- 19 Aralık 2016
- 3.081
- 4.215
- 133
- 40
- Konu Sahibi Zeytin_yesili
-
- #1
Aa nasil yani?Ben ne yapabilirim x annen gibi olmak istiyorsan ol buna ben mani olamam sana şöyle yap boyle yap diye yol gosteremem "dedi...
Buraya kadar normaldi. İlginc geldi. Ben daha psikologumla yeni tanışıp, ön görüşme yaparken ona annemle aramda sorunların çok olduğunu söylemiştim. Onun hoslanmadigim çok davranışı var ve işin kötüsü ben de onun gibi olduğumu, giderek benzerliğin arttığını söyledim. Bana gülümseyerek benliğimin ayrılması gerektiğini söyledi ve bunun çok doğal olup istemediğimiz şeye dönüşebileceğimizi söylemişti. Birey olarak var olmam, benliğimi artık başkalarından ayırmam için çalışacağımız söylemişti. Bence terapistinizi değiştirin, eşinizin destek olması harika.Ben ne yapabilirim x annen gibi olmak istiyorsan ol buna ben mani olamam sana şöyle yap boyle yap diye yol gosteremem "
Katılmıyorum ben ögrenmedim diye bişey yok bende sevgi konusunda aç büyüdüm zamanında çok zor psikolojik savaşlar verdim ama şimdi evladıma karşı öyle degilim kendime soruyorum ben nasıl bir anne isterdim ne bekliyordum diye ve buna göre evladıma davranış şeklim oluşuyor Şevkatle, sevgiyle yaklaşıyorum. Ailelerimiz bizi sevmedi diye bizde çocukları sevmez onların yaptığı hataları evlatlarımıza yapamayız bu zinciri birinin kırması gerekiyor sonuçta terapiye vs devam edin ve çocukların daha küçük olduklarını unutmayın gözünüzde büyüttügünüz davranışlar onlar için dogal şeyler zamanla ögrenecek şu küçük çocuklardan yetişkin gibi davranılması, anlayış beklenmesi beni gıcık ediyor bırakın doya doya yaşasınlar mutlu olsunlar en fazla ne yapabilir Bi çocuk evi dagıtmak ve biraz aglamaktan vs daha fazla ne yapmış olabilir kiMerhaba hanımlar kısaca özet geçeceğim.
37 yaşındayım 6 senelik evliyim biri 4 yaşında biri 3 yaşında iki evladım var...
Çok fazla çocukluk travmalarım var ve bu da beni aşırı takıntılı hale getirdi...
Hiç evlenmeyi istemedim 10 yıl annemle bunun kavgasını yaptık ama fiziksel , psikolojik ve ekonomik şiddete daha fazla dayanamadım görücü usulü evlendim..
Eşimle aile terapisine gittik 2 seansta psikolog eşimin yanında " sorun sende herkesi çok yoruyorsun , tek gel terapiye " dedi...
Üstüne basa basa Dr " ben annem gibi anne olmak istemiyorum çocuklarıma bagirmak çağırmak psikolojilerini bozmak istemiyorum " dedim...
Ama anneme benziyorum gitgide bağırıyorum sinirleniyorum öfke kontrolum yok dedim...
" Ben ne yapabilirim x annen gibi olmak istiyorsan ol buna ben mani olamam sana şöyle yap boyle yap diye yol gosteremem "dedi...
Ama ben şefkat , sevgi , ilgi ve hoşgörü görmedim ki...
İyilik güzellik , tatlı dil bana gösterilmedi öğretilmedi...
Çok yetersiz bı anneyim psikologlara olan inancım kalmadı başka birine gitsem sonuç yine aynı olur mu...
Bilmediğim , öğrenemedigim şeyler için suçlu muyum...
5 sevgi dili ,çocuklarda 5 sevgi dili kitaplarını da okudum...
Evde eşimde yardımcı olmuyor ona kalsa iyi bir anneyim çocuklarımda gözümdeki gibi değilmiş normalmiş halleri...
