- 10 Ekim 2011
- 16
- 0
Merhaba, aslında bakıldığında bir derdim yok gibi ancak bu sayfada okuduğum her şey kafamda korkunç sorulara neden oldu.
Baştan başlamak gerekirse yaklaşık 4 senelik bi ilişkim var.Sevgilimle aynı evde yaşıyoruz ve malesef ablası da bizimle yaşıyor. Çok uzatmalı öğrenciyiz ama bi şekilde kendi hayatımızı da kazanıp kendimize yetiyoruz. Abladan çok hoşlandığım söylenemez fazlasıyla bencil ben bilirimci bi tip ve saygısız. Vakti zamanında çok çektim ondan. Sessiz kaldım yapı gereği ancak hiçbir duygu ve düşüncemi sevgilimden saklamadım. Bu da bi şekilde bizim daha güçlü bir bağa sahip olmamıza neden oldu.
1-1.5 yıl içinde evlilik düşünüyoruz. Ancak sevgilimin ailesi farklı bir şehirde ve bizde oraya taşınacağız evlenince. Bu konudaki tek sıkıntım babamdan uzak kalmak şimdilik. Tabi dediğim gibi biraz şahsi hüsnü kuruntum burayı okuyunca oluştu. Şimdi hiç tanımadığım bi şehre gideceğim için gönüllü olarak erkek arkadaşımın ailesinin yaşadığı ilçede yaşamak istiyorum. Benim fikrim olarak bunu onunlada paylaştım ve bizim için daha avantajlı olduğuna karar verdik. Sıkıntıysa bu abla benim gözümü çok korkutuyor. Yani her yiğidin bir yoğurt yiyişi vardır ama iki insan bu kadar mı zıt olur. Yaptığım hiç birşeyi beğenmiyor. Bende Allah var onun yaptığı yemekleri fln beğenmiyorum. Yiyemiyorum ki keza erkek arakadaşımda aynı şekilde benim yemeklerimi seviyorum o yemek yapınca yine mundar etti malzemeyi diye dalga geçiyor. Bu da sıkıntı değil asıl sıkıntı yaptıklarımı beğenmezken sürekli annem şöyle yapıyor. Annem böyle yapıyor diye bana bişeyleri empoze etmeye çalışıyor. Ki bunun benim en hassas noktam ben 5 yıl önce annemi kaybettim. Evet küçük bir yaşda kaybettim okulum vardı annemden çok fazla şey öğrenmeye vaktim yoktu belki ama. Öğrendiğim şeylerin böyle sürekli saçma sapan eleştirilmesi çok canımı sıkıyor.
Eminim herkes öyledir ama ben anneme veya babama 'kurnaz' bile denmesini kaldıramayan bir insan olarak 35 yaşında kendini bilmez bi insanın sürekli beni bu şekilde küçümsemesine katlanamaz hale geldim. Ben yarın öbürgün evlendiğimde kayınvalidemde mi böyle yapıcak. Her zaman erkek arkadaşımada söylüyorum bilmediğim çok şey var. Onlar benim büyüğüm tecrübeleri var daha doğrusunu gösterirler ama annemin öğrettiği birşeye de hayır sen bunu yanlış yapıyorsun dedirtemem kimseye.
Son olarak erkek arkadaşım bu konuda çok destek şuan. Benim ne kadar yaralı olduğumu biliyor. Ablası için takma kafana lafını da esirgeme diyor. İlerde sen benim karım olunca ben devreye giricem kimse benim karıma saygısızlık yapamaz diyor. Ama yinede işte kötü olan ben olmak istemiyorum. Boşuna mı kuruntu yapıyorum. Burayı okudukça kötü mü etkilendim. Yani zaten var olan bi problem ama kendi içimizde çözmeye çalışıyoruz. Yoksa korkmalımıyım gerçekten. Ben karşısındaki insanı her yönüyle ele almaya çalışan empati yapan iyi yönden bakmaya çalışan bi insanım karşı taraftan aynı toleransı görebilirmiyim.
