Nefret ediyorum kendimden, sürekli ağlayan bir insan oldum çıktım, beni anlamayan bir eşim var sürekli sudan sebeplerden dolayı tartışıyoruz, kavga ediyoruz, artık beni sevmediğine çok ama çok eminim, artık iki kelimeyi bir araya getirip konuşmayı bırak birlikte aynı yatağı bile paylaşmıyoruz, kendimi çok iğrenç hissediyorum kadın olduğumu unuttum desem yeridir, sevilmediğimi o kadar derinden hissediyorum ki bana bakarken bile benden iğreniyor, iyice çirkinleştim, bir doğum birini bu kadar mı çirkinleştirir, ben bile aynaya bakarken kendimden iğreniyorum onunda benden iğrenmesi normal tabii. Lanet kadın diyor ya bana haklı beklide geri zekalı diyor ya doğru belki de. Yetişemiyorum artık hiçbirşeye. Ben mutlu deği,limki etrafımdakileri mutlu ediyim,Bunaldım ıyıce ağlamaktan kendimi alamıyorum ne psikoloji kaldı nede beden sağlıgı, kendimi 50 yaşında gibi hissediyorum sürekli yorgun sürekli bitkin, ee tabii birde bu işin hakaret boyutu var, sürekli hakaret duyuyorsunuz, sevildiğinize dair hiçbir belirti yok, sürekli bir şeyler unutuluyor, evlilik yıldönümleri, doğum günleri, halbuki daha yeni evli sayılırız, doğum günümü eşime kayınvalidem hatırlatıyor, karının doğum günü diyor, arkadaşlarım eşimden daha fazla önemsiyor, işte bu da benim zoruma gidiyor, arkadaşlarım la mı bölüşüyorum ben hayatı, eşimle mi, bir tatlı söz istiyorum, iki kelime yeterli diyorum hiçbir şey yapmasanda sadece seni seviyorum de be adam. Yalan dan da olsa söyle işte. Belki bütün yorgunlugum gidicek, belki kendimi güzel hissedicem, belki önemsendiğimi hissedicem, belki gerçekten sevildiğimi hissedicem, söyle işte. Yok ama insan sadece hissettiklerini söylermiş bizimki de o hesap yalan söylemeyi beceremiyor demekki.
Bana yaşattıgın bu oz guvensızlıkten dolayı senı hıc bır zaman affetmıyıcem….