Aslında görüşmem normalde. Ama çok yalnız. Kimsesi yok. Eşi de yıllar önce vefat etmiş. Üzülüyorum ne kadar kötülük de yapsa bu haline. Elimden geldiğinde görüşüyorum, yanında oluyorum. Arıyorum soruyorum. Sonra bir şey yapıyor buz kesiyorum. Uzaklaşıyorum. Sonra yine vicdanım yakama yapışıyor ve yine unutuyorum yaptıklarını. Böyle böyle sersem oldum gelgitli duyguların arasında. Keşke iyi biri olsaydı da hep yanında olsaydım. Hep beraber mutlu büyük bir aile olsaydık. En başta hayalim buydu. Ama olmadı maalesef...
peki karşınızdaki insan iyi niyetli normal biri olsaydı bunu yapabilecek miydiniz?
çünkü siz kendinizi anlatırken karşıdaki insandan bağımsız anlattınız.
mesela siz bu gelme isteğini emrivaki ve çat kapı diye tarif ediyorsunuz.
bence değil. sizce öyle.
sıklığı hakkında bir şey okumadım ama insan gitse gitse doktora haftada bir gider en fazla.
zaten zaman zaman reddettiğinizi yada dışarıda görüştüğünüzü yazdınız. haftada birden daha da az o zaman. e 15 te bir idare etme konusunda da isteksizseniz, bu kadın size geleyim teklifini yapamasın istiyorsanız hiç görüşmeyin daha az yıpratıcı olur.
yok görüşecekseniz de bu konuda kendinizi rahatlatmaya bakın.
çok sık olmadıkça gelsin gitsin. evin idareten toplu olması yeterli. valide oradayken çocukla çok işler birikti diyip, o torunu ile vakit geçirirken siz işlerinizi halledin. böylece çok yüz göz olmadan geçirirsiniz bu ziyaretleri.
kayınvalideniz sizin dağınık veya pis olduğunuzu düşünse ne düşünmese ne? kime anlatacak? o kişilerin hayatınızda etkisi var mı? yüzünüze vursa hayatınız mı kararacak?

hayır. öyle kendinize yük yapmayın bu kadar.
artık hesaplarım çok kolay.
kafamı yastığa koyduğumda biri beni huzursuz ettiyse yada bir şeyler ters gittiyse;
1) bu kişi benim hayatımda etkili birisi mi?
2) 5 yıl sonra bu konudan benim zararıma bir şey çıkar mı?
%99 iki hayır ile kendimi uykuya uğurluyorum.