Biraz uzun ve karışık oldu üzgünüm. Lütfen bana senin kuruntun korkma deyin :)
Baştan başlamak gerekirse yaklaşık 4 senelik bi ilişkim var.Sevgilimle aynı evde yaşıyoruz ve malesef ablası da bizimle yaşıyor. Çok uzatmalı öğrenciyiz ama bi şekilde kendi hayatımızı da kazanıp kendimize yetiyoruz. Abladan çok hoşlandığım söylenemez fazlasıyla bencil ben bilirimci bi tip ve saygısız. Vakti zamanında çok çektim ondan. Sessiz kaldım yapı gereği ancak hiçbir duygu ve düşüncemi sevgilimden saklamadım. Bu da bi şekilde bizim daha güçlü bir bağa sahip olmamıza neden oldu.
1-1.5 yıl içinde evlilik düşünüyoruz. Ancak sevgilimin ailesi farklı bir şehirde ve bizde oraya taşınacağız evlenince. Bu konudaki tek sıkıntım babamdan uzak kalmak şimdilik. Tabi dediğim gibi biraz şahsi hüsnü kuruntum burayı okuyunca oluştu. Şimdi hiç tanımadığım bi şehre gideceğim için gönüllü olarak erkek arkadaşımın ailesinin yaşadığı ilçede yaşamak istiyorum. Benim fikrim olarak bunu onunlada paylaştım ve bizim için daha avantajlı olduğuna karar verdik. Sıkıntıysa bu abla benim gözümü çok korkutuyor. Yani her yiğidin bir yoğurt yiyişi vardır ama iki insan bu kadar mı zıt olur. Yaptığım hiç birşeyi beğenmiyor. Bende Allah var onun yaptığı yemekleri fln beğenmiyorum. Yiyemiyorum ki keza erkek arakadaşımda aynı şekilde benim yemeklerimi seviyorum o yemek yapınca yine mundar etti malzemeyi diye dalga geçiyor. Bu da sıkıntı değil asıl sıkıntı yaptıklarımı beğenmezken sürekli annem şöyle yapıyor. Annem böyle yapıyor diye bana bişeyleri empoze etmeye çalışıyor. Ki bunun benim en hassas noktam ben 5 yıl önce annemi kaybettim. Evet küçük bir yaşda kaybettim okulum vardı annemden çok fazla şey öğrenmeye vaktim yoktu belki ama. Öğrendiğim şeylerin böyle sürekli saçma sapan eleştirilmesi çok canımı sıkıyor.
Eminim herkes öyledir ama ben anneme veya babama 'kurnaz' bile denmesini kaldıramayan bir insan olarak 35 yaşında kendini bilmez bi insanın sürekli beni bu şekilde küçümsemesine katlanamaz hale geldim. Ben yarın öbürgün evlendiğimde kayınvalidemde mi böyle yapıcak. Her zaman erkek arkadaşımada söylüyorum bilmediğim çok şey var. Onlar benim büyüğüm tecrübeleri var daha doğrusunu gösterirler ama annemin öğrettiği birşeye de hayır sen bunu yanlış yapıyorsun dedirtemem kimseye.
Son olarak erkek arkadaşım bu konuda çok destek şuan. Benim ne kadar yaralı olduğumu biliyor. Ablası için takma kafana lafını da esirgeme diyor. İlerde sen benim karım olunca ben devreye giricem kimse benim karıma saygısızlık yapamaz diyor. Ama yinede işte kötü olan ben olmak istemiyorum. Boşuna mı kuruntu yapıyorum. Burayı okudukça kötü mü etkilendim. Yani zaten var olan bi problem ama kendi içimizde çözmeye çalışıyoruz. Yoksa korkmalımıyım gerçekten. Ben karşısındaki insanı her yönüyle ele almaya çalışan empati yapan iyi yönden bakmaya çalışan bi insanım karşı taraftan aynı toleransı görebilirmiyim.
Biraz uzun ve karışık oldu üzgünüm. Lütfen bana senin kuruntun korkma deyin :)