kendinize ben bilmeyi hakediyor muyum , çenemi tutabiliyor muyum diye bir düşünün ama yok.
Yani anlamıyorum insanları neden herkes sürekli birbirine diğerinin hayatını yetiştirir konuşacak kendinizle alakalı hiç mi birşey yok. Bu duruma sadece mahalle arasında yaşlı kadınlarda vs değil üniversitede de böyleydi.
Bu durum bir toplumsal gereklilik mi?
Biraz daha somut örnek vereyim sınava çalışıyorum sürekli memurluk sınavlarına giriyorum ailem herkese anlatıyor kazanmış gibi girecek gidecekte ya millet bunu bilse ne sadece bana baskı oluyor. Herkes ne zaman nerede çalıştın mı nasıl geçti ... Ya bi susun.
Hayatıma biri girer herkes birbirine söyler.
Bir yere gideyim o tüm sülalem öğrenir..
Erkek arkadaşım bile ona anlattığım herşeyi gider anasına anlatır. Önemsiz şeyler çoğu ama beni bu ufacık şeyleri bile anlatması düşündürüyor.
Ailemden gizli online bulunmaya çalışıyorum gidip ailesine tüm ayrıntıyı anlatıyor yarın evlencez ufacık bir şeyde bunları ortaya atacaklar beni zor durumda bırakacağını hiç düşünmüyor
Bir de kalmış bana sorarlarsa söylerim diyor öyle bi mantık mı olur ya ne yapmalıyım.
Zaten insanlardan yeterince bıkıyorum evleneceğim insan bile o kafada kime sığınağım ben.
Bunun yüzünden ayrılık düşünceli saçma basit geliyor ama illa zor duruma düşünce mi anlayacağım durumun önemini.
Uzattıysam kusura bakmayın. Genel olarak ben mi çok hassas davranıyorum sizce?