Tam benlik konu. İyi ki açmışsın, benim için de aydınlatıcı oldu. Tek çocuk büyüTüyorum ve çok yoruluyorum ya. Acayip de pişmanım yani. Oğlum 6,5 yaşında. Ben tek çocuk büyütmenin daha zor olduğunu düşünüyorum.
Çünkü çocuk çocukla büyür, anne baba bir yere kadar. Ve kardeş kimi zaman anne babadan daha yakın olur. Hele ki büyüdüğünde.
Oğlumun bebekliğinde maddi sıkıntılı zamanlardı, cesaret edemedim. Şimdi maddiyat konusunu hallettik ama kaldık evde yalnız bir çocukla. Konu komşu yolu gözlüyoruz, çocuklu gelen akrabayı oğlum zorla yatırıyor evde. Okuldan gelince ilk işi kuzenlerime götür beni demek. e her zaman da gidemiyor insan. Oyun istiyor çünkü çocuk, istediğin kadar aktivite yap, çocuğun çocukla oynadık oyun kadar tadı yok, bizim için de, onun için de.
4 yaşına kadar çocuğun kardeşe ihtiyacı olmuyor, sonrasında başlıyor o ihtiyaç. 6 yaşından sonra da gemi kaçıyor, çünkü oyun arkadaşı olamazlar artık.
Özel hayat olarak da sıkıntılı. Mesela eşimle karşılıklı çay içiyoruz, iki sohbet edeceğiz yarım saat otururuz en fazla. Çünkü içeride çocuk yalnız Kalıyor. Kardeşi olsa, kavga da eder, oyun da oynar. Biz mesela kÜçükken annemi yemekten yemeğe görürdük, ihtiyaç yoktu ama oğlum için her şey anne. Hem oyun oynuyorsun, hem iş yapıyorsun. Bu senem biraz başım yoğun, erkek kardeşiimin düğün hazırlıklarıyla. ona zaman ayıramıyorum geçen seneler kadar, direk yalnız kalıyor ben olmadığımda. Ev oyuncak dolu, Git oyun oyna diyorsun da, bir çocuk..oyun arkadaşı olmayınca ne tadı var o kadar oyuncağın?
Kuzenlerine gittik geçen, tek tuvalete gitmeye korkuyor çocuk, abisine benimle gelmek için ne istersin diyor :) şimdiden hayatı öğreniyorlar küçük küçük. Kavgayı, anlaşmayı, uzlaşmayı.
Babam şimdi aradı, bana hastalıklarını anlatıyor. Belli bişr yaştan sonra artık arkadaş gibi oluyoruz anne babaya. Annemin babamın ameliyatlarında ben kaldım yanlarında, erkek kardeşlerimde getir götür işlerine baktı. Annem 40 yaşında tedavisi olmayan bir hastalığı olduğunu öğrendi. Ve bu hastalıkla hem sağlığı hem psikolojiisi bozuldu. Misafirine, Hastanesine ben giderim, 30 yaşında kayınvalide gibiyim, kardeşim yurt dışında, düğün iişleri bende. Bu kadar çabalıyorken Geçen annem kızdı, evden kovdu, kardeşime anlatıyorum, gülüp geçiyoruz. Çünkü annemi, aile içimizi başkası anlayamaz ki. Fizikiş olarak yanımda olamaz ama sesi bile yetiyor.Dert bile paylaşıldığında komik bir oaya dönüşüyor.
Bir de hazır çocuk küçKken, o tempoya alışkın oluyorsun. o kadar uykusuz kalan ben şişmdi uykusuzluğa dayanamıyorum. Şimdi çoxuk istiyorum ama acayip de tırsıyorum konforum bozulacak diye. Çünkü çok rahatız oğlumla. Uykusuz geceler, bebek bezleri filan yok hayatımızda. Alışacağız inşallah yine.
30 dan sonra zor gibi geliyor ama 3 tane istiyorum. Br arkadaşım 38 de evlenip 3 çocuk yaptı. O yapıyorsa demek ki oluyormuş diyorum artık. Bakalım nasip kısmet ama benim cephede olaylar böyle işte.
