Derseniz ki üzülmeden olur mu illa ki üzülecek, haklısınız... Ama düşüncelerimi ve hislerimi ona açtığımda mahvoldu. Kendimi bir pembe dizi içinde hissettim, yalvarmalar beni bırakmalar ben ayrılığı bir kere bile düşünmedim ben seninle evlenmek için çabalıyorum cümleleri. Ve tepkisiz bir eflatuns.
1 yıllık bir ilişkimiz var, kendisi saygılı işinde gücünde düzgün iyi bir adam ama ben hayatımın geri kalanını onunla düşleyemiyorum kuramıyorum, bakış açılarımız derinliğimiz çok farklı, sohbetimiz akmıyor yanında sıkılıyorum, dolu dolu güldüğüm 5 parmağı geçmez. Ne ben mutlu edebilirim ne o mutlu eder. Ve açıkçası beni soğutan farklı noktalar da var, ten uyumu ve temizlik konusunda; bunları asla ona söyleyip ayrılamayacağım için yukarıda yazdıklarımı anlattım. Anlamadı...
Herşey düzelecek sen sadece yanımda ol kafasını yaşıyor; yanındayken hayatım kötü mutlu değilim sıkılıyorum neden yanında olayım ki tek sebep beni çok seviyor olması olmamalı. Mantık ve aşkı bir arada tutan bir evlilik hayalindeyim, bu olmazsa evlenmeyi düşünmüyorum da.
Ayrılığı kabullenmeyen istemeyen görmezden gelen beraber çok mutlu olacağını empoze etmeye çalışan bir adamdan nasıl ayrılabilirim sizce ?