Merhaba 40 yaşındayım 15 yıldır evliyim. 2 çocuğum var. Çalışıyorum iyi bir maaş alıyorum. Eşimle severek evlendim. Başıma böyle bir şey gelmeseydi asla ayrılmayı düşünmezdim.
Başıma gelen şey. Felaket kınanacağımı biliyorum ama yazıyorum. Çalıştığım yerde çok samimi olduğum bir kız arkadaşım vardı. Hala en yakın arkadaşım. Ama aramızdaki sevgi farklı bir sevgiye aslında aşka dönüştü. Aramızda cinsel bir şey yok. Sarılma ufak tefek öpücük temas var tabii ki. Normalde de çok sık görüştüğümüz için ve aynı cinsiyette olduğumuz için kimse bir şey fark etmiyor tabii ki. Zaten dosttuk artık aramızdan su sızmıyor gibii oldu. Sorun şu ki ilk bu iş bu hale geldğinde arkadaşım eşini kıskanmıyırum hatta ben de evlenirim sen benim nikah şahidim olursun tarzında iken şu an çok kıskanıyor. Sürekli evde neler oldu gibi öptü mü dokundu mu böyle soruyor. Çünkü duyguları çok arttı. Birlikte çok güzel vakit geçiriyoruz geziyoruz nerde ne yenir böyle şeyler yapıyoruz. Eşimle çok eğlendiğim söylenemez. Cinselliği zaten oldum olası sevmedim. Artık hiç canım istemiyor. Yani ben ayrılmak ailem için istemiyorum. Ama arkadaşımı da kaybetmek hiç istemiyorum hem onu çok seviyorum hem üzülsün istemiyorum. Eşim tabii ki anlıyor sorguluyor gözünün içine bakamıyorum. Bu süreçte eşime hiçbir duygum kalmadı aşık diildim zaten ama severim iyi adamdır beni hiç üzmedi. Ama beraber yaşamak istediğim kişi kesinlikle eşim diil. Çocuklarım olmasa ayrılırdım ve tam manasıyla hayatımı çok mutlu yaşardım. Onla olmak istiyorum hep yanyana. Görmediğimde özlüyorum ve üzülmesine de katlanamıyorum. Eşimin izin günlerinde ağlamaktan helal oluyor. Bu yola böyle başlamadık ama şu an iki aşık bir gün birlikte yaşamayı hayal ediyoruz.
Siz olsanız ne yapardınız.