Ben ne yapabilirim nasıl öğrenebilirim sevgi dilini tatlı dili
Devlet hastanesi danışmanı bulunduğum ilçe de özel yok ona gitmek zorunda kaldımAa nasil yani?
uzman olduguna emin misiniz?
Internette yorumlarina bakin, arastirin, hic normal gelmedi bana
ama burada tüm konular tek taraflı anlatımla açılıyor , konuda içeriğe göre ve hayat tecrübemize göre çıkarım yapıyoruz sorunun kaynağı annesinin sebep olduğu çocukluk travmaları ve yardımcı olmayan eş aslında... genelde doktora da çıldırtanlar değil de çıldırtılanlar gitmek zorunda kalıyor nedense hep.Burada tek taraflı anlatımınızdan hemen uzman psikoloğu suçlu bulacak değilim, terapisti değiştirin, sorunun kaynağı sizsiniz yardım için de çaba göstermelisiniz
Haklısınız ben de zaten sorunu kendim de gördüğüm için terapiye gitme yolunu seçtim hep içimde çelişkilerle yaşıyorum...Katılmıyorum ben ögrenmedim diye bişey yok bende sevgi konusunda aç büyüdüm zamanında çok zor psikolojik savaşlar verdim ama şimdi evladıma karşı öyle degilim kendime soruyorum ben nasıl bir anne isterdim ne bekliyordum diye ve buna göre evladıma davranış şeklim oluşuyor Şevkatle, sevgiyle yaklaşıyorum. Ailelerimiz bizi sevmedi diye bizde çocukları sevmez onların yaptığı hataları evlatlarımıza yapamayız bu zinciri birinin kırması gerekiyor sonuçta terapiye vs devam edin ve çocukların daha küçük olduklarını unutmayın gözünüzde büyüttügünüz davranışlar onlar için dogal şeyler zamanla ögrenecek şu küçük çocuklardan yetişkin gibi davranılması, anlayış beklenmesi beni gıcık ediyor bırakın doya doya yaşasınlar mutlu olsunlar en fazla ne yapabilir Bi çocuk evi dagıtmak ve biraz aglamaktan vs daha fazla ne yapmış olabilir ki
İlk önce çocukluk travmasi yaptık 3 ay kadar ama ben geçmişi değil geleceği istiyorum...Bence kendinize sorun: ben cocukken nasil bir annem olsun isterdim? Bagirma sebeplerim nedir? Annelerin bagirma sebepleri genelde cocuklar degil, kendinde eksik kalan seyler (uykusuzluk, yetersiz beslenme, yetersiz destek vs). Terapistlwr genelde suclu aramaz, ama temel sorunlari kim yaratir o a bakar ve ilk onlarla calisir. Terapistler sunu bunu yap diye yönlendirme yapamaz, ama size sizi takintili hale getiren seyleri cözmenize yardim eder.
Ofkel kontrolüm yok sinirlenince dışarı çıkıp (oda değiştirmek ) az sinirim durulunca içeri girmek yerine avaz avaz bağırıyorum gözüm donuyoÖfke kontrolüm yok kısmını biraz açsanız mı?
Çocuklarınız peşpeşe ve yaşları küçük. Haliyle zor büyütüyorsunuzdur. Bu şekilde yakın yaş bebelere çocukluk travmanız olmasa da sabrınız zorlanabilir.
Önce neden bağırıp çağırdığınızı bulmayı deneyin. Ne zaman zıvanadan çıkıyorsunuz?
Bunu bağırmak hariç nasıl çözebilirsiniz?
3-4 yaş bebeleri anlamıyor bağırmaktan. Yani siz bağırıyorsunuz ama karşınızdaki cocuklar muhtemelen sadece korkuyor. Psikolog içinize sinmediyse değiştirin tabiki. Herkesin frekansı tutmak zorunda değil.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?