Sorunlar karsisinda sakin kalamayip stresten kendini bitiren bir ben miyim?

Ben anlıyorum sizi. Sebep şu ben de aynı şekilde büyütüldüm. Ebeveynlerimden biri çok kontrolcü, benim yapmam gereken şeyler dahil her şeye müdahale etti. Sorumluluk vermedi. Diğeri de kıyamadı. Yapmam gereken işler dahil o yaptı. E bende normali böyle sandım büyürken. Arabam var mesela, daha bir kere benzin almadım, yıkatmadım. Hepsini onlar yaptı. Yani hani kelebeğin güçlenmesi için kozasını kendi yırtması lazım ya bize de sorumluluk verilmeliydi. Verilmedi. Ve sonuç olarak güçsüz kaldık. Aynı zamanda da bağımlı kişilik geliştirmiş olduk. Yani her şeyi başkalarına sorup onay almadan rahatlayamıyoruz çünkü bu zamana kadar sorumluluklarımızı hep ailemiz üstlendiği için kendimize güvenimiz yok. Sorunlarla yüzleşince napmamız gerekiyor bilmiyoruz çünkü çocukken sorunlarımızı ailemiz halletti. Ben sorun çıkınca kendimi sakinleştirmeyi bile bu yaşımda yavaş yavaş öğreniyorum.
Ne kadar güzel anlatmışsınız. Ayrıca ebeveynlerimizin rolleri de birebir aynıymış, çok şaşırdım.

Konu sahibi, bazen yazı yazmak da iyi gelir. Kendi kendinize yazabilir ya da gelip burada konu açabilirsiniz. Anladığım kadarıyla dertlerinizi tam açabileceğiniz yakın bir arkadaşınız yok. O yüzden burada farklı insanlarla konuşmak iyi gelebilir.

Ben çözemediğim sorunlarla karşılaşınca sorunu yarına erteliyorum. “Bunu yarın düşünürüm gün doğmadan neler doğar” gibi saçma sözlerle pekiştirip sorunu top yaparak yarına atıyorum. Yarınki Annwyl düşünsün yani çok da umurumdaydı :KK53: Bazen sabah uyanıyorum ve önceki gün içinden çıkamadığım sorun aslında gözüme o kadar da büyük gelmiyor. Daha rahat çözülüyor.
İşte bari biri daha farklı olsaydı, cesaretlendirseydi keşke bizi.

Bende dehşet erteleme huyu var bu arada. Bu da mı bu durumla alakalı acaba 😂
Hayatima bakiyorum da...maddi olarak yapabileceklerini yaptilar. Manevi olarak da hic dusmeme izin vermediler. En ufak problemimde annemin kollarina kostum, hep yanimda destek oldu, hep cozdu. Disardaki olaylarda da babamin eli hep ustumdeydi. Yanlis anlasilmasi icin asla demiyorum, ama ben devlet dairesinde ya da ne bileyim onemli bir evrak gerektiginde orada burada tek basima is yapmadim, falanca tanidik hep orada olurdu. Tek basima eve ciktigimda, evdeki en kucuk arizada bir tanidik geldi halletti. Tacizden dolayi sikayet ettigim kisiye karsi bana en iyi avukatlar tutuldu vs vs vs.

Ve gun geldi, yurtdisina tasindim esimle. Gidersen kapi orda denildi ve ugurlanmaya havalimanina bile gelinmedi. Bir anda tum destek, gercekten sonsuza kadar ustumden cekildi. Ve geldim geleli, en ufak bir sorun karsisinda bile paniklemeye basladim. Daha buyuk problemlerde iyice delirmeye basladim, nasil cozmem gerektigi konusunda en ufak fikrim olmadigi konularda da, sinir krizi ataklari gecirmeye basladim.

Tum bu krizlerime ragmen, sebat ederek cozebildiklerim oldu. Ve bu sanirim hayatimda elde ettigim tum diplomalardan cok daha fazlasi.

