I
iremmihri
Ziyaretçi
- Konu Sahibi iremmihri
- #1
öneclikle selam...ben 20 yaşında deli dolu bir genç kızım...kaç yıllık sağlam ortamımda sevilen birisiyim..
ailem sessiz,sakin,evden dışarı adımın atmayan,değil erkeklerle kızlarla bile konuşmayan ihiç arkadaşı olmayan(abartmıyorum olanlardan sonra başıma bela açacağına evde tek başına otursun diyorlar) birisini istiyorlar..onlar şimdi 40 yaş civarında..biliyorumki ne annem ne babam bir daha 40 yaşına gelecek ne de ben 20 yaşıma gelip gençliğimi yaşicam...
o yüzden onları kırmak da istemiyorum ama yaşayacaksamda kendi hayatımı yaşamak istiyorum..kısıtlı bi yaşamı değil yada başlığı anne-baba istekleri olan bi hayatı değil..
şimdiye kadar baya sorun yaşadık ailemle..hoşlandığım 2 erkek arkadaşım oldu ama ikisiyle de el ele bile tutuşmadım sadece birlikte güzel vakit geçirirdik..ama ailem bunları arkadaşlarından duyunca bana resmen ortalık malı muammelesi yaptı...ondan sonra hiç bir şey eskisi gibi olmadı...sen bize yalan attın sen bizi kandırdın sen iğrenç bir insansın,sana güvenmiyoruz vs vs ve tel elimden alındı dışarı adım bile atamadım 7-8 ay...ama istisnasız her gün kaygı,sorun ,stres,korku,üzüntü...sadece erkek arkadaştan değl artık başkaları bakar tehlikesi oluşturmaya başladığımdan beri (10 yıldır) bu böyle...
ama ben artık çok sıkıldım yani madem başkalarıyla konuşmamı istemiyorsun o zmn sen konuş benimle ama laf sokmak için olmasın,kızmak için olmasın..onlar bunu yapmayınca hatta tersine davranınca bende doğal olarak soğudum uzaklaştım...
şimdi arkadaşlarımla hala görüşüyorum,görüşcemde ailem ne zmn beni 7 kat elden daha iyi anlamaya başlarsa o zmn bende onların istediği gibi olurum,ayrıca şu an telim var köşe bucak sakladığım..
ama sonuçta bunları sağlayan yalan...ve ortaya çıkmasada beni de onları da rahatsız ediyor..ders çalışmaya diye çıkıp arkadaşlarımla buluşuyorum ama saklı gizli eve gelincede geçirdiğim saatin 3 katı burnumdan geliyor aynı akşam babam eve gelince korkuyorum acaba takip ettirmişmidir görmüşmüdür diye..
şu an okuduğum ünide son yılım bitince DGS ile başka bi şehre gidicem babam yollamam dedi ama sonuçta mühendislik gibi bişi kazanmış olucam civar şehirlere yollar dye düşünüyorum..tabi bu fikrinin değişmesi için benim herhangi bi yanlış yapmadan şu son 15 ayımı geçirmem gerekiyor..ama sorun burda..sonuçta sık sık arkadaşlarımla görüşüyorum ve 15 ay boyuncada çok defa görüşücem bu arada yanlış yapmadan nasıl geçiricem bu vakti nasıl yakalanmadan tüketcem...çokk fena sıkıldım çok yalvarmıştım Allahıma ya canımı al ya da beni bu evden çıkar diye..sonunda bi çıkış buldum ama .ok uzak görünüyor..
az önce yine kavga ettik annemle yine bomboş bi sebep yine haksız olmasına rağmen gönlünü almam gerekiyor ve yne yarın ders çalışmaya gitmiyorsun diyor...offffffffffffff:a015:
yardımlarınızı esirgemezseniz sevinirim...
ailem sessiz,sakin,evden dışarı adımın atmayan,değil erkeklerle kızlarla bile konuşmayan ihiç arkadaşı olmayan(abartmıyorum olanlardan sonra başıma bela açacağına evde tek başına otursun diyorlar) birisini istiyorlar..onlar şimdi 40 yaş civarında..biliyorumki ne annem ne babam bir daha 40 yaşına gelecek ne de ben 20 yaşıma gelip gençliğimi yaşicam...
o yüzden onları kırmak da istemiyorum ama yaşayacaksamda kendi hayatımı yaşamak istiyorum..kısıtlı bi yaşamı değil yada başlığı anne-baba istekleri olan bi hayatı değil..
şimdiye kadar baya sorun yaşadık ailemle..hoşlandığım 2 erkek arkadaşım oldu ama ikisiyle de el ele bile tutuşmadım sadece birlikte güzel vakit geçirirdik..ama ailem bunları arkadaşlarından duyunca bana resmen ortalık malı muammelesi yaptı...ondan sonra hiç bir şey eskisi gibi olmadı...sen bize yalan attın sen bizi kandırdın sen iğrenç bir insansın,sana güvenmiyoruz vs vs ve tel elimden alındı dışarı adım bile atamadım 7-8 ay...ama istisnasız her gün kaygı,sorun ,stres,korku,üzüntü...sadece erkek arkadaştan değl artık başkaları bakar tehlikesi oluşturmaya başladığımdan beri (10 yıldır) bu böyle...
ama ben artık çok sıkıldım yani madem başkalarıyla konuşmamı istemiyorsun o zmn sen konuş benimle ama laf sokmak için olmasın,kızmak için olmasın..onlar bunu yapmayınca hatta tersine davranınca bende doğal olarak soğudum uzaklaştım...
şimdi arkadaşlarımla hala görüşüyorum,görüşcemde ailem ne zmn beni 7 kat elden daha iyi anlamaya başlarsa o zmn bende onların istediği gibi olurum,ayrıca şu an telim var köşe bucak sakladığım..
ama sonuçta bunları sağlayan yalan...ve ortaya çıkmasada beni de onları da rahatsız ediyor..ders çalışmaya diye çıkıp arkadaşlarımla buluşuyorum ama saklı gizli eve gelincede geçirdiğim saatin 3 katı burnumdan geliyor aynı akşam babam eve gelince korkuyorum acaba takip ettirmişmidir görmüşmüdür diye..
şu an okuduğum ünide son yılım bitince DGS ile başka bi şehre gidicem babam yollamam dedi ama sonuçta mühendislik gibi bişi kazanmış olucam civar şehirlere yollar dye düşünüyorum..tabi bu fikrinin değişmesi için benim herhangi bi yanlış yapmadan şu son 15 ayımı geçirmem gerekiyor..ama sorun burda..sonuçta sık sık arkadaşlarımla görüşüyorum ve 15 ay boyuncada çok defa görüşücem bu arada yanlış yapmadan nasıl geçiricem bu vakti nasıl yakalanmadan tüketcem...çokk fena sıkıldım çok yalvarmıştım Allahıma ya canımı al ya da beni bu evden çıkar diye..sonunda bi çıkış buldum ama .ok uzak görünüyor..
az önce yine kavga ettik annemle yine bomboş bi sebep yine haksız olmasına rağmen gönlünü almam gerekiyor ve yne yarın ders çalışmaya gitmiyorsun diyor...offffffffffffff:a015:
yardımlarınızı esirgemezseniz sevinirim...
