Canımmm, Bitanem, kader arkadaşım, benim de 13 ay bitti bugün adetimle, her ay gözyaşları... Ben de istemiştim doğum gününde, yıldönümümüzde o müjdeyi vereblmeyi.. Bana da nasip olmadı, olmadı.. Biliyorum o hayattan soğuma duygusunu, bırak doğum günü heyecanını, yaşama sevincimi; isteğimi alıp götürüyo benden..
Tamam diyorum bu ay üzülmeyeceğim sabredeceğim daha erken diyorlar.... Ama gel de kendine söz geçir. Olmuyo, unutamıyorum. Hayatı akışına bırakamıyorum. Hep takip ediyorum yumurta mı çatladı akıntı mı geldi, her an aklımda "hamile kalabilmek" denen eziyet(!) mutluluğuma gölge düşürüyor evliliğimde de hayatımda da...
Ben tamamen unutmak istiyorum çocuk meselesini ama unutamıyorum. Unutursam olur belki diye yeni bir işkenceli düşünce gelip esir alıyo beni. O kadar çok hikaye okudum ki.. Hem umudum var hem sabrım yok... Rabbimin "ol" demesi yeterli bunu da biliyorum.Velhasıl yalnız değilsin senin gibiyim ben de ve biliyorum bir kadın için çok çok çok yıpratıcı bir durum...Allah'ım tez zamanda kurtarsın heeeepimizi bu durumdan