Ama yarin Yeni bir gun olacak ve muhtemelen ya iste ya Baska biryerde bir sorun cikacak ve Ben yine dugumlenecegim. Takinti yapip gunu kendime zehir edecegim.

Deneyimlerini benimle paylasan, farkli tedavi secenekleri , kitap onerilerinde bulunan herkese tesekkur ederim.

Beynimin surekli endiselerle korkularla kaygilarla hic durmadan calismasindan cookkk ama cookkk yoruldum.

Gercekten tek basimayim (esim var, ama bu ayri bir baslik konusu) huzur nedir hatirlamiyorum. Ve isin kotu tarafi, gercekten ne zaman guldugum konusunda fikrim yok
 
Daha 2 gün önce sinir krizi geçirip ağladım. Hem de 4 saat boyunca aralıksız ağladım. Ağlamaktan çok yorulup uyudum :D
2 gün kendimi dinledim. Gezdim dolaştım. Aklımda düşünceler hala dolanıyordu. Yok saydım. Odağımı sürekli dağıttım. Eve gelince düşüncelerimi yok sayıp uyudum. Aklıma hiçbir şey getirmemeye çalıştım.
Bugün ise beni strese sokan düşüncenin üstüne gittim. Daha 4-5 saat önce yine ağladım, baktım olmuyor üzerine gideceğim dedim. Ne kaybederim dedim. Ölüm hariç her şeye çare var dedim ve kollarımı sıvadım.
 
Hayatima bakiyorum da...maddi olarak yapabileceklerini yaptilar. Manevi olarak da hic dusmeme izin vermediler. En ufak problemimde annemin kollarina kostum, hep yanimda destek oldu, hep cozdu. Disardaki olaylarda da babamin eli hep ustumdeydi. Yanlis anlasilmasi icin asla demiyorum, ama ben devlet dairesinde ya da ne bileyim onemli bir evrak gerektiginde orada burada tek basima is yapmadim, falanca tanidik hep orada olurdu. Tek basima eve ciktigimda, evdeki en kucuk arizada bir tanidik geldi halletti. Tacizden dolayi sikayet ettigim kisiye karsi bana en iyi avukatlar tutuldu vs vs vs.

Ve gun geldi, yurtdisina tasindim esimle. Gidersen kapi orda denildi ve ugurlanmaya havalimanina bile gelinmedi. Bir anda tum destek, gercekten sonsuza kadar ustumden cekildi. Ve geldim geleli, en ufak bir sorun karsisinda bile paniklemeye basladim. Daha buyuk problemlerde iyice delirmeye basladim, nasil cozmem gerektigi konusunda en ufak fikrim olmadigi konularda da, sinir krizi ataklari gecirmeye basladim.

Tum bu krizlerime ragmen, sebat ederek cozebildiklerim oldu. Ve bu sanirim hayatimda elde ettigim tum diplomalardan cok daha fazlasi.

Ama yarin Yeni bir gun olacak ve muhtemelen ya iste ya Baska biryerde bir sorun cikacak ve Ben yine dugumlenecegim. Takinti yapip gunu kendime zehir edecegim.

Deneyimlerini benimle paylasan, farkli tedavi secenekleri , kitap onerilerinde bulunan herkese tesekkur ederim.

Beynimin surekli endiselerle korkularla kaygilarla hic durmadan calismasindan cookkk ama cookkk yoruldum.

Gercekten tek basimayim (esim var, ama bu ayri bir baslik konusu) huzur nedir hatirlamiyorum. Ve isin kotu tarafi, gercekten ne zaman guldugum konusunda fikrim yok
Evet sebebi biliyorsun, o yüzden çözümü de hızlı bulacaksın merak etme. bu arada benim ikizlerle hiçbir alakam yok 🤭
 
Tam tipik bir ikizlerim gercekten. Ama belki farkindaligim arttigindan, ya da yasim iyice ilerlediginden olgun olmam gereken ama olamadigimdan dolayi, bu durum cok daha fazla gozume batmaya basladi. Ya da gecmiste herbirsey oldugunda "ailem arkamda" rahatligi dolayisiyla, dunya yikilacak kadar kotu birsey olsa bile, cozulecegi guvencem vardi. Simdi ailemin destegi sifir, ne maddi ne manevi sifir destek.

