Ki bakıp bakmayacağı da belli değil. Tek bir kişiye bu sorunümluluğu yüklemek de adil değil aslında tabi ki.Tek üzüntüm kızım tek oluşundan dolayı yaşlandığımda sadece onun bize bakacak olması bu ağır yükü tek başına omuzlayacak bundan dolayı üzülecektir
Tek kardessiz bir cocuk olarak büyuyen birisi olarak size söyleyebilecegim tek şey neden çocuklariniza bu haksızlıgi yapıyosunuz¿bende hep kardesim olsun istedim kalabalik olalm istedm kalabalik olan akrabalarıma hep giderdim siz istediginiz kadar ilgilenin çocugunuzla asla bi kardeş gibi olamycaksınız...tek olan çocuklar paylaşmayi ögrenemiyolar daha bencil oluyolar bende öyle oldum ama bunlari aşmak için gerekn her şeyi yaptim ve aştımda etrafimdaki insanlari gözlemleyerek hep kendimdeki sivri taraflari törpülemeye çalıştim bu sebepten kaynaklanan yünlerimi...ne gerek var çocuklari yanlızlaştırmaya siz tek başınıza yetemyceksiniz hiç bi zaman bu cok farklı bi durum kardessiz büyumeyenlerde anlayamaz malesef...bu benim çok düşündüğüm bir konu bir tek çocuk annesi olarak. Oğlum 7,5 yaşında. Tek çocuk.
Onunla devamlı ilgilenmeye çalışsam da, okuma saatlerimiz, sohbetlerimiz, küçük oyunlarımız, gezilerimiz olsa da, büyüdükçe ona yetmediğimi hissediyorum.
Belki ben tüp bebek, iş, güç gibi hayatın ciddileşmesinden, yaşın 30 ları bulmasından dolayı daha ağırlaştım.
Biraz da eski küçükken ki basit oyunlar, basit mutluluklar yetmiyor tabi ki oğluma. Kendi yaşıtlarıyla ğaylaşabildiği bambaşka bir dünya var.
Bayılıyor kuzenlerine gitmeye mesela.onların evleri bize o kadar şenlikli ve güzel geliyor ki gerçekten. Benim için ilginç, çünkü bakıyorum; çocuklar, kendi dünyasındayken; büyükler gayet rahat kendi işinde, sohbetinde. Oğlum için de eğlenceli, çünkü kudurabileceği yaşıtları var. Bariz bir ayrım var büyükler ve çocuklar arasında yani.
Biz de böyle değil tabi ki, ikimizin hayatı da birbirine girişik durumda. Bakım, oyun, anne, arkadaş... Hepsi aynı kişi. Birbirini seven, uyumlu ve ilgili bir anne baba. Ama oynanmayan oyuncaklar mesela. Ya da arabada arkada yalnız başına oturulan kocaman bir alan. Ben kendi çocukluğumdan, arabanın arkasını devamlı itiş kakış olan, bazen oyun oynanan, bazen kavga edilen, tek başıma oturabilsem çok mutlu olacağım bir yer olarak hatırlıyorum. Ama oğlum çoğu zaman beni yanına oturtuyor yalnız kalmamak için.
Ya da geçen herkesin kardeşinin olduğundan bahsediyor. Ben de bir arkadaşının daha tek çocuk olduğunu söylediğimde, o da sıkılıyor mudur benim gibi diyor?
Bu konuda ne düşünürsünüz? Oğlum ileride yalnız ve mutsuz bir çocukluk mu hatırlar? Çevrenizde nasıl bu durumlar? Tabi onunlayken hep eğleniyoruz modundayım, ona yansıtmıyorum ama bunlar benim aklımdan geçenler.
Iyi de işte kimseye sırtımı dayama ihtiyacım olmaz ki
Tek büyüdüm tek yaşarım her şeyi kendim yapar kimseden beklentim olmaz ki
Kimseye de destek olma yükümlülüğüm yok yani kimsenin beklentileri yok bana dair
Evet belki psikolojik olarak kardeşim var demek iyi olabilir ama arada 10 yaş olan kişilerin aradaki yaş farkı 20 yıldan sonra kapanır yani öyle paylaşmayı öğrenmek vs olmaz bence
Seni muhtemelen en iyi ben anlarım, oğlumu gödüğüm için kelimelerinde. Ve o daha bunları hissedeceğini bilmeden, ben üzülüyorum ileride böyle düşünebilir diye. Fakat sağlık sorunları olduğunda elin kolun bağlı oluyor. Ne kadar istersen iste, yapılabilecek bir şiey olmuyor. Yani bilerek isteyerek yaptığın bir şey değil çocuğun için.Tek kardessiz bir cocuk olarak büyuyen birisi olarak size söyleyebilecegim tek şey neden çocuklariniza bu haksızlıgi yapıyosunuz¿bende hep kardesim olsun istedim kalabalik olalm istedm kalabalik olan akrabalarıma hep giderdim siz istediginiz kadar ilgilenin çocugunuzla asla bi kardeş gibi olamycaksınız...tek olan çocuklar paylaşmayi ögrenemiyolar daha bencil oluyolar bende öyle oldum ama bunlari aşmak için gerekn her şeyi yaptim ve aştımda etrafimdaki insanlari gözlemleyerek hep kendimdeki sivri taraflari törpülemeye çalıştim bu sebepten kaynaklanan yünlerimi...ne gerek var çocuklari yanlızlaştırmaya siz tek başınıza yetemyceksiniz hiç bi zaman bu cok farklı bi durum kardessiz büyumeyenlerde anlayamaz malesef...
