- 4 Eylül 2014
- 901
- 447
- 73
Eşimin iş yerinden dolayı sehir değiştirme lüksümüz maalesef yok
Ailesinden uzağa taşınma şansınız yok mu? Eğer bu adamı boşayamıyorsan artık ailesi ile uğraşma tek kelime etme onlarla ilgili aklından da kalbinden de sil.
o zaman lütfen strateji değiştirin:)Boşayamıyorum diye birşey yok. Maalesef mantığım kalbimi bastıramıyor. Ailesi olmadan iyilerin iyisi bir insan, ailesi olunca hırs öfke zaafı ön planda olan bir insan. Şiddet'e meyilli bir insan değilim, o el bir daha kalkarsa olay ufak veya büyük de olsa giderim dedim. Ya inanın allak bullak oldum. Ne yapacağımı şaşırdım
Psikolojim hiç ama hiç iyi değil. Hayatımda ilk defa bu kadar çöküş yaşıyorum..
o zaman lütfen strateji değiştirin:)
öncelikle iyi bir psikolog sakin kalmayı öğrenin.
öfke ikincil bir duygudur derdi bana psikoloğum. önce bundan arının içinizi aklınızı öfkenizi bir atın içinizden . temizleyin ne var ne yoksa üzerine bir cila ve sonra da bakış açınızı değiştirin.
öncelikle tutun dilinizi . baştan zor mu evet çok zor nefsinize ağır gelecek.
" Ama ben haklıyım !!!!"
bi kere bu kalıbı çıkartın aklınızdan .bir kitapta okumuştum haklı olmak mı mutlu olmak mı ?
tercihinizi yapın eğer tercihiniz mutlu olmaktan yana ise haklı olduğunuzu ispata çalışmayın siz sadece eşinizle aranızı sıcak tutun huzurlu tutun yeter. ama onlar haksızlık yapıyor bırakın yapsın eşiniz sizi görüp koruyorsa ne ala ,ama yok korumuyorsa ne yaparsanız yapın sizi korumayacak . eh durum değişmeyecekse sinir olmanın bi anlamı yok.
mümkün olduğu kadar onlarla yalnız kalmayın,onların yanında öyle asık surat sert tepki de vermeyin mümkün olduğu kadar da muhabbeti kesin merhaba merhaba dan fazlası olmasın ..
eşine gelince ailesinden uzaklaştığında ne kadar mutlu olduğunu göster huzurlu olduğunu göster yeter. en iyisi de en kötüsü de görür ve bir yerde dank eder...
Kendine eziyet ediyorsun. Düşmanı dışarıda arama kendi düşmanın sensin kuzum. Bırak şu aileyiKızlar selam,
Kiminin derdi KV kiminin KP kiminin Görümce.. Rabbim beni öyle bir imtihandan geçiriyor ki derdime dert ekleniyor. Bende hepsi.. Kv'desinden tut eşime kadar hepsi. Çoğunuz beni suçluyorsunuz şiddet uygulayan bir eş'e neden kaylanıyorsun diyorsunuz.. İnanın tükendim. Bu sorunun cevabını bende bilmiyorum.. Sevdiğimden midir yoksa saplantı mıdır, çözemiyorum.
Eşim en son olaydan sonra iyi yönde baya bir değişti. Üzerime daha çok düştü, ailesiyle görüşmüyorum. Ama hala unutamıyorum.. Hâla aklımda olanları dejavu gibi yaşıyorum her defasında..
Kv'min eşimi nasıl doldurması bile an ve an aklımda.. Ortada benim hatam'ı bulamayınca çamuru yengeme dayıma atması.. Ordan yürümesi, eşimi sinirlendirmesi. Sinsice.. Kp'min kendi kızının hatalarını görmezden gelip beni eleştirmesi..
