Hikayem aslında ben daha 13 yaşımdayken başlıyor. Babamın ve annemin boşandığı döneme yani aslında ben 13 yaşımda hayata atıldım denebilir. Her neyse, yıllar geçti ben artık kalıcı olarak babamın yanında yaşamaya başladım. Biz istanbul da yaşıyoruz. Annem avrupa yakasında, babamla ben anadolu yakasında kalıyoruz. Benim babam çok zeki bir insandı. Akıllı olmasıyla birlikte dinine düşkün, her zaman doğrucu bir adam rolünde bana ve kardeşime yıllarca bakmaya devam etti. Bir anne bir baba oldu. İşinde de çok iyiydi. Muhasebede çalışıyordu, kim babam hakkında konuşsa babanı sakın üzme, kıymetini bilin ya da öpüp başınıza koyun derlerdi. Bana gelirsek, ben hiç okula gitmedim ya da en kötüsü hiç iş hayatına adım atmadım. Geçen sene babamın çalıştığı şirkette babamla birlikte çalışmaya başladım. Departman olarak farklı yerlerde ama mola sıralarında hep bir arada olurduk. Babam yanımda olduğu zaman hep dik durmam da yardımcı olurdu. Akıl verirdi fikir verirdi ve bu benim çok hoşuma giderdi. Onun attığı adımları takip ederdim hep. Karanlığa girdiğimde tutar çıkartırdı beni. Ben babamı iki ay önce kaybettim. Ve babamın senelerini verdiği şirkette çalışmaya hala devam ediyorum. Beni sarsan ve boşluğa iten de bu. Nereye baksam babam geliyor aklıma ve ben artık dayanamıyorum. Daha önce iş tebrübem olmadığı için bazı işleri beceremiyorum ve oradaki insanların gözüne batıyor bu beceriksizliğim. Birçok dağılım oldu birden fazla iş değişimi oldu ve ben yaptığım işlerden mutlu değilim. İyi kötü de olsam insanların gözlerine batıyorum. Gözlerimin önünde beceriksizliğimi konuşuyorlar. Oysa ben hep sessiz kendi halinde takılan, işine gücüne bakan bir insanım ama bir süre sonra bunlar ağır gelmeye başlıyor. İşten çıkmak istiyorum ama bunun sonrası da var diyerek olduğum yerde duruyorum. Çıkarsam eğer kira nasıl ödenecek faturalar nasıl ödenecek diye düşünüp kafayı yiyorum. Seneye evden çıkmamız gerekiyor ve benim aldığım maaş ev kirasına bile yetmiyor. Bir süre sonra ölüm daha cazip gelmeye başlıyor. Oradan çıkarsam eğer girebileceğim bir iş yok. Ben daha 23 yaşındayım lise sona gidiyorum ve babam hep okumamı üniversiteye gitmemi isterdi. Üniversite istediğim bölümü okuyamayacağım. Eğer ki diyorum ülkenin durumu iyi olmuş olsaydı bunları düşünmek zorunda kalmayacaktım. Gençliğimi hayatımı bir para uğruna satmayacaktım. Bu ülkeden gitmek istiyorum çünkü biliyorum böyle devam ederse hiçbir yere varamayacağım. Ne kadar iyi olursam olayım. Öyle içimi dökeyim dedim.