Hatta buraya yazarken az once "Eureka" der gibi birsey farkettim. Ben bu kocaman yasimda, herseyi tek basima sirtlanmam gereken bu yasta, Su Ana dek pamuklara sarilip buyutulmus, her durumda sarilip sarmalanmis, en ufak bir sorunda o tehlikeden cekip cikarilmis biri oldugum icin tek basima iken ne yapmam gerektigini bilmedigim icin kafayi yiyorum!?!!?!

Ne yani, yasim gercekten 40 bilmem ne, ve ben hala ailemin destegi olmadan kendimi "caresiz, hicbir fikri olmayan, gucsuz, yardima muhtac, tek basina birsey beceremeyen" biri olarak goruyorum.

Ben daha birey olamamisim ki, bir de Burda konu acip fikir soruyorum.

Asiri salakca geliyor bu anlattiklarim, kadin kafayi yemis diyenlere hak veririm.
biz burdayız . bize anlatabilirsin, içini dökebilirsin her zaman 😊
 
biz burdayız . bize anlatabilirsin, içini dökebilirsin her zaman 😊
Bu yasta hala ergen cocuk gibi davranip, sorunlarimla basa cikamamak beni deli ediyor, daha da deli eden daha gecen gun annemin "bu yasinda hala Telefon acip akil Mi danisiyorsun, kardesinin karisi 27 yasinda ve kiz tek basina dunyaya yetiyor" deyip bir de beni kiyaslamasi daha da dibe itti. Ailemi cok sevsem de, ne zaman "nasilsiniz" kelimesinden oteye konu acilsa, mutlaka "yetersiz, daha olgunlasamamis, surekli Panik" icinde olan biri olarak bitiyor konusma.

Bazi Zaman inanilmaz gucluyum, ama oyle anlar oluyor ki dunyada var olmasam huzura kavussam " dedigim anlar oluyor. Cok korkunc bir kisir dongu
 
Bu yasta hala ergen cocuk gibi davranip, sorunlarimla basa cikamamak beni deli ediyor, daha da deli eden daha gecen gun annemin "bu yasinda hala Telefon acip akil Mi danisiyorsun, kardesinin karisi 27 yasinda ve kiz tek basina dunyaya yetiyor" deyip bir de beni kiyaslamasi daha da dibe itti. Ailemi cok sevsem de, ne zaman "nasilsiniz" kelimesinden oteye konu acilsa, mutlaka "yetersiz, daha olgunlasamamis, surekli Panik" icinde olan biri olarak bitiyor konusma.

Bazi Zaman inanilmaz gucluyum, ama oyle anlar oluyor ki dunyada var olmasam huzura kavussam " dedigim anlar oluyor. Cok korkunc bir kisir dongu
ama ailenin seni bu şekilde yermesi çok kötü :/ şu kıyaslamalardan oldum olası hoşlanmam. o öyledir ben böyleyimdir yani herkes aynı olmak zorunda değil. belki bu yüzden sen kendini yetersiz hissediyorsundur. bana da arada oluyor. sonra kendimi toparlıyorum. çünkü kendini ne kadar bırakırsan o kadar dibe çöküyorsun ve o halimi hiç sevmiyorum. sende ailene sürekli şikayet etme bence bir şeyleri. sen öyle söylendikçe onlar da seni mutsuz hissettirecek şeyler söylüyorlar.
 
