Herkese iyi akşamlar kızlar
Sizlere hikayemi en bastan anlatayım ki olaya vakıf olup bana fikir verirken daha objektif olabilesiniz. Anne ve babasını kaybetmiş aile ilişkileri çok sıkı fiki olmayan bir insanım. Okudum öğretmen oldum ve atandim. Atandığım ilde de ayni okulda bir öğretmenle tanıştım benden 10 yas büyüktü bir abi gibiydi başlangıçta benim için her konuda yardımcı olan ilgi gösteren biriydi derken bu is arkadaşlığı duygusal bağlanmaya donustu ve bizi nikah masasına götürdü. Kız isteme töreni gibi şeyler olmadı tabii bana evlilik teklif etti bende kabul ettim ailesinin evine gittik 1 sefer onlarla tanıştım ve gidip nikah dairesine nikah yaptık ve boylece 23 yaşında evlenmiş oldum.
Eşimin anne ve babası okumamis köyde yasayan insanlardı bu durum basta benim hoşuma bile gitmişti kendini beğenmiş olmazlar fazla kimim kimsem yok diye ezmeye çalışmazlar gibi düşünüyordum bayramlarımız hafta sonlarimiz hep onlarla köylerinde geçiyordu. Derken ben hamile kaldım ve düşük tehlikesi gebelik riski falan derken eskisi kadar sık gidemedik ve genelde ilce de kiraladığımız evde idik eşimle. Bu süreçte esim bana baktı 2 ay hep yattım doktor önerisiydi tabii ama kayinvalidemler ne geldi ne gittiler çok önemsemedim yaşlılar esim nasılsa başımda diye düşündüm derken doğum zamanı kayinvalidemlerden gene tik yok sancim başladı hastaneye gidicez esim kuzenini aradı o geldi bizimle tabi benim ilk doğum korku bi yandan sanci bi yandan eşimin amcasının kızı ama ben yine de ondan cekiniyorum falan sıkıntılı bi doğum sürecinden sonra kayinvalidem çeyrek altın ve bi paket çikolata ile hastane ye bi uğrayıp gitti hepsi bu kadar...
Derken eve çıktık aradan bi ay geçti mevlut falan okutmak istiyorum ses seda yok sahiplenen yok. Bu sırada rahatsizliklarim çıktı ve ameliyat için mecburen bebeği eşime bırakıp hastaneye yattım esim tek başına 2 aylık bebeğe baktı annesi gilden yine ses yok. Ayni ilçedeyiz biz merkezde kirada onlar köyde kendi evlerindeler. Uzak falan da değil arabayla 10 15 dakikalık mesafe.
Diyeceksiniz ki bir sorun kavga kırgınlık oldu mu asla kesinlikle olmadı ama ben bu yaşananlara hic anlam veremedim. İyileştikten sonra ise başlama zamanı geldi bebeğe bakacak kimse yok kapı kapı dolaşıp bakıcı aradım ve en sonunda bi komşu ücret verdiğini soylemezsen bakarım deyince dünyalar benim oldu sanki :)) bizim babaanneden gene tik yok.. bütün bu olanlar yasananlar beni onlardan çok soğuttu ve sonunda ordan tayin istedim başka şehre geldim eşimde bana hak verdi ve oda geldi başka şehre tasindik. Buna rağmen yaz tatillerimiz de bayramlarda yine de hep gittik hiç birşey yokmuş gibi davrandim takii en son olaya kadar.
