Bir tek çocuk annesi olarak, bilinçli olarak Tek çocuk isteyenleri hiç anlayamayacağım Galiba. Çocuktan çocuğa değişiyor muhtemelen kardeş ihtiyacı ama biz çok derinlerde hissediyoruz kardeş eksikliğini. Ve ben kesinlikle kendi irademle tek çocukta kalmayı istemezdim.
Ama yine de tek çocuk olup da mutlu olanları okudukça, rahatlıyorum biraz. İlla ki kötü ve yalnız hissetmek zorunda değil büyüdüğünde. Şimdi hep oğlumA şanslı olduğunu, olmayan şeylere üzülmek yerine, Allah ın bize verdiklerine şükretmemiz gerektiğini aşılıyorum.
Oğlumu çok büyük maddi sıkıntıyla büyüttüğüm için, ilk 5 sene ben istemedim çocuk. 27 yaşımda, 2. Yi istediğimde menapoza girdiğimi öğrendim. Bu ilk 5 senede oğlum da kolay idare edilebiliyordu tek olarak. Ama büyüdükçe biz yetmemeye başladık. Bu sene 9 yaşını bitirecek inşallah.
Kendi boyutunda oyun arkadaşları arıyor.bizim ona verdiğimiz sevgi gibi, o da sevgisini, sahiplenme duygusunu verebileceği birilerini arıyor. Küçükken en sevdiği oyuncağına kardeşim diyordu. Kardeşlik oyunlar kuruyordu onunla.şimdi de 9 aylık yeğenime kardeşim diyor. Çok severek oynatıyor onu ama o da yurt dışındA.
Çocukların dünyası farklı. Bizimle olandan çok daha eğlenceli bir dünyaları var. Bir sepet oyuncak tek çocuk için bir şey ifade etmezken, tek bir oyuncak 2-3 çocuk için dünyanın eğlencesi olabiliyor. Hatta oyuncak olmasa, koltuk minder leri bile iş görüyor :)
Bu yüzden evimi hep bir oyun alanına çevirdim. Kuzenlere götürüp getiriyorum, komşu çocukları arar gelmek için. Ama bunlar hep benim ayarlamalarım. Ve emin olun, kendi çocuklarını büyütmekten daha büyük zaman ve iş gerektiriyor. İşimi gücünü bırakıp, giDip gelmeyi, ailelerini ağırlamayı gerektiriyor.
Yine de el yani. Her zaman olmuyor. Kardeşle olan bağ kurulmuyor tabi ki.
Annem hiç ilgili bir anne değildi. Babam yurt dışında çalışıyordu ama biz üç kardeş kendi aramızda hiç sıkılmıyorduk. Hele bir yere gezme oldu mu dünyalar bizim. Oğlumla biz anne baba ilgileniyoruz ama o bizim küçüklüğümüzdeki kadar mutlu geçiremiyor. Devamlı gezmeler, sinema filan ama onlara giderken bile sıkılıyor, yanında bir çocuk olsun istiyor.
O kavgalar, çekişmeler, ittifaklar o kadar öğretici ki çocuk için.
Evet, büyüdüğünde herkes bir ölçüde yalnız ama bu gerçekle çocuğu daha en başta yüzleştiriyorsun. O yaşta öğrenmeyiversin, hayatı bitmek bilmeyen bir oyun olarak yaşasın.
Kardeşler arası mesafenin de anne babaya çok bağlı olduğunu görüyorum. Anne baba hataları, ayrımcılık, ilgisizlikle ve pek çok başka şey sebep oluyor çoğunlukla. Güzel yetiştirin, bağlarınız kuvvetli tutun ki kopuk olmasınlar.
Benim ailemin de çok büyük hataları var.çok rahat kopabilirdik ama sıkı kaldık bir şekilde. Ben abla olarak anne rolünü üstlendim biraz. Kardeşlerim erkek olduğu için onlara evler verildi. Bana yok. Halbuki pek çok evi var babamın. İstemedim, onlarda var demedim. Ama kızdığımız şeyleri, anne babamıza anlatamasak bile kardeşlerimle aramızda konuşuyoruz ve çok rahatlatıyor. Başkası bu kadar dinlemez de, anlamaz da.
Annem biz küçükken hep mutsuzdu, biz üç kardeş kendi dünyamızda onu aramadık. Şimdi de yürüyemiyor, hasta. Yine biz üçümüz aramızda idare ediyoruz. Misafiri, doktoru, ilacı, gezmesi, hepsine bir şekilde yetişiyoruz. Tek olsaydım bu durumda çok zorlanırdım.
Yorucu olması bakımından, çok çocuklu arkadaşlarıma göre çok daha fazla yoruluyorum. Onlara gittiğimizde çocuklar odalarına çekiliyor, oynuyor. Biz oturup sohbet ediyoruz. İş yapıyoruz. Biz de durum, bir iş, bir oyun şeklinde eğer oğlumu tv karşısında bırakmak istemiyorsam.
O yüzden tüp bebek süreçlerindeyim. Şimdiye kadar tutmadı ama tutana kadar deniyeceğim inşallah. Oğlum için belki oyun arkadaşı olmayacak artık ama Çok sevgi dolu ve ilgili bir abi olacak, bundan eminim.kendi adıma, ailemin yaptığı ayrımcılığı, ilgisizliği yapmayacağım hiç bir zaman.beraber yaşayacağız nasibimizde ne varsa. Hep destek görecekler.
Zahmetsiz nimet olmaz. Kendi ailem çok zengin ama emek vermeden, her şeyi parayla çözmeye çalıştıkları için mutluluğu yakalayamadılar. Özel okullara da gönderdiler, tatillere de. Ama evde aile sıcaklığı yok. Yine mutlu aile tabloları hep benim evde oluşur. Bir bakmışız, herkes bende toplanmış. Kendi üç kişilik ailemde, gösterdiğim emekle kahvaltısız ayrılmayız, akşam otururuz sohbete, saatler geçer anlamayız çok şükür.
Yani özel okullara göndermek, ikinci bir çocuğa engel olmamalı. Çok daha büyük bir şey hediye ediyorsun çocuğa bir kardeşle. Ama o sağlıklı kardeş bağını kurmak da anne babaya düşüyor. O emeği göstermekten kaçırmamak lazım.
Üç kişi olarak, mutsuz muyuz? Değiliz. Ama bir şeyler eksik. En az iki çocuk olmalı bence, yaş aralığı da fazla olmamalı.