ama ailenin seni bu şekilde yermesi çok kötü :/ şu kıyaslamalardan oldum olası hoşlanmam. o öyledir ben böyleyimdir yani herkes aynı olmak zorunda değil. belki bu yüzden sen kendini yetersiz hissediyorsundur. bana da arada oluyor. sonra kendimi toparlıyorum. çünkü kendini ne kadar bırakırsan o kadar dibe çöküyorsun ve o halimi hiç sevmiyorum. sende ailene sürekli şikayet etme bence bir şeyleri. sen öyle söylendikçe onlar da seni mutsuz hissettirecek şeyler söylüyorlar.
Gecmiste hep "sen digerlerinden üstünsün, basarilisin akillisin, sendeki imkan kimsede yok" diye mukayese edilip pohpohlanirdim. Sonra bir dunya olaylar oldu ve simdi de "senin sucun, sen kaybettin, vizirdanma, oyle yapmasaydin bunlar olmazdi" gibi cumleler havada ucusuyor.

Ve ben ise geride enkaz olan hayatimi toparlamaya calisiyorum. Arada kendimle gurur duyuyorum, ama genelde de Panik ataklarimla, sinir krizlerime, deliye donmus halimle hayata devam ediyorum
 
Gecmiste hep "sen digerlerinden üstünsün, basarilisin akillisin, sendeki imkan kimsede yok" diye mukayese edilip pohpohlanirdim. Sonra bir dunya olaylar oldu ve simdi de "senin sucun, sen kaybettin, vizirdanma, oyle yapmasaydin bunlar olmazdi" gibi cumleler havada ucusuyor.

Ve ben ise geride enkaz olan hayatimi toparlamaya calisiyorum. Arada kendimle gurur duyuyorum, ama genelde de Panik ataklarimla, sinir krizlerime, deliye donmus halimle hayata devam ediyorum
hepimiz öyleyiz canım. kimsenin hayatı dört dörlük değil diye düşünüyorum ama hepimiz ayakta durmak için çabalıyoruz. sinirleniyoruz evet ama sinirlenince bir şeyler düzeliyor mu hayır. kendi kendimizin sağlığıyla oynuyoruz. sen benim 1 sene içinde yaşadıklarımı bilsen . kolay şeyler geçirmedim hala da devam ediyor. ve o yaşadıklarımı kafaya takmaktan üzülmekten verem oldum. o yüzden hayatı çok fazla ciddiye almamak gerekiyor diye düşünüyorum.

biraz tevekkül etmek lazım ama onu da yapamıyoruz. biz ne yaparsak yapalım neye sıkılırsak sıkılalım Allah'ın dediği oluyor. yani biz sadece dediğim gibi sağlığımızla oynuyoruz o kadar :/

sen de çok fazla düşünmemeye çalış, sağlığın yerindeyse şükret lütfen. yoksa hayat hiç çekilmez bir hal alıyor.
 
Tam tipik bir ikizlerim gercekten. Ama belki farkindaligim arttigindan, ya da yasim iyice ilerlediginden olgun olmam gereken ama olamadigimdan dolayi, bu durum cok daha fazla gozume batmaya basladi. Ya da gecmiste herbirsey oldugunda "ailem arkamda" rahatligi dolayisiyla, dunya yikilacak kadar kotu birsey olsa bile, cozulecegi guvencem vardi. Simdi ailemin destegi sifir, ne maddi ne manevi sifir destek.

Hatta buraya yazarken az once "Eureka" der gibi birsey farkettim. Ben bu kocaman yasimda, herseyi tek basima sirtlanmam gereken bu yasta, Su Ana dek pamuklara sarilip buyutulmus, her durumda sarilip sarmalanmis, en ufak bir sorunda o tehlikeden cekip cikarilmis biri oldugum icin tek basima iken ne yapmam gerektigini bilmedigim icin kafayi yiyorum!?!!?!

Ne yani, yasim gercekten 40 bilmem ne, ve ben hala ailemin destegi olmadan kendimi "caresiz, hicbir fikri olmayan, gucsuz, yardima muhtac, tek basina birsey beceremeyen" biri olarak goruyorum.

Ben daha birey olamamisim ki, bir de Burda konu acip fikir soruyorum.

