Genç arkadaşım,'eşime destek oldum, birikmişimi verdim' diyorsunuz da,
bu zaten eş olmanın gereği olarak yapılması gereken bir davranış,
bunu gündeme getirmek bile doğru değil.
Buraya yazmanızı kastetmiyorum,
eşinize sürekli söylemeyin demek istiyorum.
Siz eş olmanın gereğini yerine getirirken,
eş ailesi aile gibi davranmamış.
Siz de bunu hazmedemeyip,
devamlı eşinize;
'annen böyle dedi,annen şöyle yaptı,ailen kötü vs,' gibi söylemlerle tapa yapıyorsunuz.
Ne istiyorsunuz eşinizden?
Ailesini silmesini,annesiyle görüşmemesini mi?
Evet yapılanlar çok çirkin,
evet haklı görünüyorsunuz
ama bu beklentiniz gerçekçi değil.
Böyle bir karar sadece eşinizi ilgilendirir.
Siz annesine mesafeli olabilirsiniz hatta hiç görüşmeyebilirsiniz,buna hakkınız var ama eşinizi buna zorlamaya hakkınız yok.
Üç yıldır bu konuları ısıtıp ısıtıp ortaya sürdünüz,elinize ne geçti?
Kavga,gürültü,eşinizin öfke krizlerinden başka?
Üstelik çocuğunuz bunlara şahit oluyor.
Yazık değil mi?
Böyle ne evlilik yürür,ne hayat geçer.
Oturup sakin kafayla düşünün.
Eşinizi seviyor musunuz?
Annesine rağmen,bu evliliğe devam etmek istiyor musunuz?
Cevabınız hayırsa daha fazla yıpranmadan ve yıpratmadan ayrılın.
Evetse,iş başa düştü deyip,
evliliğinizi kurtarmak için çabalayın.
Siz gerçekten istemedikçe ve bakış açınızı değiştirmedikçe bu durumu düzeltip toparlamanız zor.
Eşiniz çift terapisine ikna olmuyorsa siz bireysel olarak terapi alın,
antidepresan ancak hamileyseniz ve etkileşim gösteren başka ilaç kullanmak zorundaysanız kullanılamaz.
Özel durumlar için hafif doz antidepresanlar da var.
Bir psikiyatriste görünmenizde fayda olduğunu düşünüyorum psikolojik danışmanlık eğitimi almış biri olarak.
İsterseniz size faydası olabilecek kitap önerisinde de bulunabilirim.
Girdiğiniz bu kısır döngüden çıkmanız gerekiyor.