Yani bu söylediginiz çok başka bi boyuta taşır konuyu tabiki keyfiniz için yada bilerek ve isteyerek yapılan bişey degilse suçlayamam ama çok geçerli bi neden yoksa büyük yanlış bana göre.Seni muhtemelen en iyi ben anlarım, oğlumu gödüğüm için kelimelerinde. Ve o daha bunları hissedeceğini bilmeden, ben üzülüyorum ileride böyle düşünebilir diye. Fakat sağlık sorunları olduğunda elin kolun bağlı oluyor. Ne kadar istersen iste, yapılabilecek bir şiey olmuyor. Yani bilerek isteyerek yaptığın bir şey değil çocuğun için.
Erken menapoz, bu gebe kalmayı oldukça zorlaştırıyor. Tedavilerle bir ihtimalAma yaşınızda çok genç ne gibi bi problem var peki?
İnşallah benim oğlum daviyi hatırlar bu zAmanları. Eşimin ailesi kalabalık olduğu ve her gittiğimiz evde en az üç çocuk olduğu için oğlum hep özendi tabi onlara, daha 4 yaşından beri kardeş istiyor. İnşallah, allah nasip eder, bu günlerde yaptırdığım tedavi olursa kardeşi olur. Ki ben tedaviyle olsa bile en az 3 çocuk daha istiyorum. Eğer olursa bu sefer aradaki yaş farkına rağmen anlaşırlar mı diye konu açarım muhtemelen :))Tek evladım var, küçükken kesinlikle kardeş istemedi, gerçi bizde onun tek çocuk olarak büyümesini istiyorduk,
Tek büyüyen çocuklara hep nedense şımarık, paylaşımsız, sorumsuz gibi önyargılar vardır, tek çocuk hiç çocuk diyenler olur ama öyle değil, tek çocuklarda pekala sorumluluk sahibi, kendini bilen bireyler olarak yetişebiliyor, birazda ebeveynlerin elinde bu.
Siz çocuk düşünüyor musunuz peki? Eğer düşünüyorsanız çocuğunuzla kardeşi arasındaki yaş farkı iyice açılmadan bir çocuk daha yapmalısınız ama düşünmüyorsanız çocuğunuz mutsuz biri olarak büyümez ve büyüdüğünde ne kadar mutsuz bir çocuktum demez, Kızım 21 yaşında, ne çocukluğu ne ergenliği tek diye mutsuz geçmedi, ki zaman zaman kardeş konusunu çok konuştuk onunla, aksine olmamasından gayet memnun.
Beklenti dediğim o değil tam olarak.Çoğu bölümüne katıldım ama ailenin tek çocuktan beklentisi olur yanlış inanış bence
Burada da yazarım ben tek çocuğum eşim 4 çocuğun en küçüğü
Kimse benden bir şey beklemez mesela daha başına buyruğum topladım çantamı 25 yaşında 8 saat uzağa taşındım ki özel sektörde iş bulurum diye ailem ağzını açıp tek kelime etmedi eşim ayrı eve çıkınca dünya laf ettiler
Eşimin ailesi hala beklenti içine girer işte bizi doktora götür bizimle ilgilen görümcemden de eşimden de bekler
Babam ameliyat olur sonra haber verir
Yani olay çocuk sayısından öte bakış açısı
Oğluma oyun arkadaşı olarak ancak okulu ve haftada iki defa gittiği kuzenleri var. Ben istemesem de oğlum için gidiyorum sık sık görümcemlere, ki kendi yaşıtlarıyla oynasın. Ama kardeşi doğunca da onu sevmek ve büyüdüğünü izlemek, paylaştıkları ortak bir zaman olması çok şey ifade eder gibi geliyor.Ben 7 yaşına kadar yalnızdım. Hep kardeş kardeş dedim ama yapan olmadı.8 yaşında abla oldum. İstediğim bebek değil, oyun arkadaşıydi. 3 5 sene sonra ergen oldum, istediğim odamda yalnız kalmaktı ama bu sefer de sürekli odama girmek isteyen bir tip vardı:) Çocuğunuz kardeşi oyun arkadaşı için istiyor bu saatten sonra bu ihtiyacı karşılanmaz . Ama tek olmanın da birçok avantajı var; daha iyi eğitim, daha iyi şartlar. Bunlar da önemli.
Ben de mesela oğlumu uzaklara göndermek konusunda çok istekli olmazdım muhtemelen. Ona engel olmazdım ama kalkar kendim de giderdim nereye taşınsaBeklenti dediğim o değil tam olarak.