En son olay da su ki bana kanser tanısı kondu ameliyat olmam gerekti ve tahmin edeceğiniz gibi bir telefon etmekten öteye gitmediler ne gelip çocuğa baktılar ne çocuğu getirin biz burda bakalım dediler eşime dedim ki annenle re durumu anlat kızımız için torun için bari gelsinler bu sefer dedim kayinvalidem eşime bakıcı tut hastanede ona refaket etsin çıkınca da evde bi sure bakar çocuğa yemek falan yapar demiş... artik bu bende iplerin koptuğu nokta oldu ne görmek ne gitmek ne konuşmak istiyorum sizce boyle davranırsam ilerde pişmanlık yasar miyim
Sizlere hikayemi en bastan anlatayım ki olaya vakıf olup bana fikir verirken daha objektif olabilesiniz. Anne ve babasını kaybetmiş aile ilişkileri çok sıkı fiki olmayan bir insanım. Okudum öğretmen oldum ve atandim. Atandığım ilde de ayni okulda bir öğretmenle tanıştım benden 10 yas büyüktü bir abi gibiydi başlangıçta benim için her konuda yardımcı olan ilgi gösteren biriydi derken bu is arkadaşlığı duygusal bağlanmaya donustu ve bizi nikah masasına götürdü. Kız isteme töreni gibi şeyler olmadı tabii bana evlilik teklif etti bende kabul ettim ailesinin evine gittik 1 sefer onlarla tanıştım ve gidip nikah dairesine nikah yaptık ve boylece 23 yaşında evlenmiş oldum.
Eşimin anne ve babası okumamis köyde yasayan insanlardı bu durum basta benim hoşuma bile gitmişti kendini beğenmiş olmazlar fazla kimim kimsem yok diye ezmeye çalışmazlar gibi düşünüyordum bayramlarımız hafta sonlarimiz hep onlarla köylerinde geçiyordu. Derken ben hamile kaldım ve düşük tehlikesi gebelik riski falan derken eskisi kadar sık gidemedik ve genelde ilce de kiraladığımız evde idik eşimle. Bu süreçte esim bana baktı 2 ay hep yattım doktor önerisiydi tabii ama kayinvalidemler ne geldi ne gittiler çok önemsemedim yaşlılar esim nasılsa başımda diye düşündüm derken doğum zamanı kayinvalidemlerden gene tik yok sancim başladı hastaneye gidicez esim kuzenini aradı o geldi bizimle tabi benim ilk doğum korku bi yandan sanci bi yandan eşimin amcasının kızı ama ben yine de ondan cekiniyorum falan sıkıntılı bi doğum sürecinden sonra kayinvalidem çeyrek altın ve bi paket çikolata ile hastane ye bi uğrayıp gitti hepsi bu kadar...
Derken eve çıktık aradan bi ay geçti mevlut falan okutmak istiyorum ses seda yok sahiplenen yok. Bu sırada rahatsizliklarim çıktı ve ameliyat için mecburen bebeği eşime bırakıp hastaneye yattım esim tek başına 2 aylık bebeğe baktı annesi gilden yine ses yok. Ayni ilçedeyiz biz merkezde kirada onlar köyde kendi evlerindeler. Uzak falan da değil arabayla 10 15 dakikalık mesafe.
Diyeceksiniz ki bir sorun kavga kırgınlık oldu mu asla kesinlikle olmadı ama ben bu yaşananlara hic anlam veremedim. İyileştikten sonra ise başlama zamanı geldi bebeğe bakacak kimse yok kapı kapı dolaşıp bakıcı aradım ve en sonunda bi komşu ücret verdiğini soylemezsen bakarım deyince dünyalar benim oldu sanki :)) bizim babaanneden gene tik yok.. bütün bu olanlar yasananlar beni onlardan çok soğuttu ve sonunda ordan tayin istedim başka şehre geldim eşimde bana hak verdi ve oda geldi başka şehre tasindik. Buna rağmen yaz tatillerimiz de bayramlarda yine de hep gittik hiç birşey yokmuş gibi davrandim takii en son olaya kadar.
En son olay da su ki bana kanser tanısı kondu ameliyat olmam gerekti ve tahmin edeceğiniz gibi bir telefon etmekten öteye gitmediler ne gelip çocuğa baktılar ne çocuğu getirin biz burda bakalım dediler eşime dedim ki annenle re durumu anlat kızımız için torun için bari gelsinler bu sefer dedim kayinvalidem eşime bakıcı tut hastanede ona refaket etsin çıkınca da evde bi sure bakar çocuğa yemek falan yapar demiş... artik bu bende iplerin koptuğu nokta oldu ne görmek ne gitmek ne konuşmak istiyorum sizce boyle davranırsam ilerde pişmanlık yasar miyim