Herkese merhaba baya uzun yazıcam umarım okuyup cevaplarsınız.
22 yaşında 8 aydır evliyim ve sosyal anksiyetem var bir kaç kere psikoloğa gittim ama bi sonuca varamadım bu rahatsızlık benim hayatımı o kadar zorlaştırıyor ki artık dayanmıyorum. Evlenmeden öncede çok zordu ama evlenince daha da fazla zorlanmaya başladım benim doğru düzgün çalışma hayatım olmamıştı kendi isteğimle markette falan çalışmak istedim sırf bu sorunumun üstüne gidip çözebilmek için girdim hatta ama o kadar zorlandımki 1 ay bile çalışamadım insanlara iletişim kurmak benim için çok zor kendimi hep salak gibi hissediyorum değersiz ciddiye alınması gereken biri değilmişim gibi hep bit değersizlik hissi var üstümde insanlara göz teması kuramıyorum sohbetlerden kaçıyorum konuşmaları kısa kesmeye çalışıyorum uzun şeyler hiç anlatamıyorum bir tek annem abim babam ve eşimle konuşurken bu sorunlar yok. zaten hiç arkadaşımda yok dershaneye de gittim bir sene üniversiteyede gittim ama dondurdum devam edemedim ne üniversiteden ne dershaneden bir tane bile arkadaşım yok liseden sadece bir tane var onunla da evlendikten sonra görüşemiyoruz pek ben ilçeye geldiğim için eşimlede Instagramdan tanıştık ben bir çok kez konuşmayı kesmek istedim çünkü normalde buluşup görüşmek benim için çok zordu o bi şekilde devam ettirdi 3 ay böyle konuştuk sonra zorla evimin oraya gelmek istediğine ikna etti ve buluştuk ben zaten hiç konuşamadım doğru dürüst hep o konuşurdu telefondada aynı şekilde biz bir şekilde sevgili olduk ben buluştuğumuzda biryerlerde gittiğimizde falan çok zorlanıyordum sipariş verirken olsun ya da konuşurken olsun ne doğru düzgün sohbet edebiliyordum ne başka bişey böyle olunca kendimi daha da kötü hissediyordum ve hep bi şekilde ayrılmaya çalıştım ama o beni bırakmadı hep ikna etti bi şekilde sırf bu sorunum yüzünden ayrılmaya çalışıyordum yoksa karakteri çok düzgün birisi ben eşime hiç bir zaman bu sorunlarımdan bahsetmedim ama farketmemiş olma ihtimali yok zaten benim çekingen dışarda pasif genel olarak yalnız biri olduğumu hep biliyordu sen beni niye seviyorsun diye sorardım sesiz olman hanım hanımsın falan derdi aslında bu bile beni çok üzerdi ben o kadar geri planda kalan birisiyim ki bir çok şeyi sırf bu sorunum yüzümden yapamadım hayatımı yaşayamadım hala da öyle sadece evdeyim Şimdi asıl fikirlerinize ihtiyacım olan konuya gelmek istiyorum eşim bana marketlere gir diye ısrar ediyor markette çalış ben gün içinde gelirim hem iyi olur diyo ama bu beni o kadar korkutuyor ki insanlarla konuşurken bişeyler anlatırken zorlanıyorum bazen sesim titriyo yüzüm kızarıyor o kasada yoğunluk olduğu zaman elim ayağıma dolaşıyor zaten diğer çalışanlarla kaynaşmakta zorlanıcam biliyorum ve eşim yanıma geldiği zaman ben daha da zorluk yaşicam bu düşünceler bile beni çok korkutuyor üzüyor bu gün eşinmle tartıştık ben market istemiyorum dedim eşim de burası ilçe iş seçeneğimiz az diye kızdı iş beğenmiyorsun dedi ben gün boyu ağladım sıkışıp kaldım sanki. Bu zorlandığım yaşadığım şeyleri ona anlatmak istedim ama yapamadım belki anlar onun bana destek olması daha iyi gelir diye düşündüm ama anlatınca kendimi daha ezik hissetmekten korktum belkide anlamaz diye düşündüm çünkü zaten zorlandığımı görüyor bir çok şeyin farkında ne kadar yalnız olduğumun insanlara sohbet edemediğimin bilmiyorum hatta ona dedim ki bir ara tartıştık ve ben ağladım oda bişey demedi sonra sakinleşince tekrar konuşmaya çalıştık ve anlatmak istedim. gerçekten sana kendimle ilgili birşey anlatıcam dedim benim için çok zor hiç kimseye anlatamadım şimdiye kadar akşam konuşalım hem anlatayım belki beni anlarsın dedim o da şimdi anlat falan dedi bende akşam ikimizde sakinleşince rahat rahat sohbet edelim daha iyi olur biraz kafamızda dinlenir dedim tamam dedi sonra akşam oldu yemeğimizi yedik ben çay koydum oturduk televizyon Baktık o telefon oynadı arkadaşı aradı onunla konuştu ve yattı sonra o kadar üzüldüm ki konuyu bende açabilirdim evet ama benim için çok hassas bir konu olduğu için gerçekten cesaret edemedim ondan da bekledim sormasını ama sormadı unuttuğunu sanmıyorum bu sorunum yüzünden eşim bile beni çok ciddiye almaz aslında evlenince özgüvenim daha da düştü artık. Sizce ben bu sorunumu eşimede yinede anlatayım mı ondan beklemeden yoksa anlatsam da birşey değişmez mi siz benim yerimde olsanız anlatır mıydınız nasıl bir yol izlerdiniz benden büyük evli ablaların yorumlarını merak ediyorum bu sorunu yaşayanlar ve kurtulanlar var mı aranızda tavsiye verin lütfen.
