Sosyal Fobi

psikolojik danisman .!.:

Haftaya gideceğim bir kaç haftaya başlar diye tahmin ediyorum ama yıkama takıntısı azaldı deyince çok mutlu oldum. Çünkü bende temizlik, bulaşma takıntısı için gideceğim. Sizde emin olamamazlık yaşadınız mı hiç acaba yıkadım mı yıkamadım mı diye. Lütfen kusura bakmayın çok soru soruyorum eğer rahatsız olursanız söyleyin.

Genişletmek için tıkla...

isis .!.:

Bunlarin hepsi vesvese eskiden bir şeyi 3 defa yapardım mesela elimi yikamak ya da dışarı çıktığımda tekrar kapıyı açıp içeri girip ocağa bakmak gibi şimdi elim temiz ölecek değilim ya diyorum ya da eve zarar gelsin girmeyeceğim yeterki bana zarar gelmesin diyorum dışarı çıkıyorum eve geldiğimde her şeyi zaten kapatmışım

Genişletmek için tıkla...

isis .!.:

Neler olduğunu yazar mısınız? özel mesajda da bahsedebilirsiniz

Genişletmek için tıkla...

icimdekicevher .!.:

Merabalar arkadaşlar. Okudukça kendimi gördüm yazdıklarınızda. Ben de öğretmenim. Toplantılar ve öğretmenler odası cehennem oluyo benim için. Neden bu kadar zor normal davranmak anlamıyorum. O kadar yıpratıyor ki bu durum. Üstüne gittikçe de geçmiyor. En kötüsü benim içşn sevip sevilme duygularını yaşıyamıyorum. Karşı cins le bir bardak çay içemiyorum. Bazen ölmek kurtuluş gibi geliyor:

Genişletmek için tıkla...

belchin35 .!.:

Merhaba içimdekicevher yalnız değiliz bizim gibi birçok insan var aslında ama bilmiyoruz. Siz profesyonel yardım alıyor musunuz? Ben gebelikten dolayı ilaç kullanamadığım için izne ayrıldım bu yüzden terapi alıyorum. Terapi bana ilaçtan daha iyi geliyor, birinin beni anladığını hissetmek çok iyi geliyor bana. Ama aklımda hep doğumdan sonra tekrar işe başladığımda ne olacak korkusu var. Geçen yıl ben de ölmeyi o kadar çok istiyordum ki iyileşemediğim için tek kurtuluş bu gibi geliyordu. Ve dediğiniz gibi üstüne gittikçe daha kötü oluyor, kendimi geri çektikçe daha iyi hissediyorum. Hatta bazen ilaç kullanmaktansa işi bırakırım gerekirse diye düşündüğüm de oluyor ama maalesef bu da mümkün değil.

Genişletmek için tıkla...

belchin35 .!.:

Kendinizi iyi hissedene kadar ilaçlarınızı aksatmayın. Ben bir gün içmesem bile çok kötü oluyordum hatta son zamanlarda kısa süreli rahatlık sağlayan yeşil reçeteli ilaçlardan almaya başlamıştım çok kötü olduğum için. Bizler dışarıdaki faktörlerden diğer insanlara göre biraz daha fazla etkileniyoruz. Bana neler demediler senden birşey olmazlar sen evlenemezsinler...kendi ailem bile böyle düşünüyordu. Dışarıdan ‘bu asla evlenemez evlense de duramaz’ gibi laflar geliyordu kulağıma. Yıllarca da atanmayı bekledim o zaman da aynı şeyler... Eşimle 10 yıldır birlikteyiz, evlendim de atandım da bu sefer de ‘sen çocuk yapamazsın ilaç kullanıyorsun, hamilelik çok zor sen ilaçsız geçiremezsin ilaç kullanırsan bebeğe zarar verirsin...’ o kadar çok konuşuyor ki insanlar... Ben de buna bir süre sonra inanmaya başladım. Uzun yıllar bebeğim olmadı. Herhalde olmayacak benim çocuğum dedim en iyisi boşanalım eşimin hayatını karartmayayım dedim. 3-4 senedir de herşey o kadar üst üste geldi ki, pes ettmek üzereyken doktorumla görüştükten sonra ilacı bırakma kararı aldım. İlacı bıraktıktan sonra da hamile kaldım. Ben nasıl yürüteceğim bu süreci diye çok büyük kaygılar endişeler yaşadım ama Allah o bebekle birlikte güç de gönderiyor sanırım 12 yıldır aralıksız kullandığım ilaçları kullanmamaya başladım. Evet kötü olduğum zamanlar oluyor ama bu süreci psikoterapi ile iyi götürüyorum. Çok uzun oldu kusura bakmayın ama bir sosyal fobilinin evlilik ve hamilelik süreci ile ilgili bir örnek olsun istedim kendinize olan inancınızı artırmanız, başkalarını dinleyerek kendinizi de olumsuz düşüncelere sevk etmeyin diye. İnşallah Eşiniz olacak kişi sizin içinizdeki iyiliği gördüğünde, gözlerinizden o sevgiyi ve enerjiyi aldığında zaten sizin fobilerinizi rahatsızlıklarınızı önemsemeyecektir bile. Çok güzel bir mesleğiniz de var. Siz sadece olduğunuz gibi davranın içinizdekini fark eden biri mutlaka çıkacaktır.

