- 8 Temmuz 2013
- 5.703
- 9.098
- 398
6 kardesiz.sevgi değil de ilgi bölünür bence. yani 2 çocukla 6 çocukla aynı şekilde ilgileniyorum diyemez kimse. sevgi de seni seviyorum demekle olacak birşey değil emek istiyor. bu açıdan bakınca çok çocugun daha çok sorumluluğu var anneye veya babaya duygusal olarak.
Maalesef öyle, herkes kardeşiyle iyi bir ilişki içerisinde olamıyor, o bağ kurulamayabiliyor.Tek çocuk değilim, bir abim var. Keşke olmasaydı da tek çocuk olsaydım...
Sayesinde mutsuz bir çocukluk geçirdim. Evlendim, çocuğum oldu. Hala anlaşamayız, daha doğrusu anne babamızdan başka tek ortak noktamız yok. Oturup konuşacak birşeyimiz yok. Eşimin erkek kardeşiyle ya da yeni tanıştığım bi insanla bile çok daha iyi anlaşıp sohbet edecek şeyler bulabiliyorum. Ama abimle yok...
Allah korusun, annemi babamı kaybetsem de bir yakınlığımız olacağını sanmıyorum.
Benim de 3,5 yaşında bir oğlum var. Bir de kızım olsun isterdim ama hiç hazır değilim, uzun bi süre de hazır olacağımı sanmıyorum. Belki hiç cesaret edemeyeceğim ve oğlum tek çocuk kalacak. Ama 4-5 yıl sonra cesaret edip de ikinci bir çocuğum olsun dersem, oğlum için değil kendim için isterim.
Çünkü çok iyi biliyorum ki her kardeş ilişkisi o etrafta görüp imrendiklerimiz gibi değil...
Her çocuk küçükken kardeşlere özenir ve ister ama bebek istemez aynı yaşta kardeş ister kardeşi olsun hayatta yalnız kalmasın şu bu hikaye ya çocuğunuzu tanıyan sizsiniz kıskanç bir çocuksa hiç aklınıza gelmesin kardeşi olmadı diye mutsuz olan biri tanımadım ben daha o sürekli oyun oynadığı için kuzen görünce mutlu oluyor benim eşimin kardeşi neredeyse o 17 yaşındayken doğmuş kv hatta yalnız kalmasın ileride biri olsun yanında diye düşünmüş hani bize bir şey olursa diye her neyse eşim kardeşine ölür biter onun tek lafına her şeyi yapar ama sohbetlerimizde kardeşi ilk doğduğu zaman mutsuz olduğunu ilk iki sene kabul edemediğini ondan önce hayatının cok güzel olduğunu anlatır hala şu yaşta bile içten içe kardeşini kıskanır seviyor ama kıskançlık var düşün kazık kadar adam 7 yaşında çocuğu hala kıskanır. Bazı insanın mizacı budur kıskanç biridir yalnızlığı sever çocuğunuzu gözlemleyin ona göre karar verinbu benim çok düşündüğüm bir konu bir tek çocuk annesi olarak. Oğlum 7,5 yaşında. Tek çocuk.
Onunla devamlı ilgilenmeye çalışsam da, okuma saatlerimiz, sohbetlerimiz, küçük oyunlarımız, gezilerimiz olsa da, büyüdükçe ona yetmediğimi hissediyorum.
Belki ben tüp bebek, iş, güç gibi hayatın ciddileşmesinden, yaşın 30 ları bulmasından dolayı daha ağırlaştım.
Biraz da eski küçükken ki basit oyunlar, basit mutluluklar yetmiyor tabi ki oğluma. Kendi yaşıtlarıyla ğaylaşabildiği bambaşka bir dünya var.
Bayılıyor kuzenlerine gitmeye mesela.onların evleri bize o kadar şenlikli ve güzel geliyor ki gerçekten. Benim için ilginç, çünkü bakıyorum; çocuklar, kendi dünyasındayken; büyükler gayet rahat kendi işinde, sohbetinde. Oğlum için de eğlenceli, çünkü kudurabileceği yaşıtları var. Bariz bir ayrım var büyükler ve çocuklar arasında yani.
