Hep yalniz olacaksaniz evli olmanizin bir anlaminin olmadigini soylediniz mi hic esinize? :) ben soylediydim deDenedik ama evin için de bir yabancıyla rahat edemiyoruz. Rahat tartışamıyoruz bile. Hem bu sefer fabrikadan eve hiç getiremeyiz. Nasıl olsa yardım eden birisi var diye.
Ama iste nereye kadar? Ben size hak veriyorum ama bir sure sonra patliyor insanKızlar cuma'dan beri konuşmuyoruz. Ama ben rahatladım sanki ya. Sorun bu aslında. Kafama göre takılıyorum. Çocuklarla oynuyorum, işle ilgili eksikleri tamamlıyorum, iki toz alıyorum. O yokmuş gibi davranıyorum. Böylece laf anlatmaya da çalışmıyorum.
Keşke diyebilsem. Açıkça söyleyemeyenlerdenim. Temizlikçiye bile aynı uyarıyı 2 kez yapmam. Söylemektense kendim yapar ya da yolları ayırırım. Sorunum bu galiba.Bence açıkça gel demeliydiniz
Kızın burnu kanıyor gel
İyi baba bunu yapardı sonuçta personel yesin yemeği o aşçı değil ya o olmayıversin bu sefer
Eşim oğlum akşam onunla oynayabilsin diye yedideki yemeğe 9.30 da gidiyor
Baslangicta adil bir is bolumu yapmamissiniz ve evin tum yuku uzerinizde. Ustune iki de cocuk gelince isin icinden cikilamaz bir hal almis. Oturup konusmalisiniz ciddi sekilde, o evde yalniz yasamiyorsunuz, ya bir yardimci tutulmali ya da esinizle beraber yapilmali ev isleri ve cocuklarla ilgilenmek. Disarida calisayim kolay, evdeki kadin kole degil ki?
ben seni halkı buldum . sana karsı ilgisiz hadi neyse ama çocuğuna karsı da böyle olması tuhafIyi akşamlar herkese. 10 senelik evlîyim, 5 sene de flört toplam 15 senedir eşimle birlikteyim. Ben öğretmenim eşim de bir fabrikanın bilgi işlem yöneticisi. Eşim iyi bir insandır, çocukları ile ilgili bir babadır, sakindir vs vs.
Son 2 yıldır baş gösteren bir problemle ilgili danışıyorum sizlere. Belki öncesi de vardı ama tek çocuk, daha uygun çalışma saatleri derken benim için katlanılabilir oluyordu belki de. Bu yüzden gidişatı farkedemedim.
Eşim iş kolik bir insan. Öyle ki bıraksak fabrikadan eve gelmeyecek. Sadece fabrikayla kalsa iyi. Haftada en az bir gün müşterilerle, çalışanlarla ya da diğer idarecilerle çıkılman yemekler var bir de.
Önceden taciz yöntemini kullanıp mesaj yağmuruna tutuyordum ama son 1 yıldır kendisi aramazsa aramıyorum bile. Öyle ki bazen akşam 8'e kadar hiç konuşmamış oluyoruz. İşin kötüsü artık üzüldüğümde, heyecanlandığımda eşimi aramak aklıma bile gelmiyor.
Tabi bu arada evin tüm yükü (temizlik, büyük kızın kursları, ödev kontrolü, küçükle oyun zamanı, alışveriş, hastalandıklarında doktor ziyareti) benim üzerimde. Artık yoruldum hem de çok.
En son Perşembe günü, ertesi gün çalışanlarla yemeğe gitmeyi planladıklarını söyledi. Uygun mu senin için diye sordu. O hafta 2 kızımızda ateşlendi. Her ikisi için farklı günlerde sabahladım. Üstüne ben de hastalandım. Bu yüzden "yarın olmasın lütfen, hava da soğuk. Sıcacık evimizde film keyfi yapalım" dedim. Neyse bakarız dedi eşim. Ama ertesi gün okulda büyük kızımın burnu kanamış. Kanama deyince damla damla sanmayın. Kılcal damarları hassas. Ili senedir gitmediğimiz doktor kalmadı. Kanadığı zaman musluktan boşanır gibi akıyor ve durduramıyoruz. Okula gidip kızımı aldım ama çocuk tanınmaz halde. Doktora götürdüm, yakmaktan başka çare yok o da çözüm değil dediler. Neyse yaktırıp eve geldim. Eşime haber verdim. Eşim dedi ki ben de yemeğe gidiyordum şimdi. E karar vermedik ki üstüne burnu kanamış kızımızın. Nitekim o gece 2 kez daha kanadı. Eşim mesaj atıyor. Nasıl nehir diye? Ben de umrunda mıydı diye cevapladım. O günden beri konuşmuyoruz. Kızlar uzun oldu belki ama haksız mıyım? Lütfen fikir verin.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?