Genişletmek için tıkla...

belchin35 .!.:

Ben de 2 yıldır farkındayım yaşadığım bu sıkıntının. Çok geç kalmışım bunu kendimde farketmekte. 10 yıldır panik bozukluk tedavisi görüyorum, ama asıl sıkıntı sosyal fobimden kaynaklanan kaygı durumuymuş. Kendimi bildim bileli ilkokul ortaokul lise üniversitede hep utangaç biriydim, çok arkadaşım yoktu. Ama hep karakterimin öyle olduğunu düşünmüştüm. Kalabalık ve büyük bir ailede olduğum için de sosyal ortamlardan kendimi soyutlayamıyordum istesem de istemesem de maruz kalıyordum. İlk panik atağımı üniversite yıllarımda dedemin hastalığını öğrendikten sonra ve çektiği acılara şahit olduktan sonra nefes alamıyorum gibi bir hisle yaşadım. Doktor doktor gezdik tabi klasik birşey çıkmayınca psikolojik dediler. Panik Atak. İlaç tedavisine başladım. İlk aldığım ilaç bana iyi gelmişti. Sonra iyileştiğimi düşündüm, eğitim fakültesinde okuduğum için de her gün sunum yaptığımız zamanlar oluyordu bazen günde iki üç defa da olabiliyordu o zamanlarda da çok heyecanlanıyordum ama sanırım hem ilacın etkisi hem gençtim üstesinden gelebiliyordum. Yine çok arkadaşım yoktu ama ben zevklerimin, hayata bakışımın farklı olmasından hatta bazen başkalarına göre sıkıcı olabileceğimi düşündüğümden dolayı insanların benle diyalog kurmadığını düşünüyordum o zamanlar. Sonra mezun oldum, birkaç sene sonra atandım. Ama ataklarım ara ara devam ettiği için tedaviye devam ediyordum. Sonra mesleğimin üçüncü yılında bana törende konuşma görevi verildi. O kadar heyecanlandım ve kaygı yaşadım ki bu duruma ama hayır da diyemedim. Yaptım. O günü unutmuyorum mikrofon elimde ama zangır zangır titriyor elim öğrenciler öğretmenler görüyorlar... çok utandım. Ondan sonra internette araştırmaya başladım yaşadığım sıkıntıları karşıma Sosyal fobi çıktı. Belirtilerinin çoğunun bende olduğunu farkettim. Daha önce de terapiye gitmiştim ana anksiyetem içindi. Geri dönüp baktığımda çoğu anksiyetemin nedeninin sosyal fobiden kaynaklandığını farkettim ve bu sefer sosyal fobi ile birlikte gelişen anksiyete için terapi ve ilaç tedavisine almaya başladım. Sizde nasıl oluyor bilmiyorum ama terapiler bana bir kaç gün iyi geliyor sonrasında yine aynıyım. Yukarda arkadaş da bahsetmiş ama beni korkutan ne varsa ben hepsini yaptım kendimi hepsine maruz bıraktım zaten yapmak zorundayım mesleğim gereği. Ama artık çok yoruldum iyileşmediğimi ve bir olayda hep en başa sardığımı gördükçe moral ve motivasyon olarak çöküyorum. Artık yaşadığım olumsuz deneyimlerden sonra o kadar geriye gittim ki tedavide, eş dost akraba çevresine girmek kadar basit durumlardan kaçınır oldum. Mesleğimi bırakma aşamasına kadar geldim, istifa etmeyi bile düşünüyorum. Ne yapmalı ne etmeli? Bilinçaltı temizliği, hipnoz gibi alternatif yöntemleri deneyenleriniz oldu mu, olduğuysa deneyimlerinizi paylaşırsanız çok sevinirim.

Genişletmek için tıkla...

isis .!.:

Abartmıyorum hemen hepsi aynı(( Tek fark akrabalarimla baya aştım bu durumu.Daha şimdiden semineri düşünüyorum mesela ama dediğim gibi kuruntularim eskiye nazaran azaldı ama o an gelince ne olur kestiremiyorum.
Sizi öyle iyi anlıyorumki ben doktora gittiğimde sadece şunu söyledim diğer insanların yaptığı normal şeyleri yapmak istiyorum.Yazdım mi bilmiyorum babamı kaybettim ben mayısta böylesine bir acının üzerine hiçbir şey etkilemez diye düşünürken daha da artti.Allah yardımcımız olsun ben sıklıkla yazıyorum buraya siz de paylaşmak isterseniz dinlerim her zaman.
Ben evde sesli konuşma denemeleri yapıyorum bugün bir eğitici bir film hakkında bir paragraf çalışıp sesli bir şekilde tek başıma anlatacağım defalarca.Faydası var diyorlar denemek isterseniz

Genişletmek için tıkla...