Beni yanlış anlamayacağına inandığımdan alıntıladım, alınırsan yılbaşı ağacına çökerim
Bence ne yaparsanız yapın durmayan çocuklardan ve onların annelerinden ziyade çocuklarına hiç dur durak öğretmeyen annelere tepki gösteriliyor.
Çocuktur ev içinde sesi olur mutlaka ama bazı anneler gerçekten fazla umursamaz, şimdi pandemi deniyor lakin vallahi şahidim pandemi öncesi birkaç yıl evvel çocuklu komşulu konularda da aynı şeyler konuşuluyordu ve hep bir tartışma çıkıyordu.
Tamam maalesef çoğu apartmanlarda duvarlar kağıt gibi, parmak ucunda bile yürüseniz ses gidiyor, evin içinde de kanatlanıp uçacak haliniz yok, hadi gündüz saatleri de insanlar ev işidir, çocukların oyunudur vs her evin sesi olur ama bu sesler geceyarılarına kadar sürünce, özellikle çalışan ya da hastası, bakıma muhtaç yaşlısı, küçük bebeği olanların sinirleri bozuluyor.
Güzel güzel uyardığınızda da mahcubiyet yerine üste çıkar bir tavır takınılınca ister istemez kızıyorsunuz da.
Elbette, ben kendi komşularıma acıyan bir insanım.
Çocuklar yetmezmiş gibi onları durdurmak için sürekli carlayan bir anne baba mevcut bu evde.
Yoksa diğer mesajlarımda belirttim, saat ayarlaması yapılmalı, çocuklara akşam vaktinde daha bedensel hareketlerin kısıtlı olduğu aktiviteler seçilmeli.
Ben bunları yazarken 45 dk dır yatakta masal dinlettiğim oğullarımdan biri, yatak başını yumrukluyor mesela
Çıkan ses gümgümgüm, komşu duysa ‘bıktım şu çocuklardan ne biçim anne baba’ diyecek.
Yere çömelip 1,5 saat totom bacağım birbirine dolanana kadar oturmanın meraklısı değilim ama evden onları çekmek adına, 8 i biraz geçince haydii yatağa yapıyoruz ve 9 buçuk dolayında anca uyuyor.
Hiç dur demeyen anne babalara en çok ben sinirleniyorum çünkü bu fark parkta, bahçede ortak bir alanda gün yüzüne çıkıyor ve çocuklarım da taklit ediyor.
Amma velakin her ses gelen evin de umursamaz bir ebeveyne sahip olduğunu söyleyemeyiz.
Gece 2 bakın 2 de alt komşumun oğlu deli dana gibi koşuyor, benim çocuklar o sese uyanıyor.
Ama ne yapsın ailesi, hangi insan ister gecenin bir körü oturan çocuk, bir akşam keyif yapamadan yaşamak?
O kadının da ben gibi canı çıkıyor, 2 küçük çocuk, kocası evden çalışıyor izole bir odada.
Kavga dövüş gırla, ister mi kadın bunu?
Serzenişim ‘ben yaptım, oldu’ algılayışı.
Her insan gibi her çocuk da bir değil.
Siz dediniz durdu o çocuk, e benimki durmuyor.
Durdurunuz diye başarılı, yapamadım diye başarısız ben değilim çünkü bu eylemi yapan biz değiliz, çocuklar.
Fıtrat, yaradılış, karakter ya da enerjisi; her ne ise adı tektipten ziyade ‘aaa benim şuncacık çocuğum biliyor yapıyor’ a tepki.
Bilmede sıkıntı yok, tatbikat geçersiz