Biz de böyle değil tabi ki, ikimizin hayatı da birbirine girişik durumda. Bakım, oyun, anne, arkadaş... Hepsi aynı kişi. Birbirini seven, uyumlu ve ilgili bir anne baba. Ama oynanmayan oyuncaklar mesela. Ya da arabada arkada yalnız başına oturulan kocaman bir alan. Ben kendi çocukluğumdan, arabanın arkasını devamlı itiş kakış olan, bazen oyun oynanan, bazen kavga edilen, tek başıma oturabilsem çok mutlu olacağım bir yer olarak hatırlıyorum. Ama oğlum çoğu zaman beni yanına oturtuyor yalnız kalmamak için.
Ya da geçen herkesin kardeşinin olduğundan bahsediyor. Ben de bir arkadaşının daha tek çocuk olduğunu söylediğimde, o da sıkılıyor mudur benim gibi diyor?
Bu konuda ne düşünürsünüz? Oğlum ileride yalnız ve mutsuz bir çocukluk mu hatırlar? Çevrenizde nasıl bu durumlar? Tabi onunlayken hep eğleniyoruz modundayım, ona yansıtmıyorum ama bunlar benim aklımdan geçenler.
Nerede oturuyorsunuz merak ettim, mahsuru yoksa?Ben 4 çocuklu ailede büyüdüm. Keşke tek çocuk olaydim. Bunu çok isterdim. Hiçbir kardesimle gorusmuyorum. Abim esimi DOLANDIRDI mesela.Diğer kardeşler de gorusmuyor bildiğim kadarıyla. Yani kardeşlik o kadar da muhteşem olmayabiliyor.
Simdi bir oğlum var 6,5 yasinda. Yeni yeni ikinciyi düşünmeye başladım. Basta dusunmuyordum, tek çocuk olsun istiyordum. Sonra tatil kasabasına tasindik,ortam rahat,keyifli çocuk rahat buyur ve ben de istiyorum diye ikinciyi düşünmeye başladım.
Çok istiyorum kardeşler iyi olsun. Bunun için adil ve kiyaslamadan uzak yetistirecegim evlatlarimi inş.
Ben cocugum yalniz olmasin diye apartman çocuklarini eve doldururdum, yeni yere tasininda o da ben de hissettik ki kimsesizlik de zor. O yüzden varsin olsun bir tane daha dedik Rabbim de nasip ederse.
bu benim çok düşündüğüm bir konu bir tek çocuk annesi olarak. Oğlum 7,5 yaşında. Tek çocuk.
Onunla devamlı ilgilenmeye çalışsam da, okuma saatlerimiz, sohbetlerimiz, küçük oyunlarımız, gezilerimiz olsa da, büyüdükçe ona yetmediğimi hissediyorum.
Belki ben tüp bebek, iş, güç gibi hayatın ciddileşmesinden, yaşın 30 ları bulmasından dolayı daha ağırlaştım.
Biraz da eski küçükken ki basit oyunlar, basit mutluluklar yetmiyor tabi ki oğluma. Kendi yaşıtlarıyla ğaylaşabildiği bambaşka bir dünya var.
Bayılıyor kuzenlerine gitmeye mesela.onların evleri bize o kadar şenlikli ve güzel geliyor ki gerçekten. Benim için ilginç, çünkü bakıyorum; çocuklar, kendi dünyasındayken; büyükler gayet rahat kendi işinde, sohbetinde. Oğlum için de eğlenceli, çünkü kudurabileceği yaşıtları var. Bariz bir ayrım var büyükler ve çocuklar arasında yani.
Biz de böyle değil tabi ki, ikimizin hayatı da birbirine girişik durumda. Bakım, oyun, anne, arkadaş... Hepsi aynı kişi. Birbirini seven, uyumlu ve ilgili bir anne baba. Ama oynanmayan oyuncaklar mesela. Ya da arabada arkada yalnız başına oturulan kocaman bir alan. Ben kendi çocukluğumdan, arabanın arkasını devamlı itiş kakış olan, bazen oyun oynanan, bazen kavga edilen, tek başıma oturabilsem çok mutlu olacağım bir yer olarak hatırlıyorum. Ama oğlum çoğu zaman beni yanına oturtuyor yalnız kalmamak için.
Ya da geçen herkesin kardeşinin olduğundan bahsediyor. Ben de bir arkadaşının daha tek çocuk olduğunu söylediğimde, o da sıkılıyor mudur benim gibi diyor?
Bu konuda ne düşünürsünüz? Oğlum ileride yalnız ve mutsuz bir çocukluk mu hatırlar? Çevrenizde nasıl bu durumlar? Tabi onunlayken hep eğleniyoruz modundayım, ona yansıtmıyorum ama bunlar benim aklımdan geçenler.
