Selam hanımlar, herkese iyi ramazanlar
Benim derdim suçluluk hissine çok yatkın olmam.
Ama sadece romantik ilişkilerimde böyle, diğer alanlarda kendimi çok rahat savunurum hatta çaçaronluk yaparım
Ama romantik ilişkilerde kendimi ezdiriyorum, kafama dank edene kadar.
Dank edince parlıyorum ama o zamana kadar acı çekmiş oluyorum tabii
Ve karşımdaki iyi niyetli biri değilse bunu kullanıyor.
Bir iki örnek vereyim ama konu bu örneklerden ziyade genel
Şöyle ki 3 sene boyunca sevgilim bunu bana karşı kullanmıştı, bana olmayan şeyleri olmuş gibi anlatır suçlardı, yani somut şeyler, eylemler bu suçladıkları arkadaşlar, eminim öyle bir şey yapmadım ama ben ezilirdim veya sınırlarımı çiğnerdi ama ben suçu yine kendimde bulurdum.
Son seferde de böyle oldu.
Adam bana yaşını dahi yalan söylemiş, ilgisizdi, soğuktu, gizli kapaklı garip hareketleri vardı, ben bunları bitince öğrendim tabii ama o dönem hep kendimi suçladım.
Mesela 2 günde bir yazardım ama çok mu üstüne gittim acaba diye korkuyordum, sonra 5 günde bir yazar oldum daralmasın diye, hala kendimi suçlu görüyordum her mesaj attığımda.
Veya en son artık patladım böyle ilişki mi olur 5 gün konuşmuyorsun diye ondan sonra bana "Bu yaptığın hiç hoş değil" dedi
Ben de hemen suçlu hissettim "Ben mahvettim dimi, her şeyi mahvettim elime yüzüme bulaştırdım" diye ağlamaklı oldum
Halbu ki neden çıkıp demiyorum "Eh sen de yettin artık, her dıtdıt ı ye ye sonra bana at topu, benim istediğim ilişki bu değil kardeş bye bye" diye
Ben böyle deyince bıyık altından güldü hoşuna gitti mesela suçu yüklenmem
Veya ilk o manipülatif sevgilim gibi bana olmamış şeyleri olmuş veya yapmışım gibi yıkmaya çalıştı, o zaman hop hop deyince yine böyle sinsi sinsi güldü
Kendimi suçlasam adam ezip geçecek
Direkt inanıyorum ya
Bittiğinde bile kafamda hep ya şöyle yapsaydım, böyle yaptım ondan bitti, öyle yapmasaydım bitmezdi
Bir kere de bir şey karşı tarafın suçu olsun, içim rahat etsin istiyorum : (
Yani mantıken biliyorum suçlu olmadığımı ama içimdeki bir ses sürekli bunlar için beni dürtüyor pof
Psikoloğum bile diyordu uçan kuştan kendini sorumlu tutuyorsun diye
Ha bir de mesela başkalarına karşı merhametliyim, gelip biri bana yaşadığım şeyleri başka ağızdan anlatsa derim ki sen deli misin kendine böyle davrandırıyorsun ama kendime gelince çok acımasızım, kendimi suçluyorum
Bir dahakine aynı şeyleri yaşamak istemiyorum
Ben de hakkımı savunmak istiyorum
Mesela görüyorum ne şımarıklık yapanlar var hala kendilerini haklı görebiliyorlar
Ben neden öyle olamıyorum
Bu suçluluk hissinin bir kökeni, bir çözümü olmalı
Nedir onu arıyorum
Bana yardımcı olup fikir verir misiniz?
Yıllardır beni öyle eleştirmiş ki on yıldır evliyim hala atamıyorum ruhumdan iki senedir daha objektifim kendimi buluyorum yavaş yavas
Insanlar beni ezemez ya da haksız çıkaramaz öyle güçlü bir koruma kalkanı geliştirmişim ki dışarı karşı