Ya diyorum ne gerek vardı? Biz zaten bir sene boyunca o olayları atlatamıyorduk! Ne gereği vardı!!! O cd'yi takıp benim "hırsız" dememi beklemeleri durmadan öne sar geriye sar yapmaları. Ordan olmayınca eşim tepki vermeyince "aa ama yengesi de sepeti vermedi!" Deyip eşimi üzerime salmaları.. Daha çok alevlendirmek için eşimi "ama dayısı da vermediydii" "hatta biz arabaya koycaktık sonra kendi arabamıza koyduk anahtar yoktu" diyerek yalan söylemek (arabanın anahtarı kp'deydi) ya unutamıyorum. U NU TA MI YO RUM! Hiç olmadığım kadar kendimi gurursuz, özgüvensiz, mutsuz hissediyorum.. 2 gün sonra bir hafta eşimden önce anneannemlere türkiyeye gideceğim.. Beynim burda bedenim orda olacak. Eşimi nelerle dolduracaklar bu sefer o cd'den neler çıkcak diye tedirginim. Ve bu olaylar görümcemin cazgırlığıyla başladı en başından en son olaya kadar o ruh hastası yüzünden olan oldu.
Benim annem'e ben gidip ee yengem tabak kaldırdı mı? Diye soracağım. Annem inanın ki sanane seni ilgilendirmez diye terslerdi beni.. Bizde el kızı hep önde olur, ezdirmeyiz. Ne kp ne kv nede görümce yaptıklarını unutamayacağım. İlerde eşim konuşmamı isterse diye korkup duruyorum. İçim deki kini nefreti size tarif edemem. Hayatımda bu duyguları bilmezdim. İnanın.. Evlendikten sonra o duyguların hasını yaşıyorum.
Eşim'e geçmişimizdeki anıların hatrına ve bazı iyi huyları bu arada çıkan parlamalarından ağır basıyor. Evet tuhaf cidden tastiklemediğim duygular içerisindeyim.
Tam demiştim herşeyi unuttum 15 günlük evliliğimde boşanmaya kadar gelen olayları aştım! Demiştim. Sonra yine yeniden bana aynısının daha şiddetlisini yaşattılar (hem psikolojik hem tokat anlamında)
İnanın çıkmazların çıkmazındayım. Allah korkusu olmasa canım'a çoktan kıymıştım. Ama imtihandır diyorum, geçecek diyorum. En çokta eşime güvenemiyorum, yine ve yine gazlarına gelip üzer e yürüyecek korkusu tedirginliği var. Bu olaylar bana geride ne mi bıraktı? En büyüğünden bir hayal kırıklığı (8 senenin) güvensizlik, panik atak, mutsuzluk..
Ama lanet olsun ki, bu kocayı da boşayamıyorum! Ailesi olmadan yaşadığımızda hayal ettiğim gibi bir eş oluyor.
İçimi dökmek, bir nebze de olsa rahatlamak istedim.
İyi veya kötü eleştirleriniz için de tşkler..
rica ederim bende çok sıkıntı yaşadım. bir düşük stresli gebelik ve erken doğum. anneliğimi lohusa lığımı vs ber sürü güzelliği yaşayamadım fırsat vermediler. ama yaşaya yaşaya tecrübe ediyor insan. ve böyle bi durumda olduğunu görünce üzüldüm . çünkü zor bir durum Allahım yardımcın olsunBu güzel yardımın için öncellikle çok teşekkür ederim. İzine gidip geldikten sonra psikoloğa gideceğim. Kimse için değil kendim için.. En mutlu anımda da olsam, ağlıyorum.. O anki laflar sözler geliyor aklıma. Ömrümde bu kadar ağlak aciz bir insan olmadım.. Dediğiniz gibi yapacağım. İnanın şuan kurban bayramını düşünüyorum. Hiç gelsin istemiyorum o bayramın. İstemiyorum gitmek ama eşimi de bayramda tek yollamak istemiyorum.. Keşke bir mucize olsa da gitmeme gerek kalmasa.. Daha fazla sıkmıyım sizi ama derdime ortak olup çare bulmay çalıştığınız için binlerce teşekkürler.
esin meydan vermeyecek.. sen birak digerlerini.. olumlu gidist var diyosan unutacaksin gecmisi; madem devam edeceksin bu evlilige.. boyle olmaz surekli temcit pilavi gibi hatirlamakKızlar selam,
Kiminin derdi KV kiminin KP kiminin Görümce.. Rabbim beni öyle bir imtihandan geçiriyor ki derdime dert ekleniyor. Bende hepsi.. Kv'desinden tut eşime kadar hepsi. Çoğunuz beni suçluyorsunuz şiddet uygulayan bir eş'e neden kaylanıyorsun diyorsunuz.. İnanın tükendim. Bu sorunun cevabını bende bilmiyorum.. Sevdiğimden midir yoksa saplantı mıdır, çözemiyorum.