36 yasinda bir aile dostumuz gecen hafta kalp krizi gecirdi, bir haftadir yogun bakimda. Allah korusun hayata tutunamazsa tek olan kiz cocugu yalniz kalacak. Evet babasi cok sukur saglikli ama kardes kadar yerini tutamaz. O kiz tek kalirsa eger anne-babasinin ona yaptigi en buyuk bencillik olur. Kimse kusura bakmasin, alinmasin, gocunmasin. Allah korusun anne babama birsey oldugunda sirtimi ilk kardesime dayarim. Akraba, arkadas bir yere kadar.
Bende tek çocuğum ve çok merak ediyorum yaşlılık veya hastalıklar kapıya dayandığında çevrenizde görüp görebileceğiniz herkesin ilk kardeşleri yanına kosuyorken siz kendi kendinizle bir başınıza kalabilirsiniz. Kardeş dediğiniz anne baba gibi bişey bi güç bi dayanak bence. Kardeşsizligin eksikligini ben daha simdiden cok fazla hissediyorum ileride durum ne olur bilemem ama daha iyi olamayacağı kesin
Iste her daim kafamin icinde fink atam bi konu..
Ben de tek cocugum. Bazen soruyorlar "nasi yani,hic mi kardesin yok?!?" - evet hic yok,tekim ya hani,hic yok tabi
Kendimle ilgili dusundugumde evet kardesim olsaydi nasil olurdu bilemem,hic hissetmedim boyle bi duyguyu,kardes sevgisini..ama olsaydi iyi olurdu diyorum, ana baba baki degil tabi,onlardan kalan en guzel yadigar kardes olurdu heralde.
Cocuklugumda da kardesi,ablasi olan arkadaslarima ozenir,yalniz hissederdim kendimi uzulurdum.
Oglum 7bucuk yasinda, hayirlisiyla saglikla bi kardesi olur insallah
Tek çocuk olmayı ben devamlı oğlumda gözlemliyorum. şartlarımız böyle deyip, ona göre çözümler bulsam da, sıkıntılı buluyorum bu durumu aslında. En başta oğlum için, çocukluğundan çok şey çalınmış gibi hissediyorum, oynayacağı oyunlar, yapacağı yaramazlıklar, gülüşmeler, sofralar. Hem onun hayatını gözlemlediğimde, hem de kardeşi olan çocukları gözlemlediğimde.bende tek çocuğum üstelik ne yaşıtım kuzenlerim vardi nede arkadas cevrem hem annem babam da oyle arkadas gibi olalim oyunlar oynayalim olmadiyani anlayacaginiz tek cocuk olmanin en kötüsünü en zorunu yasadim hala yasiyorum smdi 2 bebegm var aralarinda 15 ay var benm icin bakimlari zor oluyor ama sirf onlar benm gibi tek olmasinlar diye katlaniyorum ileride büyüdüklerinde birbirlerine destek olacaklar diye düsünüyorum
insallah sizde kardes düsünürsünüz
Köpek almak Bize pek uymayacaktır, hem yerden ötürü, hem de çok gezdiğimiz için. Kaplumbağalarımız var, bakımı en kolay hayvan, onları bile giderken bir yerlere bırakmak sıkıntı oluyor.E kopek alin :) valla ondan guzel oyun arkadasi yok :) yani oyun arkadasi olarak anlattiginiz icin dedim. yoksa buyuyunce birbirlerine destek olsunlar iste kardes bagi olsun diye dusunuyorsaniz yapin tabii ama biz esimle bir tane yapmaya zor karar verdik. baska da yapmayacagiz. iki kopegimiz var beraber oynar buyurler diyoruz :) cunku ilkini yapip biraz buyutup ikinci cocugu 37-8 yasindan sonra yapip hayatimi karartamam gibi geliyor. Gecen arkadasimdaydim. 7 ve 3 yasinda cocuklari. kucuk aglayinca buyuk de atiyor kendini yere. ne yemek yiyebildik ne iki laf konusabildik. eve gelince basimin agrisindan aldigim ilac da cabasi oldu. ikinci cocuk istemiyorsanz ama yalniz kalmasin diyosaniz hemen krese verin. orda baya arkadas edinir sosyal olur eve gelince sadece sizle cok enerji istemeyen seyler yapar. herkes mutlu :) arkadasimin kizi 18 aylikken basladi krese.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?