bence bir çocuğun mutluluğu annesinden geçiyor. mesela oğlum babasına aşık. 3 yaşında çocuk babasına sarılıp benimmmmmm diye haykırıyor. benim oğlum ol diyorum hayır anne babanınım diyorum

ama gelgelelim eşim bana şakasına anneyi dövelim mi diye el kaldırınca aman Yarabbim ortalığı birbirine katıyor. benim bir damla göz yaşıma dayanamıyor. ben mutsuzsam o da mutsuz.
anneler olarak biz çocuğun çamaşırını yıka, yemeğini yap, bulaşığı topla, odasını topla, en sevmediği banyoya götür zorla, üzerini değiştirmeyle uğraşırken babalar sadece oyun gezme işini üstleniyor. o yüzden baba eğlenceli geliyor. ama yaş aldıkça anlıyorlar en büyük özverinin anne de olduğunu.bence sen o kısmı çok düşünme. alışacak illa ki. üstelik ileride gurur da duyacak. annem bizim için savaş veren fedakar dürüst bir kadın diyecek