Eşim en son olaydan sonra iyi yönde baya bir değişti. Üzerime daha çok düştü, ailesiyle görüşmüyorum. Ama hala unutamıyorum.. Hâla aklımda olanları dejavu gibi yaşıyorum her defasında..
Kv'min eşimi nasıl doldurması bile an ve an aklımda.. Ortada benim hatam'ı bulamayınca çamuru yengeme dayıma atması.. Ordan yürümesi, eşimi sinirlendirmesi. Sinsice.. Kp'min kendi kızının hatalarını görmezden gelip beni eleştirmesi..
Ya diyorum ne gerek vardı? Biz zaten bir sene boyunca o olayları atlatamıyorduk! Ne gereği vardı!!! O cd'yi takıp benim "hırsız" dememi beklemeleri durmadan öne sar geriye sar yapmaları. Ordan olmayınca eşim tepki vermeyince "aa ama yengesi de sepeti vermedi!" Deyip eşimi üzerime salmaları.. Daha çok alevlendirmek için eşimi "ama dayısı da vermediydii" "hatta biz arabaya koycaktık sonra kendi arabamıza koyduk anahtar yoktu" diyerek yalan söylemek (arabanın anahtarı kp'deydi) ya unutamıyorum. U NU TA MI YO RUM! Hiç olmadığım kadar kendimi gurursuz, özgüvensiz, mutsuz hissediyorum.. 2 gün sonra bir hafta eşimden önce anneannemlere türkiyeye gideceğim.. Beynim burda bedenim orda olacak. Eşimi nelerle dolduracaklar bu sefer o cd'den neler çıkcak diye tedirginim. Ve bu olaylar görümcemin cazgırlığıyla başladı en başından en son olaya kadar o ruh hastası yüzünden olan oldu.
Benim annem'e ben gidip ee yengem tabak kaldırdı mı? Diye soracağım. Annem inanın ki sanane seni ilgilendirmez diye terslerdi beni.. Bizde el kızı hep önde olur, ezdirmeyiz. Ne kp ne kv nede görümce yaptıklarını unutamayacağım. İlerde eşim konuşmamı isterse diye korkup duruyorum. İçim deki kini nefreti size tarif edemem. Hayatımda bu duyguları bilmezdim. İnanın.. Evlendikten sonra o duyguların hasını yaşıyorum.
Eşim'e geçmişimizdeki anıların hatrına ve bazı iyi huyları bu arada çıkan parlamalarından ağır basıyor. Evet tuhaf cidden tastiklemediğim duygular içerisindeyim.
Tam demiştim herşeyi unuttum 15 günlük evliliğimde boşanmaya kadar gelen olayları aştım! Demiştim. Sonra yine yeniden bana aynısının daha şiddetlisini yaşattılar (hem psikolojik hem tokat anlamında)
İnanın çıkmazların çıkmazındayım. Allah korkusu olmasa canım'a çoktan kıymıştım. Ama imtihandır diyorum, geçecek diyorum. En çokta eşime güvenemiyorum, yine ve yine gazlarına gelip üzer e yürüyecek korkusu tedirginliği var. Bu olaylar bana geride ne mi bıraktı? En büyüğünden bir hayal kırıklığı (8 senenin) güvensizlik, panik atak, mutsuzluk..
Ama lanet olsun ki, bu kocayı da boşayamıyorum! Ailesi olmadan yaşadığımızda hayal ettiğim gibi bir eş oluyor.
İçimi dökmek, bir nebze de olsa rahatlamak istedim.
İyi veya kötü eleştirleriniz için de tşkler..
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?