Misal bayramda 3 kardeşten biri gitse yalnız kalmamış olurlar ama tek çocuk varsa, o da gitmese kapımız çalınmadı diye düşünebilirler gibi. Ben tek çocuk olsam üzerimde bir baskı olurdu herhalde, manevi olarak bir ben varım şeklinde.
Gelin de arkadan söylensin dursun, kaynana bir peşimizi bırakmadı diyeBen de mesela oğlumu uzaklara göndermek konusunda çok istekli olmazdım muhtemelen. Ona engel olmazdım ama kalkar kendim de giderdim nereye taşınsa
:)) birtanecik kıymetli oğlumu bırakamam ben. gelin benimle kapı komşu olmak zorundaGelin de arkadan söylensin dursun, kaynana bir peşimizi bırakmadı diye
Sizi çok iyi anlıyorum. Benim daha 68 günlük oğlum var zor bir dönem sonra tedavi ile hamile kaldım hamileliğimde zor geçti zaten. Doğumdan hemen sonra gene hormonlarim bozuldu hamile kalmam gene zor biliyorum hamileykende biliyordum eşimde bende 2. çocuk istiyoruz ağır tedavilere hiç cesaretim yok hele tüp bebeğe. Eşimle konuşuyorduk hamileliğimden beri oglumuz tek cocuk olursa mutlu olur dimi etrafında kardeşli aileleri görünce kardeş ister mi diye biraz büyüyünce niye benim kardesim yok derse vs. diye. Bir tuhaf oluyor insan ama bizim elimizde olan bir şey yok ki hem daha güzel biz tek onlara vakit ayıracağız iyi yönleri de varbu benim çok düşündüğüm bir konu bir tek çocuk annesi olarak. Oğlum 7,5 yaşında. Tek çocuk.
Onunla devamlı ilgilenmeye çalışsam da, okuma saatlerimiz, sohbetlerimiz, küçük oyunlarımız, gezilerimiz olsa da, büyüdükçe ona yetmediğimi hissediyorum.
Belki ben tüp bebek, iş, güç gibi hayatın ciddileşmesinden, yaşın 30 ları bulmasından dolayı daha ağırlaştım.
Biraz da eski küçükken ki basit oyunlar, basit mutluluklar yetmiyor tabi ki oğluma. Kendi yaşıtlarıyla ğaylaşabildiği bambaşka bir dünya var.
Bayılıyor kuzenlerine gitmeye mesela.onların evleri bize o kadar şenlikli ve güzel geliyor ki gerçekten. Benim için ilginç, çünkü bakıyorum; çocuklar, kendi dünyasındayken; büyükler gayet rahat kendi işinde, sohbetinde. Oğlum için de eğlenceli, çünkü kudurabileceği yaşıtları var. Bariz bir ayrım var büyükler ve çocuklar arasında yani.
Biz de böyle değil tabi ki, ikimizin hayatı da birbirine girişik durumda. Bakım, oyun, anne, arkadaş... Hepsi aynı kişi. Birbirini seven, uyumlu ve ilgili bir anne baba. Ama oynanmayan oyuncaklar mesela. Ya da arabada arkada yalnız başına oturulan kocaman bir alan. Ben kendi çocukluğumdan, arabanın arkasını devamlı itiş kakış olan, bazen oyun oynanan, bazen kavga edilen, tek başıma oturabilsem çok mutlu olacağım bir yer olarak hatırlıyorum. Ama oğlum çoğu zaman beni yanına oturtuyor yalnız kalmamak için.
Ya da geçen herkesin kardeşinin olduğundan bahsediyor. Ben de bir arkadaşının daha tek çocuk olduğunu söylediğimde, o da sıkılıyor mudur benim gibi diyor?
Bu konuda ne düşünürsünüz? Oğlum ileride yalnız ve mutsuz bir çocukluk mu hatırlar? Çevrenizde nasıl bu durumlar? Tabi onunlayken hep eğleniyoruz modundayım, ona yansıtmıyorum ama bunlar benim aklımdan geçenler.
Son karar sizin tabii. Ben eğer araları 4 yaşı geçecekse tek çocuk bırakmayı düşündüm hep. Birçok arkadaşım var arası 7-8 yaş olan. Onlar da farklı kıskançlık sorunları yaşıyorlar. Ve dediğim gibi maddiyat da çok önemli. Hakkınızda hayırlısı olsunOğluma oyun arkadaşı olarak ancak okulu ve haftada iki defa gittiği kuzenleri var. Ben istemesem de oğlum için gidiyorum sık sık görümcemlere, ki kendi yaşıtlarıyla oynasın. Ama kardeşi doğunca da onu sevmek ve büyüdüğünü izlemek, paylaştıkları ortak bir zaman olması çok şey ifade eder gibi geliyor.
Tabi biz oyun arkadaşlığını kaçırdık ama abilik kimliğini taşımak, birinin senden ilgi ve destek beklemesi de iyi hissettirir muhtemelen.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?