Nereden başlasam bilmiyorum, beynim bomboş sanki. 3,5 yıllık evliyim. Eşimle pandemi süresinde sürekli tartışır olduk. Ben ne desem batıyormuş ona. 2 yaşındaki çocuğum bile biz tartışınca sessiz kalıp bizi izliyor. Çok üzülüyorum, onun yanında yapma etkileniyor diyorum ama devam ediyor. Aileme birşey anlatamıyorum, aslında anlayacak konuşacak kimsem yok. İçime ata ata bunaldım. Ben çok programlı bir anneymişim. Benim tek varlığım o ve iyi bakmaya çalışıyorum. Kötü bir anne miyim diye sorgular oldum. Evin bütün işi üzerimde, hiçbirşey yapmaz. Ben ev işinden çoçuktan akşama kadar perişan oluyorum herkes gibi. Bu tartışmalar iyice bitirdi beni. Çocuk doğunca işi bıraktım. İşim yok, ailemle yaşayamam, yapamam. Çıkmaza girdim iyice. Ölsem çocuğum ne olacak diyorum, bu da çözüm değil.
eşim ayda 5-6 gün çalışıyor bu pandemide. Ama maddi olarak iyi kazanıyor. Yani sorun onun evde olması. Önceden beni sevdiğini bilirdim, ama artık nefretle bakıyor bana. Beni sev istiyorum sadece dedim, umursamadı. Ben onun ikinci eşiyim. O benim ilk. Onun eski eşine olan sevgisini bilirdim, anlatırdı. Ama beni öyle sevmedi hiç. Ben çok büyük hata ettim evlenmekle. Ne yapacağım bilmiyorum. Ağlayarak yazıyorum. Konuyu toparlayamadıysam özür dilerim... gerçekten çok kötüyüm ben.. böyle yaşanır mı?..
