bu benim çok düşündüğüm bir konu bir tek çocuk annesi olarak. Oğlum 7,5 yaşında. Tek çocuk.
Onunla devamlı ilgilenmeye çalışsam da, okuma saatlerimiz, sohbetlerimiz, küçük oyunlarımız, gezilerimiz olsa da, büyüdükçe ona yetmediğimi hissediyorum.
Belki ben tüp bebek, iş, güç gibi hayatın ciddileşmesinden, yaşın 30 ları bulmasından dolayı daha ağırlaştım.
Biraz da eski küçükken ki basit oyunlar, basit mutluluklar yetmiyor tabi ki oğluma. Kendi yaşıtlarıyla ğaylaşabildiği bambaşka bir dünya var.
Bayılıyor kuzenlerine gitmeye mesela.onların evleri bize o kadar şenlikli ve güzel geliyor ki gerçekten. Benim için ilginç, çünkü bakıyorum; çocuklar, kendi dünyasındayken; büyükler gayet rahat kendi işinde, sohbetinde. Oğlum için de eğlenceli, çünkü kudurabileceği yaşıtları var. Bariz bir ayrım var büyükler ve çocuklar arasında yani.
Biz de böyle değil tabi ki, ikimizin hayatı da birbirine girişik durumda. Bakım, oyun, anne, arkadaş... Hepsi aynı kişi. Birbirini seven, uyumlu ve ilgili bir anne baba. Ama oynanmayan oyuncaklar mesela. Ya da arabada arkada yalnız başına oturulan kocaman bir alan. Ben kendi çocukluğumdan, arabanın arkasını devamlı itiş kakış olan, bazen oyun oynanan, bazen kavga edilen, tek başıma oturabilsem çok mutlu olacağım bir yer olarak hatırlıyorum. Ama oğlum çoğu zaman beni yanına oturtuyor yalnız kalmamak için.
Ya da geçen herkesin kardeşinin olduğundan bahsediyor. Ben de bir arkadaşının daha tek çocuk olduğunu söylediğimde, o da sıkılıyor mudur benim gibi diyor?
Bu konuda ne düşünürsünüz? Oğlum ileride yalnız ve mutsuz bir çocukluk mu hatırlar? Çevrenizde nasıl bu durumlar? Tabi onunlayken hep eğleniyoruz modundayım, ona yansıtmıyorum ama bunlar benim aklımdan geçenler.