Asiri salakca geliyor bu anlattiklarim, kadin kafayi yemis diyenlere hak veririm.
Canım benim öyle düşünmemelisin. Ben ne yaşadığını tam olarak bilmiyorum fakat bazı problemler karşısında inan ki coğumuz böyle hissediyordur. Günlük yasamda karşılaştığın ufak sorunlar olmadığını düşünüyorum bu problemlerin. Kendi açımdan örnek versem beni anca buhrana sokan olay şu an para kazanamamak olurdu. Eşimin ve benim işsiz kalmam olurdu. Ya da evimi kaybetmem. Çocuklarımın önemli bir hastalığı vs. (Uzak dursun) Çocuklarıma yetememe korkusu, onların ihtiyacı ya da çok istediği şeyleri alamama korkusu harici beni yıldıran ve kabusa sürükleyen hiçbirşey yok, olmamalı da. Bir gun beni eşim aldatsa bile üzülmem, arkama bakmadan defolup giderim. Hatta biliyor musun? Bende 40 yaşına yaklaşan bir kadın olarak ölümün bile beni eskisi gibi korkutmadığının farkındayım.
Kafayı yemiş diye düşünen olacağını ben hiç sanmıyorum çünkü artık yasamak gerçekten çok zor..
 
hepimiz öyleyiz canım. kimsenin hayatı dört dörlük değil diye düşünüyorum ama hepimiz ayakta durmak için çabalıyoruz. sinirleniyoruz evet ama sinirlenince bir şeyler düzeliyor mu hayır. kendi kendimizin sağlığıyla oynuyoruz. sen benim 1 sene içinde yaşadıklarımı bilsen . kolay şeyler geçirmedim hala da devam ediyor. ve o yaşadıklarımı kafaya takmaktan üzülmekten verem oldum. o yüzden hayatı çok fazla ciddiye almamak gerekiyor diye düşünüyorum.

biraz tevekkül etmek lazım ama onu da yapamıyoruz. biz ne yaparsak yapalım neye sıkılırsak sıkılalım Allah'ın dediği oluyor. yani biz sadece dediğim gibi sağlığımızla oynuyoruz o kadar :/

sen de çok fazla düşünmemeye çalış, sağlığın yerindeyse şükret lütfen. yoksa hayat hiç çekilmez bir hal alıyor.
Canım benim öyle düşünmemelisin. Ben ne yaşadığını tam olarak bilmiyorum fakat bazı problemler karşısında inan ki coğumuz böyle hissediyordur. Günlük yasamda karşılaştığın ufak sorunlar olmadığını düşünüyorum bu problemlerin. Kendi açımdan örnek versem beni anca buhrana sokan olay şu an para kazanamamak olurdu. Eşimin ve benim işsiz kalmam olurdu. Ya da evimi kaybetmem. Çocuklarımın önemli bir hastalığı vs. (Uzak dursun) Çocuklarıma yetememe korkusu, onların ihtiyacı ya da çok istediği şeyleri alamama korkusu harici beni yıldıran ve kabusa sürükleyen hiçbirşey yok, olmamalı da. Bir gun beni eşim aldatsa bile üzülmem, arkama bakmadan defolup giderim. Hatta biliyor musun? Bende 40 yaşına yaklaşan bir kadın olarak ölümün bile beni eskisi gibi korkutmadığının farkındayım.
Kafayı yemiş diye düşünen olacağını ben hiç sanmıyorum çünkü artık yasamak gerçekten çok zor..
Anksiyete var sizde.Doktora görünün.
Anksiyetenin en doruklarindayim, ve hergun basima gelen olaylarda git gide dugumlenmeye basladim.

Sukretmek yerine yillar once herseyden biktim yasamak istemiyorum dedigim Zaman diliminde beyin kanamasi gecirdim. Hani tabiri caizse Allah gercekten carpti beni. Tabi bu donemde ailem tekrar sarip sarmaladi beni, o Doktor senin bu hastane benim derken, yine hicbirseyimi tek yapmadim, izin verilmedim zira muhtactim baskasina.

