Ben hiçbir şeyi atmam, saklarım. Bütün o malzemeler sonuçta benim hayatımın bir parçası, yok saymam yani, silip atamam hiç yaşanmamış gibi.
ozman hala değer veriyorsun demektir gidene:sm_confused:
Bir manada elbette veriyorum.
Sonuçta o insanla yaşadığım kötü günlerin dışında bir o kadar ve muhtemelen daha fazla yaşadığım güzel günler, mutlu anlar da var. Ayrıldıktan sonra mutsuz anları anımsıyoruz da mutlu olanları niye yok sayalım diye düşünüyorum. Hepsi beni ben yapan, benim şu andaki kişiliğimi oluşturan olayların bir parçası.
Ben hayatımı iyisiyle de kötüsüyle de kabulleniyorum. Yaptığım, yaşadığım şeylerden pişman değilim. O anda yapılabilecek en doğru şey oymuş demek ki yapmışım. Belki de şu anda yaptığım ve doğru olduğunu düşündüğüm bazı şeyler de ileride bana çok yanlış görünecek. Bilemem. İşte bu yüzden hayatımı ve hayatıma girenleri çıkanları oldukları gibi kabullenip oldukları yerde de bırakıyorum. Silmiyorum. Sil baştan başlamak bu demek değil çünkü bana göre. Okuduğum bir kitabı nasıl unutmuyorsam, geçmişimi de unutmak, çok büyük bir hataymış, büyük bir günahmış gibi düşünüp sümen altı etmek istemiyorum. Etmiyorum da. Benim hayatım o, iyisiyle kötüsüyle.
Sevgili olarak elbette değil ama insan olarak tabiiki değer veriyorum. Eskiden hayatıma girmiş bir insanla bugün sokakta karşılaşsam yine selamımı verir, hatırını sorarım. Zamanında çok içten gelerek ve isteyerek verilmiş bir hediyeyi de o insan artık hayatımda yok diye atamıyorum işte. Atmadım da bugüne kadar.. ama mesajlarını, maillerini silmiştim bak :)
Gördükçe içim cız etmiyor o eşyaları, gözlerim dolmuyor.. gülümseyerek anıyorum belki sadece, o kadar, hayata iyi yönünden bakmaya çalışıyorum. Bilmiyorum belki ben yanlış yapıyorum ama şu ana kadar bunun hiçbir zararını görmedim.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?