22 yaşında 8 aydır evliyim ve sosyal anksiyetem var bir kaç kere psikoloğa gittim ama bi sonuca varamadım bu rahatsızlık benim hayatımı o kadar zorlaştırıyor ki artık dayanmıyorum. Evlenmeden öncede çok zordu ama evlenince daha da fazla zorlanmaya başladım benim doğru düzgün çalışma hayatım olmamıştı kendi isteğimle markette falan çalışmak istedim sırf bu sorunumun üstüne gidip çözebilmek için girdim hatta ama o kadar zorlandımki 1 ay bile çalışamadım insanlara iletişim kurmak benim için çok zor kendimi hep salak gibi hissediyorum değersiz ciddiye alınması gereken biri değilmişim gibi hep bit değersizlik hissi var üstümde insanlara göz teması kuramıyorum sohbetlerden kaçıyorum konuşmaları kısa kesmeye çalışıyorum uzun şeyler hiç anlatamıyorum bir tek annem abim babam ve eşimle konuşurken bu sorunlar yok. zaten hiç arkadaşımda yok dershaneye de gittim bir sene üniversiteyede gittim ama dondurdum devam edemedim ne üniversiteden ne dershaneden bir tane bile arkadaşım yok liseden sadece bir tane var onunla da evlendikten sonra görüşemiyoruz pek ben ilçeye geldiğim için eşimlede Instagramdan tanıştık ben bir çok kez konuşmayı kesmek istedim çünkü normalde buluşup görüşmek benim için çok zordu o bi şekilde devam ettirdi 3 ay böyle konuştuk sonra zorla evimin oraya gelmek istediğine ikna etti ve buluştuk ben zaten hiç konuşamadım doğru dürüst hep o konuşurdu telefondada aynı şekilde biz bir şekilde sevgili olduk ben buluştuğumuzda biryerlerde gittiğimizde falan çok zorlanıyordum sipariş verirken olsun ya da konuşurken olsun ne doğru düzgün sohbet edebiliyordum ne başka bişey böyle olunca kendimi daha da kötü hissediyordum ve hep bi şekilde ayrılmaya çalıştım ama o beni bırakmadı hep ikna etti bi şekilde sırf bu sorunum yüzünden ayrılmaya çalışıyordum yoksa karakteri çok düzgün birisi ben eşime hiç bir zaman bu sorunlarımdan bahsetmedim ama farketmemiş olma ihtimali yok zaten benim çekingen dışarda pasif genel olarak yalnız biri olduğumu hep biliyordu sen beni niye seviyorsun diye sorardım sesiz olman hanım hanımsın falan derdi aslında bu bile beni çok üzerdi ben o kadar geri planda kalan birisiyim ki bir çok şeyi sırf bu sorunum yüzümden yapamadım hayatımı yaşayamadım hala da öyle sadece evdeyim Şimdi asıl fikirlerinize ihtiyacım olan konuya gelmek istiyorum eşim bana marketlere gir diye ısrar ediyor markette çalış ben gün içinde gelirim hem iyi olur diyo ama bu beni o kadar korkutuyor ki insanlarla konuşurken bişeyler anlatırken zorlanıyorum bazen sesim titriyo yüzüm kızarıyor o kasada yoğunluk olduğu zaman elim ayağıma dolaşıyor zaten diğer çalışanlarla kaynaşmakta zorlanıcam biliyorum ve eşim yanıma geldiği zaman ben daha da zorluk yaşicam bu düşünceler bile beni çok korkutuyor üzüyor bu gün eşinmle tartıştık ben market istemiyorum dedim eşim de burası ilçe iş seçeneğimiz az diye kızdı iş beğenmiyorsun dedi ben gün boyu ağladım sıkışıp kaldım sanki. Bu zorlandığım yaşadığım şeyleri ona anlatmak istedim ama yapamadım belki anlar onun bana destek olması daha iyi gelir diye düşündüm ama anlatınca kendimi daha ezik hissetmekten korktum belkide anlamaz diye düşündüm çünkü zaten zorlandığımı görüyor bir çok şeyin farkında ne kadar yalnız olduğumun insanlara sohbet edemediğimin bilmiyorum hatta ona dedim ki bir ara tartıştık ve ben ağladım oda bişey demedi sonra sakinleşince tekrar konuşmaya çalıştık ve anlatmak istedim. gerçekten sana kendimle ilgili birşey anlatıcam dedim benim için çok zor hiç kimseye anlatamadım şimdiye kadar akşam konuşalım hem anlatayım belki beni anlarsın dedim o da şimdi anlat falan dedi bende akşam ikimizde sakinleşince rahat rahat sohbet edelim daha iyi olur biraz kafamızda dinlenir dedim tamam dedi sonra akşam oldu yemeğimizi yedik ben çay koydum oturduk televizyon Baktık o telefon oynadı arkadaşı aradı onunla konuştu ve yattı sonra o kadar üzüldüm ki konuyu bende açabilirdim evet ama benim için çok hassas bir konu olduğu için gerçekten cesaret edemedim ondan da bekledim sormasını ama sormadı unuttuğunu sanmıyorum bu sorunum yüzünden eşim bile beni çok ciddiye almaz aslında evlenince özgüvenim daha da düştü artık. Sizce ben bu sorunumu eşimede yinede anlatayım mı ondan beklemeden yoksa anlatsam da birşey değişmez mi siz benim yerimde olsanız anlatır mıydınız nasıl bir yol izlerdiniz benden büyük evli ablaların yorumlarını merak ediyorum bu sorunu yaşayanlar ve kurtulanlar var mı aranızda tavsiye verin lütfen.
