KIZLAR BU HİKAYEYİ OKUYN İSTEDİM
HEPİMİZ BENZERİ ŞEYLER YAŞIYORUZ
Benimle aynı durumda olan tüm bayanlara sesleniyorum:
Merhaba Sibel Hanım mailinizi aldığımda hikayemi yazmayı bir borç bildim kendime,benim için bu çok zor olsada benimle aynı şeyleri yaşayanlara yalnız olmadıklarını göstererek ben de bir nebze faydalı olurum inşallah.
26 yaşında evlendiğimde en büyük korkum daha evliliğe adapte olmadan bir çocuk sahibi olmaktı,bu sebeple evliliğimin ilk 9 ayında doğum kontrol hapı kullandım .9 ayın sonunda eşimin ısrarlarıyla hapı bıraktım ve ailemdeki geçmişe dayanarak hemen hamile kalacağımı düşündüm.Vücudumdaki her belirtiyi hamilelik belirtisi sanarak 11 ay hamile kalmayı bekledim ,bu arada yaşım 28 olmuştu ,ve bir doktora gitmeye karar verdik.Yapılan tetkiklerde her şey normaldi doktorumuz bize 3 ay süre verdi.3 ay sonra tekrar doktorumuza gittiğimizde çok daha ayrıntılı tetkikler yapıldı.Yapılan her tetkik benden birşeyler götürüyordu sanki ,düşündükçe hala içim acıyor.Canımın acımasını geçiyorum,durumumuzdan ve psikolojimizden daha iyi anlaması gereken hemşirelerin ve doktorların küstah tavırları zaten zor olan durumu çekilmez hale getiriyordu.Sonuç olarak bir sorun saptanamadı ve doktorumuz aşılama önerdi ard arda 3 aşılama yapıldı.Her birinde eşimin verdiği destek unutulamaz.Her seferinde olsun diye yapmadığım kalmadı.
Ardından tek çaremizin
tüp bebek olduğu söylendi ve bu sefer tüp bebek tedavimize başladık ikisi devlet yardımıyla bir tanesi özelde 3 tüp bebek tedavisi gördüm ve sonuç aynı ,negatif.Size yaşadıklarımı nasıl anlatsam,sesimi duyurmak istiyorum benim gibi olan herkese.
Ağır bir tedavi süreci tüp bebek tedavisi bunu yaşamayan bilemez,neden böyle olduğunu anlatmak istiyorum.
Hormonel dengenizi tamamen etkisi altına alan ilaçlar kullanıyorsunuz,ve çok sık doktor muayenesi görüyorsunuz.Hamile bir bayanın hamilelik ve doğumla yaşadığı doktor kontrollerinin iki katı kadar belki.Sizin için çok özel olan durumunuz, bu işle ilgilenen insanlar için o kadar sıradan ki, bu durumu yaşayanların insan olduğunu unutuyorlar,karşılarında tamir edilmesi gereken bir robot varmış gibi davranıyorlar.Hiç unutmam o kadar stresliyim ki sürekli doktoruma aynı soruyu sormuşum “bu sefer olacak değil mi” ,çok güvendiğim doktorumun cevabıyla bu soruyu çok sorduğumu fark ettim,ben ondan şefkat ve anlayış,cesaret beklerken “çok sıktın artık aynı soruyla “oldu.Orada yıkıldım zaten .
Tedavinin en kolay kısmı ilaçlı olan kısmı bence.Asıl zor kısım bekleme aşaması.Her şey bitiyor ve siz kendi dünyanızda olumlu olumsuz düşüncelerinizle baş başa, beklemeye başlıyorsunuz,kendinize hamileymiş gibi davranıyorsunuz.Bildiğim tüm olumlu eylemleri gerçekleştirdim,okuduğum her şeyi uyguladım, bebeğim bu sefer gelsin diye.Bu mücadeleyi verirken,normal ve çok kolay şekilde hamile kalan ve bunu gururla vurgulayan ve insanın kendini sakatmış gibi hissetmesine sebep olan insanlarla olan mücadelemi de hafife alamaz kimse,birçok insandan duyduğum tuhaf sözler cabası.İnsanı kendi sıkıntısıyla da bırakmıyorlar,kadınların bu kadar acımasız olabileceklerini aklımın ucundan geçirmezdim.
En yakınınız diye düşündükleriniz bile yaşadıklarınızın kıyısından bile geçemiyor. Düşünmekten yorgun,gururunuz ayaklar altında,umudunuz pamuk ipliğine bağlı,tek istediğiniz sizi rahatlatacak ve değerli hissettirecek bir yürek.Bir gün bir çocuğum olursa bu sadece bizim sabrımızın sonucu olacak,dua edin diye olumlu dileklerini beklediğimiz ama buz gibi yürekleriyle içimizi daha da üşüten güya yakınlarımızın değil.Ablamın verdiği destek unutulmaz.İnsan böyle durumlarda yakınlarının ne kadar yakın olduğunu anlıyor.En çok eşime yalnızlığı için çok acıdım.Her başarısız sonuçta dökemediği içini ,benim göz yaşlarıma sakladı hep.Bu sabrımızın sonucunu alacağımıza eminim,en çokta eşimin sessiz o engin sabrının sonucunu alacağımızı biliyorum.
Ben tedavilerimde hiç kendime tamamen odaklanamadım,hep başkalarının sıkıntısı da vardı ,çokça onlara kafa yordum ama içten içe çok kırıldım belki de ilgiye en çok ihtiyacım olduğu sırada yapayalnızdım,benimle ilgilendiklerini zanneden kuru insan kalabalığının içinde.Benimle aynı durumda olan tüm bayanlara sesleniyorum,bebeğimiz için verdiğimiz bu mücadelede onlara ne kadar güçlü bir anneleri olduğuna ikna edelim ki çabuk gelsinler bize,ve içimizdeki güce sarılalım bunun için,çünkü ben aradığım desteği bir tek kendimde buldum,tüm beni sevdiklerini söyleyenler bana destek olma sınavlarından kaldılar.Ablam bir tek sen dokuna bildin yorgun yüreğimin derinliklerine.Bu süreçte beni en çok rahatlatan, ablamın verdiğim mücadelenin ne kadar değerli olduğunu ve benim gerçekten güçlü bir insan olduğumu söylemesiydi.Yedi senedir bu gelişim aşamasının içindeyim.Gelişim aşaması diyorum çünkü kendimdeki bir çok zayıf yönü fark edebildim en azından bu sayede,benim için bu süreç tamamlanmadı,beni bekleyen meleğim için yeterince olgunlaşamadığımı düşünüyorum çoğu zaman ,bu yüzden nazlanıyor meleğim diyorum.Rabbim hepimize yardım etsin ve gönlümüzdeki meleği kucaklamayı,derin derin onun mis kokusunu koklamayı nasib etsin .