Peki zamaninda maddi manevi 7/24 yanimda olan ailemin, asla yanimda olmadiklarini bildigim icin de Tam anlamiyla "terk edilmis, korkak" birine donusmus olma olasiligim var mi?

Gün geliyor, guclu kadin oluyorum, gün geliyor manyaga donmus bir ben.

Ozel hayatimda hersey corba gibi, is hayati derseniz soyleyecek laf bulamiyorum. Daha once konu acmistim, isyerinde yukselme umidim yok diye, daha gecen hafta bekledigim yukselme geldi, dun mudurum yanima gelip "sen laboratuar koordinatorlugunu bile beceremedin, Yeni verilen gorevi unut, hatta koordinatorlugu de birak, diger yaptiklarina devam et diyerek konuyu kapatti. Zaten delirmeye ramak kalan Ben, kisa devre yaptim. Ama yok isyan etmemem gerek, edersem carpilacak olma ihtimalini biliyorum.

Ben Burda bunlari yazmasam sanirim Su an bos Park bulup ciglik cigliya agliyor olurdum...
 
Bu yasta hala ergen cocuk gibi davranip, sorunlarimla basa cikamamak beni deli ediyor, daha da deli eden daha gecen gun annemin "bu yasinda hala Telefon acip akil Mi danisiyorsun, kardesinin karisi 27 yasinda ve kiz tek basina dunyaya yetiyor" deyip bir de beni kiyaslamasi daha da dibe itti. Ailemi cok sevsem de, ne zaman "nasilsiniz" kelimesinden oteye konu acilsa, mutlaka "yetersiz, daha olgunlasamamis, surekli Panik" icinde olan biri olarak bitiyor konusma.

Bazi Zaman inanilmaz gucluyum, ama oyle anlar oluyor ki dunyada var olmasam huzura kavussam " dedigim anlar oluyor. Cok korkunc bir kisir dongu
Unutmayın annenizin ya da hiç kimsenin onayına ihtiyacınız yok. Ne derse desin, siz güçlü ve yeterlisiniz; onun ne düşündüğünün önemi yok. Ki zaten sizin bu şekilde olmanızda ailenizin büyük bir katkısı varken böyle söylemesi yersiz olmuş.

Yorumlarda yazdınız mı bilmiyorum ama böyle bir kriz yaşadığınıza göre muhtemelen hayatınızda bir değişiklik var ve içten içe yeterli olamamaktan korkuyorsunuz. Bu dönemde en azından bir ilaçla desteklense iyi olabilir gibi. Mutlaka bir psikiyatriste gidin. Unutmayın ki insan adapte olmaya programlı. Zamanla her şeye adapte olabilirsiniz ki öyle şanslı bir dönemdeyiz ki internetten bile insanlarla konuşup dertleşebiliyoruz. Biz istemediğimiz sürece hiç yalnız değiliz 🤗

Alıntıladığınız yorumda da dendiği gibi buraya ne derdiniz olursa yazın, anneniz bu dönemde sizi olumsuz etkiliyor gibi; ona anlatmak yerine öncelik buraya yazın bence
 
Unutmayın annenizin ya da hiç kimsenin onayına ihtiyacınız yok. Ne derse desin, siz güçlü ve yeterlisiniz; onun ne düşündüğünün önemi yok. Ki zaten sizin bu şekilde olmanızda ailenizin büyük bir katkısı varken böyle söylemesi yersiz olmuş.

