umutlara zamansız elveda...

Merhaba...

İçimde yer tutan tarifsiz duyguları ve tarifsiz hayatımı paylaşmaya çalışacağım şimdi...
Bir şekilde anlatmam gerekiyor... İçimde büyüdükçe büyüyor çünkü...
17 yaşındayım... ve yaşımın bilmediğim yerindeyim... ortası sandığım, yanıldığım bir yerlerde işte... Çok erken yaşadım bazı şeyleri telafisi için çok geç... Bana verdiği zararın dönülebilecek bir köşesi de yok... Belki vardır ama ben göremiyorum, bulamıyorum işte... Kayboluyorum o karanlık sokakta... Yalnızlığın doruk noktasındayım ve doyasıya yaşıyorum... Yaşım küçük, yaşadıklarım büyük şu hayatta...
3 senemi verdim... Onunla büyüyüverdim sanki birden... O uzaktaydı, hep uzaktı... Çok uzaktı... Ama uzaktan uzağa sevdim... Çocuksu başladı... Evet... Çünkü çocuktum... Kalbimi avuçlarına koydum, 3 kuruş sevgi dilendim... Açtım sevgiye... Oradan oraya düzensizce savruluyordum... Ortadaydım... Herkes kendini düşünmekten benim çocukluğumu unutmuştu... Sadece acımışlardı... "Bitik bir ailenin küçük kızı" diye... O küçük kız ne mahkemeler yaşadı içinde, kimleri idam etti bilmiyorlardı... Hala bilmezler... Küçük bir ilgiydi sadece karşıdan aldığım... yalandan kıskanması, sahip çıkması, öylesine "seni seviyorum" demesi yetmişti benim için... Hayatımı yoluna serebilirdim onun için... uzakta da olsa vardı işte beni düşünen biri... Ayda 2-3 kez gelirdi, görüşürdük yüzyüze... Trenlerin, otobüslerin ayrılığı neden simgelediklerini çok küçükken öğrendim... Arkasından biraz öncesinde sıcaklığını bıraktığı elimi kaldırıp "Elveda" derken öğrendim... Ve bir gün sonunda bitti... Evet bitmiş... Onun için bitmiş... Ben hala deli gibi seviyorum... Her gelen yeni gün, geçen dakikaların sonsuz katı kadar özlüyorum... Her yeni gün bir umut değil ki artık benim için...

Keşke sadece masumca onu sevseydim... Belki birazcık zaman alsa da unutabilirdim onu... Tatlı bir çocukluk hatırası olarak kalırdı... Ama yapmadım...O gittikten sonra uslu durmadım... Ona inat kızdığı herşeyi yaptım...

Yaptım işte...
Mesela sigara içme dedi, içtim... Onu giyme dedi, giydim... Onu dinleme dedi, dinledim... Beni ara dedi, aramadım... Beni ALDATMA dedi, ALDATTIM... Hem de hiç çocukça değildi... ve artık o da yok dünyamda... Ben iğrenç bir hata yaptım... telafisi yok... her genç kız gibi gelinlik hayallerim yok... benim sapa sağlam hayallerim yok... annem yok... babam yok... ailem yok... mecalim yok... halim yok... daha ne kadar büyümem lazım o mezara girebilmek için... Günahımı en acı şekilde yaşamak için? Burda da yanıyorum... Kendimi geçmişe gelin ettim, aşkımı intihar ettim, karanlık bir yere girdim ve kendimi yalnız bırakarak cezalandırıyorum kendimce... Hiç bir güzelliği hakettiğini düşünmüyorum benliğimin...
Tarifsizce yaşıyorum ki buna yaşamak denirse...
Ne zaman son bulur? Hiç bilmiyorum...
Okuduğunuz ( şu anda yaptığınıza göre ) için teşekkür ederim... Paylaşabileceğim kimsem yoktu... Buralarda sanal insanlar bana annem gibi kızsın, bağırsın çağırsın, babammış gibi haykırsın, sanki ailemmiş gibi... En yakın arkadaşımmış gibi yanımda olsun... Bir şekilde yorum yapmanız benim için çok değerli olacak... Çünkü buna ihtiyacım var...
Yalnızlıktan ölebilirim...

Yani daha o kadar küçüksün ki sana ne yazabilirim bilemedim.Sadece bundan sonra kendine iyi sahip çık ve iyi bak diyebileceğim sanırım,hepsi bu kadar .Dondum kaldım çünkü.

canımmm, yaşadıkların değiştirilemez.Yinede yeni bir sayfa insan hayatının her döneminde açılır, yaşadığı son gün olmuş olsa bile. Yeterki istesin.Yaşadıklarını değiştiremezsin, unutamazsın, ama yaşayacaklarını planlayıp ona göre hareket edebilirsin.Benimde kendime çok kızdığım noktalar var. Her gün yeniden başlıyorum olmam gerektiğini düşündüğüm noktada olabilmem için. Hiç pes etmiyorum.Pişman oluyorum hergün.Ama yine her gün olmak istediğim noktaya varmak için yeniden başlıyorum kendimle savaşıma. İçim başka söylüyor, dışım başka yapıyor.Sanki içimde iki kişi var birbiriyle mücadele ediyor. İnan olmak istediğim içimdeki kişinin, kazanması için savaş veriyorum aylardır.Ama asla pes etmiyorum.Çok şükür şimdiye kadar kazandıklarımı böyle kazandım.Pes etmeyerek.Seninde yapacağın kendinden vazgeçmemek, pes etmemek.Sana kendimide anlattımki bu dünyada kendiyle savaşanın bir sen olmadığını bil.

tatlım sen kendine ne yapıyorsun böyle ya ?

Bilmiyorum...

Önümde uzun bir yol var... Umarım o yolda hep iyilerle karşılaşırım... Umarım mutluluk bir gün gelir de beni de bulur ya da ben onu bulurum ne deyim... Pes etmemeye çalışıyorum...

Hepinize çok teşekkür ederim yorumlarınız için...

[B]yıldızların....(o cümleden nefret ederim onun için...koydum),hatanın farkında olduğunu o kadar güzel hissettirmişsin ki;bu hatanın seni güçlendirdiğine inanıyorum.17 yaş hayatı öğrenmeye başlama yaşı,olgunlaşma yaşıdır,maalesef sen acıyla öğrenmeye başlamışsın (ailem yok yazmışsın) ailen vefat mı ettiler canım?tek başına ayakta durabilmek için çok küçüksün hatanın bundan kaynaklandığını düşünüyorum,ama sanma ki tek hata yapan sensin hepimizin bir çok hatası olmuştur hayatta önemli olan ders çıkarmak ve tekrarlamamaktır.Kendini suçlama lütfen,bu gününde gelecekte geçmiş olacak,kendini cezalandırma ve önce kendini sev,kendine değer ver canım benim .Sıkıldığın, daraldığında gel gene buraya yaz hepimiz dinleriz yorum yaparız sana.Mutlulukla kal........ [/B]