Yorumlarda yazdınız mı bilmiyorum ama böyle bir kriz yaşadığınıza göre muhtemelen hayatınızda bir değişiklik var ve içten içe yeterli olamamaktan korkuyorsunuz. Bu dönemde en azından bir ilaçla desteklense iyi olabilir gibi. Mutlaka bir psikiyatriste gidin. Unutmayın ki insan adapte olmaya programlı. Zamanla her şeye adapte olabilirsiniz ki öyle şanslı bir dönemdeyiz ki internetten bile insanlarla konuşup dertleşebiliyoruz. Biz istemediğimiz sürece hiç yalnız değiliz 🤗

Alıntıladığınız yorumda da dendiği gibi buraya ne derdiniz olursa yazın, anneniz bu dönemde sizi olumsuz etkiliyor gibi; ona anlatmak yerine öncelik buraya yazın bence
Buraya yazabilme ozgurlugunun farkinda misiniz ey hanimlar??? Sen oyle dedin vidi vidi yok, ozgursun anlat iste!

Size de yorum yazan herkese de tesekkur ederim 🌸 Parka gidip ciglik cigliga bagirip aglamak disinda, icindekileri dokebilmek, hem de her detayiyla, ne guzel bir nimetmis ! 🙏
 
Anksiyetenin en doruklarindayim, ve hergun basima gelen olaylarda git gide dugumlenmeye basladim.

Sukretmek yerine yillar once herseyden biktim yasamak istemiyorum dedigim Zaman diliminde beyin kanamasi gecirdim. Hani tabiri caizse Allah gercekten carpti beni. Tabi bu donemde ailem tekrar sarip sarmaladi beni, o Doktor senin bu hastane benim derken, yine hicbirseyimi tek yapmadim, izin verilmedim zira muhtactim baskasina.

Peki zamaninda maddi manevi 7/24 yanimda olan ailemin, asla yanimda olmadiklarini bildigim icin de Tam anlamiyla "terk edilmis, korkak" birine donusmus olma olasiligim var mi?

Gün geliyor, guclu kadin oluyorum, gün geliyor manyaga donmus bir ben.

Ozel hayatimda hersey corba gibi, is hayati derseniz soyleyecek laf bulamiyorum. Daha once konu acmistim, isyerinde yukselme umidim yok diye, daha gecen hafta bekledigim yukselme geldi, dun mudurum yanima gelip "sen laboratuar koordinatorlugunu bile beceremedin, Yeni verilen gorevi unut, hatta koordinatorlugu de birak, diger yaptiklarina devam et diyerek konuyu kapatti. Zaten delirmeye ramak kalan Ben, kisa devre yaptim. Ama yok isyan etmemem gerek, edersem carpilacak olma ihtimalini biliyorum.

Ben Burda bunlari yazmasam sanirim Su an bos Park bulup ciglik cigliya agliyor olurdum...

Buraya yazabilme ozgurlugunun farkinda misiniz ey hanimlar??? Sen oyle dedin vidi vidi yok, ozgursun anlat iste!

Size de yorum yazan herkese de tesekkur ederim 🌸 Parka gidip ciglik cigliga bagirip aglamak disinda, icindekileri dokebilmek, hem de her detayiyla, ne guzel bir nimetmis ! 🙏
çünkü şu hayatta ne kadar şikayet edersen o kadar negatifi çekiyo oluyorsun. aslında bazı şeyleri akışına bıraksak çok mutlu olacağız ama bazen bunu yapamıyoruz işte. hayatımızda şükredeceğimiz çok şey var aslında. şüküre yönelsek her şey daha güzel olacak. elimiz kolumuz tutuyo, sağlığımız yerinde, en güzeli de hala nefes alabiliyoruz. o kadar kötü durumda olan insanlar var ki bizim yaptığımız sadece şımarıklık. sürekli bu modda olursan bir şeylerden kurtulamazsın. kendini maneviyata versen. ne bilim kuran oku, dua et, namaz kıl. dua etmek o kadar iyi geliyor ki insana. sakın ama sakın isyan etme. sabırla tevekkül ederek bu sınavı ver. böyle yaparak yaşaman sana sadece hastalık getirir.

bak güzel şeyler de olabiliyor demek. bizimle konuşuyosun içini dökebiliyorsun bu bile insanı çok rahatlatıyo. bi kağıda da yazabilirsin içindekileri o bile insana çok iyi geliyor.
 
Back
X